Γυναίκες του Βυζαντίου

Γιά την Δύση ο μεσαίωνας ξεκινά το 476 μΧ με την εκθρόνιση του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Ρωμύλου Αυγουστήλου από τον Γερμανό στρατηγό magister militum Οδόακρο. 

Το μεγαλύτερο μέρος του Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους κατέρρευσε όμως αρκετά χρόνια πριν, στα Γερμανικά φύλα. Το ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, ή Βυζάντιο, δεν γνωρίζει μεσαίωνα. 

Το Βυζάντιον που εξελληνίσθηκε σε μεγάλο βαθμό με εξαίρεση περιόδους εμφυλίων συρράξεων και ταπεινωτικών ηττών από βαρβάρους αλλά και Δυτικούς, γνωρίζει χρόνια δόξας και μεγάλων ιστορικών μορφών. 

Πριν εξετάσουμε την ζωή κάποιον ισχυρών γυναικών του Βυζαντίου θα αναφερθούμε στο πώς ζούσαν οι γυναίκες των αντιπάλων του Βυζαντίου. 

Οι άνδρες των Σλαβικών βασιλείων των Χρωβάτων (Κροατών), Σέρβλων (Σέρβων),  Σλαβο-Βουλγάρων και των Ρως (Ρώσων) έβαζαν τις γεροδεμένες γυναίκες να κάνουν σκληρές χειρωνακτικές δουλειές. 

Δηλαδή εκεί που το αλέτρι το τραβούσαν κανονικά τα βόδια, οι άνδρες έβαζαν τις γυναίκες να το τραβούν, με σχεδόν υπεράνθρωπη δύναμη. Σε πολλές επιδρομές κατά του Βυζαντίου οι Σλάβες πολεμούσαν μαζί με τους άνδρες. 

Το έτος 626 μΧ γυναίκες Σλάβες επιτέθηκαν μαζί με τους άνδρες τους σε μονόξυλα κατά της Κωνσταντινούπολης και σφάχτηκαν από τον στρατηγό του Ηράκλειου, Βώνο.  Όπως και οι άνδρες τους, ζούσαν σε φτώχια και σε αμάθεια. Κάποια επιρροή είχαν οι μάγισσες πρωτόγονων θεοτήτων. 

Στα βάρβαρα και παγανιστικά φύλα σαν τους Σλάβους, Άντες, Τουρκικά φύλα σαν τους Χαζάρους, Πατζινάκες, Κουμάνους κτλ και απομεινάρια Σκύθων οι γυναίκες ζούσαν σαν τους απλούς άνδρες, αλλά ποτέ δεν είχαν εξουσία. 

Τέλος, στο μεσαιωνικό Ισλάμ οι γυναίκες περίπου είχαν τα ίδια δικαιώματα που έχουν τώρα οι γυναίκες σε αυστηρά μουσουλμανικά καθεστώτα όπως το Ιράν, το Σουδάν και σε ένα βαθμό την Σαουδική Αραβία. 

Οι Άραβες, Βέρβεροι και Πέρσες είχαν τις γυναίκες σαν όντα ηδονής και αναπαραγωγής, χωρίς δικαιώματα. Στα δυτικά Γερμανόφωνα κράτη οι συνθήκες για τις γυνάικες ήταν φυσικά καλύτερες. 

Στο Βυζάντιο στις μεγαλουπόλεις οι γυναίκες ζούσαν περίπου όπως και στην παλιά Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι εξέχουσες γυναίκες έπαιρναν τον τίτλο της Ζωστής Πατρικίας, τον αντίστοιχο δηλαδή του Πατρίκιου. 

Οι αριστοκράτισσες του Βυζαντίου ζούσαν στην χλιδή και η μεσαία ταξη ζούσε σε σαφώς καλύτερες συνθήκες από τους Δυτικούς.          
  
Θεοδώρα, 500–548 μΧ, ήταν η γνωστή Κύπρια πρώην εταίρα σύζυγος του πανίσχυρου  Αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Κατά την βασιλεία του Ιουστινιανού το μεγαλύτερο μέρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ανακτήθηκε. Οι Βυζαντινοί νίκησαν τους Πέρσες, Οστρογότθους, Φράγκους, Βάνδαλους, Γέπιδες κτλ. 

