Δημιούργησε μια αρκετά μεγάλη ομάδα απαρτιζόμενη από παιδιά (έφηβους μαθητές Γυμνασίου), φροντίζοντας να χαίρουν άκρας υγείας. Υπνωτίζοντας τα, διαπίστωσε ότι τα περισσότερα από αυτά εκδήλωσαν αρκετές διαφορετικές προσωπικότητες.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ένα από τα κορίτσια της συγκεκριμένης ομάδας έδειξε οκτώ προσωπικότητες. Στην πρώτη προσωπικότητα παρουσιάστηκε σαν κάποια Μπεσίνα που έζησε στην Βαβυλώνα πριν από 2.500 χρόνια. Η επόμενη προσωπικότητα ήταν μια ενδιάμεση κατάσταση που σχετιζόταν με το στοιχείο του νερού, ενώ αμέσως μετά παρουσιάστηκε ως κάποιος Βίνγκ Λέν που έζησε στο Νανκίν της Κίνας γύρω στα 100μχ.
Στη συνέχεια εμφανίστηκε ως η γυναίκα ενός Νορβηγού ψαρά που είχε γεννηθεί στο Στόρβικεν το 846. Αμέσως μετά δήλωσε πως ήταν η Ντόροθι, κόρη ενός Άγγλου πανδοχέα που γεννήθηκε στο χωριό Λότου του Νόργουιτς στα 1139. Την Ντόροθι διαδέχτηκε η Γαλλίδα Ζενεβιέν ντε Μόντ που έζησε στο Παρίσι στα τέλη του 17ου αιώνα. και την Μόντ μια άλλη κυρία μέσης ηλικίας από τη Βρετανία που τύγχανε να είναι σύζυγος ενός μέλους της βουλής των Λόρδων το 1743.
Η αμέσως επόμενη προσωπικότητα ήταν μια Σουηδή χωριατοπούλα η Ιουδίθ Μάντισον που γεννήθηκε το 1800 και τέλος παρουσιάστηκε ως Καρολίνα Προκόφιεφ, κόρη ενός Ρώσου αξιωματικού, η οποία πέθανε από φυματίωση στο Λένινγκραντ μετά από την επανάσταση.
Καθώς εξελισσόταν η διαδικασία της ύπνωσης και κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης των διαδοχικών προσωπικοτήτων, το κορίτσι περιέγραφε με την παραμικρή λεπτομέρεια την καθημερινότητα της σε κάθε εποχή. Περισσότερο εκπληκτική ήταν ωστόσο η περιγραφή που έδωσε ως «Ντόροθι» κατά το Μεσαίωνα στην Αγγλία.
Ο Δρ Κάμπμαν ανάφερε ότι ήταν η πρώτη φορά που άκουγε τόσο σαφή περιγραφή της ζωής της την περίοδο εκείνη, με λεπτομερή αναφορά τόσο σε ονόματα άλλων προσώπων αλλά και σε ακριβείς τοποθεσίες. Η διήγηση της ήταν εντυπωσιακή πάνω σε συμβάντα της περιόδου και σε αποστάσεις μεταξύ περιοχών σε μίλια. Σε ένα σημείο η Ντόροθι άρχισε να τραγουδάει ένα τραγούδι που η ίδια αποκάλεσε «Καλοκαιρινό Τραγούδι».
Ενθουσιασμένος και κατάπληκτος δήλωσε ο Δρ Κάμπμαν από την αφήγηση της 13χρονης Φινλανδέζας που ερμήνευε το τραγούδι σε μία διάλεκτο που έμοιαζε με την Αγγλική. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα τραγούδι του 12ου αιώνα.
Ο Κάμπμαν κάλεσε τον καθηγητή Ρόιτερ για να πιστοποιήσει με τη σειρά του ότι η γλώσσα απαγγελίας του τραγουδιού ήταν Μεσαιωνική Αγγλική. Δεν ήταν δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς πολλές από τις λέξεις. Το τραγούδι που η μικρή Φινλανδέζα είπε, δεν ήταν άλλο από το «Τραγούδι του Κούκου» του οποίου η μοναδική παρτιτούρα φυλάγεται στο Βρετανικό μουσείο σαν κάτι εξαιρετικής σημασίας δυσέρευτο.
Στη Δυτική Αγγλία ο υπνωτιστής Χένρι Μπλίθ ανακάλυψε ότι η ασθενής του Ναόμι Χένρι που καταγόταν από το Έξετερ κάθε φορά που υπνωτιζόταν ζούσε τη ζωή της Ιρλανδέζας Μαίρης Κοέν από το Κόρκ.
Οι μαγνητοφωνημένες ερωταποκρίσεις που μπορούσε να ακούσει κάποιος και που είχαν ηχογραφηθεί κατά τη διάρκεια της ύπνωσης, έδιναν το στίγμα της λεπτομερούς κατάστασης που βίωνε η Χένρι σαν Μάιρη Κοέν στο Κόρκ.
Πιστοποίησε ότι ζούσε στο 1790 στο αγρόκτημα «Γκρίνγκειτς». Ανέφερε ακόμα την ονομασία του πλησιέστερου χωριού «Γκρένερ». Με λεπτούς χειρισμούς ο Χένρι Μπλίθ καθοδήγησε τη Ναόμι ανάμεσα από τα στάδια του βίου από τα οποία είχε περάσει.