Η Ιταλία, Νότια Ισπανία, Βόρεια Αφρική και Ιλλυρία ελευθερώθηκαν. Η Θεοδώρα το 532 μΧ κατά την στάση του Νίκα, όταν ο λαός ξεσηκώθηκε κατά του συζύγου της, τον έπεισε να να μην εγκαταλείψει την εξουσία και να πολεμήσει. Ο Ιουστινιανός με την βοήθεια των στρατηγών Βελισάριου και του Γερμανού Μούνδου κατέπνιξε την εξέγερση στο αίμα. 

Η Θεοδώρα με την βοήθεια της Αντωνίας συζύγου του κόμη Βελισάριου (484–565μΧ) ξεσκέπασαν την συνωμοσία του Ιωάννη του Καππαδόκη, κατά του Ιουστινιανού. 

Η Αντωνία η οποία συνόδευε τον σύζυγο της στις εκστρατίες σκότωσε πολλούς Γερμανούς με τον καταπέλτη της, στις δύο πολιορκίες της Ρώμης !!! Η Αντωνία έκανε παράνομη σχέση με τον Φώτιο. 

Όταν ο Βελισσάριος αποπειράθηκε να δικάσει την σύζυγο του για μοιχεία την προστάτευσε η Θεοδώρα. Ο δεύτερος πιο ισχυρός στρατηγός του Ιουστινιανού, ο Αρμενικής καταγωγής Ναρσής όφειλε την θέση του στην Θεοδώρα. 

Η Θεοδώρα στήριζε και σοφούς σαν τον Ασσύριο Ιάκωβο Βαραδαίο και τον Πάπα της Ρώμης Βιγίλιο. Όταν ο Βελισάριος κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία την γλίτωσε λόγω της προστασίας της Θεοδώρας και της Αντωνίας. 

Ένα φανταστικό Μωσαϊκό απεικονίζει την Θεοδώρα και την ακολουθία της στην βασιλική του Άγιου Βιτάλιου, της Ραβέννας. Η Θεοδώρα πέθανε από καρκίνο, σε ηλικία σαράντα οκτώ ετών. 

Ο Ιουστινιανός που την αγαπούσε τόσο δεν ξανα παντρεύτηκε. Ο Βελισάριος πέθανε ξεχασμένος και αδικημένος στην αγγαλιά της αγαπημένης του Αντωνίας.    

Ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος, παρά τις επιθυμίες του Πατριάρχη Σέργιου και της αριστοκρατίας, παντρεύεται το 613 μΧ την ανιψιά του Μαρτίνα. Ο Ηράκλειος ελευθέρωσε την αυτοκρατορία από τον τύραννο Φωκά, διέλυσε την Περσική Αυτοκρατορία και νίκησε τους Αβαρο-Σλάβους συμμάχους τους. 

Λίγα χρόνια πριν τον θάνατο του Ηράκλειου ένα μεγάλο μέρος της αυτοκρατορίας χάθηκε στους Άραβες. Το έτος 641μΧ ο Ηράκλειος πέθανε από ασθένεια. H Μαρτίνα πίεσε τον γηραιό Ηράκλειο να ανακηρύξει τον γιό της Ηρακλέωνα ισότιμο συν-αυτοκράτορα με τον πρωτότοκο και παραγιό της Κωνσταντίνο ΙΙΙ, με την ίδια ως επίτροπο. 

Ο λαός και η σύγκλητος ήταν εχθρικοί μαζί της, καθώς έκανε τον παράνομο γάμο και ήθελε να ελέγξει την αυτοκρατορία. Η Μαρτίνα διάβασε την διαθήκη στον ιππόδρομο και ο λαός την εξύβρισε και φώναζε πως ήθελε μόνο τα δύο παιδιά του Ηράκλειου. 

Τρείς μήνες αργότερα πέθανε από ασθένεια ο Κωνσταντίνος. Ο όχλος ψευδο-κατηγόρησε την Μαρτίνα και τον Ηρακλέωνα για φόνο, τους ακρωτηρίασαν, τους εξόρισαν και ανακήρυξαν τον γιο του Κωνσταντίνου ΙΙΙ, τον Κώνστανς ΙΙ, αυτοκράτορα. Έτσι άδοξα πέθανε μία ισχυρή γυναίκα του μεσαίωνα. 

Η Ειρήνη η Αθηναία (752–803 μΧ) παντρεύτηκε τον Λέοντα τον τέταρτο. Στο Βυζάντιο είχαν επί χρόνια επικρατήσει οι εικονοκλάστες. Η Ειρήνη αποφάσισε να ανατρέψει την κατάσταση, έπεισε τον άνδρα της Λέωντα να επαναφέρει τις εικόνες. 

Όταν πέθανε ο άνδρας της ο Λέων, η Ειρήνη έγινε επίτροπος του γιού της, του οικονοκλάστη Κωνσταντίνου του έκτου, από το το 780 εως το 790 μΧ, έως ότου την εξεδίωξε ο γιός της και οι στρατηγοί του. Το 792–797 μΧ η Ειρήνη ξανα-έγινε επίτροπος του γιού της. 

Αργότερα ο γιός της αποπειράθηκε να ξανα-επαναστατήσει, με τους Αρμένιους. Ο Κωνσταντίνος νικήθηκε, τυφλώθηκε με διαταγές της μητέρας του και πέθανε λίγο αργότερα. Η Ειρήνη βασίλευσε καθαρά σαν βασίλισσα, για πέντε χρόνια. Ο στρατηγός της Ειρήνης, ο Σταυράκιος, νίκησε τους Σλάβους στην Ελλάδα. 

Η Ειρήνη νίκησε πολλές επαναστάσεις στην Μικρά Ασία και επέβαλε την λατρεία των εικόνων. Η Ειρήνη πολλές φορές υπέγραφε ως βασιλιάς και όχι ως βασίλισσα !!! Το 800 μΧ ο Γερμανός αυτοκράτωρ Καρλομάγνος (Charlemagne) ανακηρύχθηκε Αυτοκράτωρ της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον Πάπα Λέοντα ΙΙΙ. 

Η Ειρήνη δέχτηκε προτάσεις να παντρευτεί τον Καρλομάγνο. Οι Γερμανοί όμως σοκαρίστηκαν με την ιδέα ότι θα τους κυβερνά μία αυταρχική γυναίκα Ρωμαία. 

Οι Βυζαντινοί σε μεγάλο βαθμό μισούσαν την δικτατορία της Ειρήνης και την ιδέα να τους κυβερνά ένας ημι-αμόρφωτος στρατηγός αυτοκράτορας (παρότι είχε ίδρυσει πανεπιστήμια και λαμπρούς ναούς.) 

Ο δε Πάπας Λέοντας ο ΙΙΙ αρνήθηκε να δεχτεί την Ειρήνη ως Αυτοκράτειρα των Ρωμαίων, διότι ήταν γυναίκα. Η Ειρήνη εξορίστηκε, το 802 μΧ από τους πατρικίους και πέθανε το επόμενο έτος και την διαδέχτηκε ο συγκλητικός Νικηφόρος στον θρόνο. 

Η Ειρήνη ήταν αδίστακτη, που μέχρι και τον γιό της σκότωσε, για την πίστη στις εικόνες και την λατρεία για εξουσία. Αν ενωνόντουσαν οι δύο αυτοκρατορίες η ροή της ιστορίας θα ήταν πολύ διαφορετική. Ακόμη μία ισχυρή γυναίκα απομακρύνθηκε.  

Κασσιανή (805 ή 810-εως 865 μΧ), την Κασσιανή την απέρριψε ως σύζυγο ο τελευταίος εικονοκλάστης αυτοκράτορας Θεόφιλος. Ο Θεόφιλος μάλιστα την μαστίγωσε, διότι ήταν υπέρ της λατρείας των εικόνων. 

Η Κασσιανή αργότερα το 843 μΧ, ίδρυσε μονή στην Κωνσταντινούπολη. Η Κασσιανή συνέθεσε είκοσι εννέα Χριστιανικούς ύμνους, καθώς και αρκετά ποιητικά έργα. Την Κασσιανη θαύμαζε ο Βυζαντινός φιλόσοφος Θεόδωρος Στουδίτης.

Η Ζώη Καρβουνόψινα συγγενής με τον μέγα ιστορικό Θεοφάνη τον ομολογητή, παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα Λέοντα τον Σοφό. Η Ζώη έγινε επίτροπος του γιού τους του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου από το 906 έως το 912 μΧ. 

Ο διάδοχος και αδελφός του Λέωντα του Σοφού ο Αλέξανδρος ΙΙΙ που ανέλαβε εξουσία το 912 μΧ εξεδίωξε την Ζώη. Με τον θάνατο του Αλέξανδρου III ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος αλλά ο πατριάρχης Κωνσταντινοπούλεος Νικόλαος Μυστικός αναγκάσε την Ζώη να κλειστεί σε μοναστήρι. Το 914 μΧ η Ζώη επανήλθε στην εξουσία ως επίτροπος. 