Εκείνη αναφέρθηκε στο άρμεγμα των αγελάδων με το οποίο είχε ασχοληθεί, αλλά και στη κακομεταχείριση που υπέστη από το σύζυγό της. Η βία μάλιστα που άσκησε πάνω της, την οδηγούσε στις απανωτές αποβολές των παιδιών στα οποία έμενε έγκυος.
Σε κάποιο σημείο της ύπνωσης ο Μπλίθ κατάλαβε από τα λεγόμενα της ότι είχε προσεγγίσει ηλικιακά τα εβδομήντα της. Τότε τη ρώτησε πόσος χρόνος ζωής της έμενε ακόμα.
Εκείνη του απάντησε ότι δεν θα ζούσε ακόμα για πολύ καιρό και ότι της το είπε κάποια γυναίκα Τη ρώτησε ο Μπλίθ «Πονάς πουθενά»; «Όχι, απλά τελειώνω» του απάντησε σχεδόν άμεσα εκείνη. Στην αμέσως επόμενη ερώτηση για το αν την είχε δει κάποιος ιερέας, ο Μπλίθ δεν έλαβε καμία απάντηση.
Παρά την επιμονή του σε ερωτήσεις, ο υπνωτιστής δεν κατάφερε να την κάνει να μιλήσει. Ενώ εξακολουθούσε να είναι σιωπηρή, ο σφυγμός από τον αριστερό της καρπό άρχισε να χάνεται. Η αναπνοή της σταμάτησε και το πρόσωπο της άλλαξε χρώμα.
Έδειχνε πεθαμένη. Η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο ήταν ηλεκτρισμένη. Η ένταση και ο φόβος ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπα και των υπολοίπων παρευρισκομένων στο χώρο. Τόσο η γυναίκα του υπνωτιστή όσο και ένας δημοσιογράφος από την «Ντέιλι Εξπρές» τρομοκρατημένοι πίστεψαν ότι κάτι κακό είχε συμβεί.
Εκείνη τη στιγμή ο πνευματιστής έσκυψε στο αυτί της Ναόμι λέγοντας της «Είσαι ασφαλής και εγώ είμαι μαζί σου». Τότε η υπνωτισμένη γυναίκα άρχισε σιγά σιγά να αντιδράει. Ο σφυγμός της επανερχόταν σταδιακά ενώ σε λίγο είχε αποκατασταθεί και η αναπνοή της.
Το πρόσωπο της ξαναπήρε το κανονικό χρώμα, αλλά ο Μπλίθ πίστεψε ότι για πέντε τουλάχιστον δευτερόλεπτα κάθε ίχνος ζωής είχε χαθεί από πάνω της.
Το συμβάν τάραξε τα νερά στους κόλπους της Εγγλέζικης κοινωνίας. Ο κόσμος επηρεάστηκε αρκετά από το σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Ντέιλι Εξπρές», καθώς έγινε αναφορά και στους κινδύνους που επιφυλάσσουν τέτοιου είδους απόπειρες με αναδρομές σε προηγούμενες ζωές.
Ο Μπλίθ ωστόσο δεν τα παράτησε και συνέχιζε να υποβάλλει την ίδια ασθενή σε υπνωτισμό. Την επόμενη φορά η Ναόμι έζησε τη ζωή κάποιας άλλης κοπέλας, της Κλάρις Χέλιερ από το Μπρίστολ που έζησε στα τέλη του προηγούμενου αιώνα.
Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι η ύπνωση είναι μια εναλλακτική κατάσταση της συνείδησης. Πιστεύεται δηλαδή, ότι ο υπνωτισμένος βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης, από την οποία μπορεί μόνο να βγει με εντολές του υπνωτιστή. Η έρευνα όμως αποδεικνύει ότι δεν είναι έτσι.
Μελετώντας το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα ενός ατόμου κατά τη διάρκεια της ύπνωσης εξάγουμε το συμπέρασμα ότι δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από εκείνο ενός ανθρώπου ξύπνιου που βρίσκεται σε χαλάρωση. Άρα το βέβαιο είναι ότι με την ύπνωση, ο υπνωτισμένος δεν χάνει τη δύναμη της θέλησης του.
Η ύπνωση είναι μια μορφή κοινωνικής αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια της, ο υπνωτιστής ζητά από τον υποβαλλόμενο να υπακούσει σε διάφορες εντολές και εκείνος υπακούει, όχι επειδή ο υπνωτιστής του το επιβάλλει με κάποια δύναμη, αλλά γιατί ο υπνωτιζόμενος εκείνη τη στιγμή στην κατάσταση που βρίσκεται, νιώθει από μόνος του την ανάγκη να το κάνει.
Όπως όλα δείχνουν ο υπνωτισμός ανοίγει δρόμο στη διερεύνηση της ανθρώπινης συνείδησης και φανερώνει τις ικανότητες που κρύβονται μέσα μας.
Η υποβολή σε τέτοιου είδους φαινόμενα και πειραματισμούς όσο υπάρχει το ανθρώπινο είδος δεν πρόκειται να σταματήσουν ποτέ. Είναι φυσικό ο άνθρωπος να ακολουθεί πάντα τους δρόμους της αναζήτησης. Πόσο δε μάλλον όταν αφορά σε τέτοιου είδους αναζήτηση, μέσα από την οποία προσδοκεί να βρει στοιχεία για τις ρίζες και την ύπαρξη του.
Το είδαμε εδώ