Η Ζώη νίκησε τους Άραβες στην Αρμενία. Το 917 μΧ ηττήθηκε ο στρατηγός της Ζώης ο Λέων Φωκάς, απο τους Βούλγαρους. Ο Αρμένιος στρατηγός Ρωμανός Λεκαπηνός, το 919 μΧ έκανε πραξικόπημα ανάγκασε τον Κωνσταντίνο Πορφυρογέννητο να παντρευτή την κόρη του και ξανα ανάγκασε την Ζώη να κλειστεί σε μοναστήρη. Έτσι άδοξα ακόμη μία ισχυρή γυναίκα έχασε την εξουσία της. 

Η Ζώη μόλις ένα χρόνο μετά, το 920 μΧ πέθανε, από ασθένεια. Ο γηραιός ναύαρχος Ρωμανός Λεκαπηνός, επέβαλε για πολλα χρόνια την θέλησή του, στο νεαρό Κωνσταντίνο Πορφυρογέννητο, ως το 944 μΧ.  

Η Θεοφανώ ήταν σύζυγος του άξιου αυτοκράτορα του Ρωμανού ΙΙ, γιού του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου. Ο Ρωμανός ΙΙ πέθανε το 963 μΧ σε νεαρή ηληκία και άφησε διαδόχους τους ανήλικους Βασίλειο Βουλγαροκτόνο και Κωνσταντίνο VIII. Μέσω της Θεοφανούς, ο στρατιωτικός Νικηφόρος Φωκάς πήρε με το ζόρι την εξουσία. 

Ο Νικηφόρος Φωκάς νίκησε τους Άραβες, στην Κύπρο, Κρήτη, Κιλικία και στο Λεβάντ. Ο ανεψιός του τελευταίου, ο Ιωάννης Τζιμισκής σύναψε παράνομη σχέση με την Θεοφανώ. Το 969 μΧ ο Νικηφόρος Φωκάς όταν έμαθε για την παράνομη σχέση, εξόρισε τον ανεψιό του Ιωάννη Τζιμισκή και του αφαίρεσε τα αξιώματα. 

Η Θεοφανώ έπεισε τον Νικηφόρο Φωκά να του ξαναδώσει τα αξιώματα και να τον αφήσει να επιστρέψει από την εξορία. Ο αχάριστος Ιωάννης Τσιμισκής τότε δολοφόνησε τον θείο του Νικηφόρο Φωκά . Ο Ιωάννης Τσιμισκής μέσω της Θεοφανώς βασίλευσε. 

Ο Ιωάννης Τσιμισκής νίκησε τους Άραβες στο Λεβάντ και τους Ρώς, στην Βουλγαρία. Το 976 μΧ, ο Ιωάννης Τσιμισκής με την σειρά του δηλητηριάστηκε από συνωμότες. Τότε ανέλαβε την εξουσία ο πανίσχυρος γιός της Θεοφανούς, ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος και ως μαριονέτα ο μικρότερος αδελφός του ο Κωνσταντίνος !!! 

Η Θεοφανώ παραμερίστηκε και ο Βασίλιος Βουλγαροκτόνος πήρε την απόλητη εξουσία. Ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος υπόταξε τους Βουλγάρους, υπό τον περιβόητο Σαμούλ. 

Ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος επίσης υπόταξε τους Άραβες, Σκύθες και τους Ίβηρες. Υπό τους τρεις αυτούς στρατιωτικούς αυτοκράτορες η αυτοκρατορία, ξανα- έφθασε στο απόγειο της !!! 

Μία γυναίκα πήρε τον τίτλο της Πατρικίας, ήταν η Μιροσλάβα η κόρη του Τσάρου Σαμουήλ της Βουλγαρίας. Ο Σαμουήλ ήταν ο άνθρωπος ο οποίος είχε πολλες νίκες κατά του Βυζαντίου, καθώς οι τελευταίοι πολεμούσαν σε πολλά μέτωπα. 

Η κόρη του Τσάρου Μιροσλάβα ερωτεύτηκε τον αιχμάλωτο Αρμενικής καταγωγής Βυζαντινό στρατηγό Αστοτ Ταρονίτη. Η Μιροσλάβα απείλησε πως θα αυτοκτονήσει, αν δεν παντρευτεί τον Αστότ. 

Ο Σαμουήλ δέχτηκε και διόρισε τον Αστότ διοικητή στο κατεχόμενο από Βουλγάρους Δυρράχιο. Το 996 μΧ, όταν ο Βυζαντινός στρατός του Βασίλειου Βουλγαροκτόνου ελευθέρωσε την πόλη, η Μιροσλάβα πήρε τον τίτλο της Πατρικίας. Το 1014 μΧ, ο Βασίλιος Βουλγαροκτόνος νίκησε τους Βούλγαρους στο Κλείδιον και ο Σαμουήλ πέθανε, από καρδιακή προσβολή. 

Ο Κωνσταντίνος VIII, ο ανίκανος αδελφός του Βασίλειου Βουλγαροκτόνου, άφησε διαδόχους της τρείς κόρες του, την Θεοδώρα, τη Ζωή και την Ευδοκία. Η Ευδοκία αποσύρθηκε σε μοναστήρι. Ο Κωνσταντίνος πάντρεψε την ακόλαστη πενηντάρα Ζωή με  τον άξιο Ρωμανό ΙΙΙ Αργυρόπουλο. 

Ο Κωνσταντίνος χώρισε τον Ρωμανό Αργυρό απο την νόμιμη γυναίκα του και την ανάγκασε να την κλείσει σε μοναστήρι !! Με τον θάνατο του Κωνσταντίνου το 1028 μΧ η Ζὠη και ο Ρωμανός Αργυρός έγειναν αυτοκράτορες. 

Η Ζώη έκανε ταυτόχρονα παράνομη σχέση με τον Μιχαήλ τον Παφλαγόνα. Το 1034 μΧ όταν ο Ρωμανός ανέκρινε τον Μιχαήλ σχετικά με την παράνομη σχέση, λίγο αργότερα βρέθηκε δολοφονημένος, στα λουτρά. Η Ζώη ανέβασε τον Μιχαήλ τον τέταρτο Παφλαγόνα στον θρόνο. 

Ο Μιχαήλ ο τέταρτος Παφλαγόνας πέθανε από τρέλα και ασθένειες, το 1041 μΧ. Η Ζώη πνατρευτηκε και ανέβασε στον θρόνο τον Μιχαήλ  πέμπτο Καλαφάτη. Ττο 1042 μΧ ο Μηχαήλ Καλαφάτης μαζί με τον Κωνσταντίνο τον Νοβελίσημο, φυλάκισαν την Ζώη και την Θεοδώρα, σε ένα νησάκι. 

Ο λαός και οι οπλισμένες γυναίκες μαζί ξεσηκώθηκαν και νίκησαν τους φρουρούς, των πραξικοπηματιών. Ο Μιχαήλ ο πέμπτος Καλαφάτης, μαζί με τον Κωνσταντίνο τον Νοβελίσημο κατέφηγαν στο ιερό. Παρα-αυτά ο λαός τους τράβηξε από το ιερό και τους τύφλωσε. Οι πραξικοπηματίες πέθαναν απο τα τραύματά τους, λίγο αργότερα. 

Ο λαός ένιωθε μεγάλο σέβας για τις τρείς τόσο διαφορετικές αδελφές, ανεψιές του μέγα στρατηγού αυτοκράτορα Βασίλειου Βουλγαροκτόνου!!! Η Θεοδώρα τότε πήρε τα πράγματα στα χέρια της, και μαζί με την αδελφή της Ζώη βασίλευσαν για τρείς μήνες. Η Ζώη τότε ανέβασε στον θρόνο τον στρατιωτικό αυτοκράτορα, τον άξιο Κωνσταντίνο τον Μονομάχο. 

Η Ζώη πέθανε από ασθένεια, το 1050 μΧ. Μετά τον φυσικό θάνατο του Κωνσταντίνου Μονομάχου το 1055 μΧ  η Θεοδώρα βασίλευσε για ένα έτος, το 1055-1056 μΧ. Με τον φυσικό θάνατο της Θεοδώρας έρχεται το τέλος της ένδοξης Μακεδονικής δυναστείας. 

Ο Μιχαήλ ο έκτος ο στρατιωτικός που διαδέχτηκε την Θεοδώρα στον θρόνο, ήταν και αυτός της επιλογής της.          
  
Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα (1021–1096 μΧ,) σύζυγος των Αυτοκρατόρων Κωνσταντίνου Δούκα και αργότερα του μοιραίου Ρωμανού Διογένη. Ο Ρωμανός Διογένης, μετά την ήττα του στην μάχη του Μανζικέρτ το 1071 μΧ απο τους Σελτζούκους Τούρκους, δολοφονήθηκε, από τα παιδιά του Κωνσταντίνου Δούκα. 

Η Ευδοκία ήταν πολύ μορφωμένη γυναίκα, έγραψε την ‘Ιωνία’, μία ανθολογία με μίγμα ιστορικών και μυθολογικών στοιχείων, παρόμοια με τις ‘Μεταμορφώσεις’ του Ρωμαίου Οβίδιου. Ο ιστορικός και φιλόσοφος Νικηφόρος Γρηγοράς περιέγραψε την Ευδοκία ως μία δεύτερη Υπατία !!!

Η Ειρήνη Δούκαινα (1066–1138 μΧ,) σύζυγος του πανίσχυρου Αλέξιου Κομνηνού και μητέρα της διανοούμενης Άννας Κομνηνής, μελετούσε αγιογραφικά κείμενα και έκανε δωρεές σε μοναχούς και σε ζητιάνους. 

Η Ειρήνη Δούκαινα συνόδευε τον άνδρα της σε αρκετές από της νικηφόρες εκστρατείες του και τον ενθάρρυνε και τον θεράπευε. Ο Αλέξιος Κομνηνός ανέστησε την Αυτοκρατορία μετά την ταπεινωτική ήττα των Βυζαντινών στην μάχη του Μανζικέρτ. 

Ο Αλέξιος Κομνηνός νίκησε τους Σελτζούκους Τούρκους, Κουμάνους, Νορμανδούς υπο τον αδίστακτο Βουημούνδο (Bohemund). Κατά την πρώτη Σταυροφορία ο Αλέξιος Κομνηνός ανάγκασε τους ηγεμώνες της δύσης να του δηλώσουν υποταγή και όρκους πίστης !!!   

Η Άννα Κομνηνή (1083–1153 μΧ,) κόρη του ισχυρού αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού, ήταν πολύ μορφωμένη γυναίκα. Έγραψε μία πλούσια βιογραφία του πατέρα της, την ‘Αλεξιάδα’ και θεωρείται ισάξια του Θουκυδίδη, του Πολύβιου και του Ξενοφώντα !!! Η Άννα Κομνηνή ήταν ξακουστή επίσης για την σεμνότητά της. 

Η Θεοδώρα Πετραλίφαινα (1225–1270 μΧ,) ήταν σύζυγος του αυτοκράτορα Μιχαήλ Κομνηνού Δούκα, Δέσποτα της Ηπείρου. Ο Μιχαήλ Δούκας που είχε παράνομη σχέση με εταίρες, αργότερα χώρισε και εξόρισε την Θεωδόρα. 

Η Θεωδόρα για πέντε χρόνια γύριζε άστεγη χωρίς να παραπονεθεί, μέχρι που την ξαναπήρε πίσω ο Μιχαήλ Δούκας. Η γυναίκα αυτή, ενώ θα μπορούσε να κάνει πραξικόπημα, ή να καταφύγει στα αντίπαλα Βυζαντινά βασίλεια, επέμεινε τα μαρτύρια και ξαναπήγε πίσω σε αυτόν που την πλήγωσε. Η Θεοδώρα Πετραλίφαινα για την καλοσύνη της αγιοποιήθηκε !!! 

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθούμε στην Μουσταπίδενα, τη γυναίκα αυτή που έκτισε και έδωσε το όνομά της σε μία σχεδόν άγνωστη Βυζαντινή εκκλησία που βρίσκεται ερειπωμένη κοντά στα ΚΤΕΛ του Κηφισού !!!

vizantinaistorika.blogspot.gr

Ανακαλύπτω

Το πρώην βασιλικό κτήμα Τατοΐου από ψηλά (Video)

Το βίντεο που κατέγραψε ένα drone δίνει την ευκαιρία για μία «βόλτα» στο πρώην βασιλικό κτήμα Τατοΐου.

Παρά την εικόνα εγκατάλειψης, οι λήψεις είναι εντυπωσιακές.

Ανακαλύπτω

Happy Birthday, Lady Liberty - Το Άγαλμα της Ελευθερίας στο λιμάνι της Νέας Υόρκης έγινε 130 ετών!

Έχει ύψος 46,5 μέτρα (με το βάθρο της μάλιστα 93) και είναι δώρο, ο γαλλικός λαός τη χάρισε στις ΗΠΑ. Η ιδέα ανήκει στον γάλλο πολιτικό Εντουάρ Ρενέ ντε Λαμπουλέ που είχε πει το 1865, εν μέσω δηλαδή του αμερικανικού εμφυλίου: 

«Αν κάποτε κατασκευαστεί στις ΗΠΑ ένα μνημείο προς τιμή της ανεξαρτησίας, τότε πιστεύω πως πρέπει να προκύψει από τη συνένωση των δυνάμεών μας, ένα κοινό έργο των δύο εθνών μας.» 

Ήταν ένας υπαινιγμός για τις κοινές ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Το άγαλμα κατασκευάστηκε από τον Γάλλο Φρεντερίκ -Ωγκύστ Μπαρτολντί. 

Αναπαριστά τη ρωμαϊκή θεότητα της ελευθερίας Libertas. Τα πρώτα μέλη που κατασκευάστηκαν ήταν ένα χέρι και το κεφάλι, το οποίο παρουσιάστηκε μάλιστα στην Παγκόσμια Έκθεση του 1878. Το Άγαλμα της Ελευθερίας ολοκληρώθηκε το 1884 και αποσυναρμολογήθηκε σε 350 κομμάτια.

Η άφιξη ωστόσο της Miss Liberty στις ΗΠΑ δεν υπήρξε ένδοξη. Λόγω μιας οικονομικής κρίσης που έπληττε τη χώρα εκείνη την περίοδο, η χρηματοδότηση της μεταφοράς και της εγκατάστασης συνάντησε δυσκολίες. Οι απαραίτητοι πόροι συγκεντρώθηκαν μόνο μετά από σχετική έκκληση του εκδότη Τζόζεφ Πούλιτζερ.

Μόνο δυο γυναίκες στα εγκαίνια

Πρώτα έφθασαν στο Λίμπερτυ Άιλαντ το 1885 τα πόδια της Ελευθερίας.

Σαν προχθες πριν από 130 χρόνια το άγαλμα αποκαλύφθηκε τελικά στη νησίδα Λίμπερτυ Άιλαντ, στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης υπό την αιγίδα του τότε προέδρου των ΗΠΑ Γκρόβερ Κλήβελαντ. Και κάτι για σήμερα αδιανόητο, εκτός από την ίδια τη Lady Liberty είχαν προσκληθεί στην τελετή μόνο δύο γυναίκες, κάτι που είχε κάνει τις σουφραζέτες της εποχής να αφηνιάσουν.

Το άγαλμα συντηρήθηκε επισταμένως στα εκατοστά του γενέθλια. Το σιδερένιο πλαίσιο είχε σκουριάσει πια, ενώ το ένα χέρι είχε χαλαρώσει και κινδύνευε να γκρεμιστεί. Καθαρίστηκαν επίσης τα φύλλα χαλκού που καλύπτουν τον σκελετό. 

Στη συνέχεια, μια μέρα μετά την εθνική εορτή των Αμερικανών το 1986, οι τότε πρόεδροι των ΗΠΑ και της Γαλλίας Ρόναλντ Ρέιγκαν και Φρανσουά Μιτεράν χάρισαν και πάλι τη Lady Liberty στο κοινό.

Και φυσικά τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούσαν να προσπεράσουν έτσι τόση δόξα, αίγλη και παράδοση. Το Άγαλμα της Ελευθερίας ανακηρύχθηκε το 1984 από την UNESCO Μνημείο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς ως «αριστούργημα του ανθρώπινου πνεύματος».

Πηγή: Deutsche Welle

Ανακαλύπτω

Το έπος του 1940

Εξαιρετική είναι η συγκίνηση που αισθάνονται όλοι οι Έλληνες, όταν καλούν στην μνήμη τους αναμνήσεις από τα ένδοξα γεγονότα του 1940. Πράγματι τα μεγάλα και φωτεινά αυτά γεγονότα, επισφράγισαν με ανεξίτηλη δόξα την ιστορική πορεία του έθνους μας.

Το ελληνικό Έθνος αισθάνεται ιδιαίτερη υπερηφάνεια, για το μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 1940, το οποίο αντέταξε ο Ελληνικός λαός κατά τον βαθύ όρθρο της ιστορικής εκείνης ημέρας. Ήταν η αρχή μιας εκστρατείας που όλοι τη λένε "Έπος" που κάλυψε ένα ένδοξο μέρος της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας μας, που περιέχει εν αφθονία τα δύο στοιχεία που συνθέτουν γενικά την ιστορία, τα γεγονότα και το άρωμα της εποχής. Τα μεν γεγονότα έχουν καταγραφεί από ιστορικούς, ώστε να δύνανται οι ενδιαφερόμενοι να ανατρέξουν σε συγγράμματα προς γνώση και εξαγωγή συμπερασμάτων και ακόμη μεταγενέστεροι ιστορικοί να μπορούν να τα αποκαταστήσουν έστω και αν έχουν παρέλθει αιώνες.

Το άρωμα όμως, όπως και όσο το αισθάνθηκαν οι πρωταγωνιστές και στη συγκεκριμένη περίπτωση ολόκληρος ο ελληνικός λαός, την εποχή των γεγονότων, χάνεται από τον άνεμο του χρόνου, ακόμη και για αυτούς που τα έζησαν.

Το "Έπος του 40", φαινόμενο ψυχολογικό και ιστορικά απροσδόκητο για όλο το κόσμο, αδικήθηκε κατάφωρα από τα μετέπειτα γεγονότα, την κατοχή, την αντίσταση, τις εκτελέσεις, το κίνημα του Δεκέμβρη, τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, το ξύπνημα της πυρηνικής εποχής, γεγονότα τα οποία τα σκέπασαν και έτσι αυτό το κεφάλαιο σφραγίστηκε βιαστικά και κλείστηκε στο αρχείο προτού μνημειωθεί, για να ανοίξει μετά την απελευθέρωση της χώρας από τη γερμανική μπότα.

Η Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ), στην οποία τα Έθνη στήριζαν τις ελπίδες τους για διαρκή ειρήνη, έχασε κάθε ουσιαστικό κύρος με την αποχώρηση των ΗΠΑ, που επέλεξαν πολιτική απομονωτικών τάσεων, της Γερμανίας το 1939, της Ιταλίας το 1935, αλλά και του συναγωνισμού επιδείξεως "αρχών ειρηνοφιλίας" από τα λοιπά Δημοκρατικά κράτη της Δύσεως και κυρίως την Αγγλία και Γαλλία, που δεν μπόρεσαν έγκαιρα να προβλέψουν τον επερχόμενο κίνδυνο.

Η γενιά του '40 απέδειξε για μια ακόμη φορά, ότι το ιερό πάθος για την ελευθερία της Πατρίδας είναι υπέρτατο καθήκον όλων των Ελλήνων, που επανειλημμένα το έχουν αποδείξει κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ύπαρξής τους και δεν θα σταματήσουν να το αποδεικνύουν, όσο υπάρχουν, σε αυτή την όμορφη χώρα.

Πηγή: Γενικό Επιτελείο Στρατού

Ανακαλύπτω

Τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου;

Μια από τις επίσημες αργίες του ελληνικού κράτους είναι και η 28η Οκτωβρίου. Αλήθεια, όμως, τι γιορτάζουμε;

Οι περισσότεροι από μας γνωρίζουμε ότι η μέρα αυτή σημάδεψε την Ελλάδα από τον πόλεμο του 1940 και έμεινε γνωστή ως επέτειος του "ΟΧΙ", αλλά τι ακριβώς είναι αυτό που γιορτάζουμε;

Πινακίδα έξω από το σπίτι του ΜεταξάΟι περισσότερες χώρες συνηθίζουν να γιορτάζουν την λήξη ενός πολέμου, και την έλευση της ειρήνης.

Στην προκειμένη περίπτωση η Ελλάδα γιορτάζει την είσοδο της στον πόλεμο του '40!

Στην πραγματικότητα ο εορτασμός αφορά όλο το έπος του 1940 και τις επιτυχίες της χώρας μας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ουσιαστικά η ημερομηνία αυτή είναι η ημέρα που η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο!

Πως έγινε αυτό; Με το ΟΧΙ του τότε πρωθυπουργού-δικτάτορα της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά στις αξιώσεις των Ιταλών.

Τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 1940

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 η Ιταλία, μέσω του πρέσβη της στην Αθήνα, επέδωσε τελεσίγραφο στον Ι. Μεταξά με το οποίο ζητούσε ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων από τα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Παράλληλα απαιτούσε να της παραχωρηθούν κάποια σημεία στρατηγικής σημασίας, όπως π.χ. κάποια αεροδρόμια, λιμάνια κλπ που θα βοηθούσαν τις επιχειρήσεις της στην γύρω περιοχή.

Ο τότε Πρωθυπουργός της χώρας μας, απάντησε ένα μεγαλοπρεπέστατο όχι, το οποίο αντανακλούσε και την θέληση του μεγαλύτερου μέρους του λαού, ήταν κάτι σαν λαϊκή απαίτηση.

Πρωτοσέλιδο της 28ης Οκτωβρίου 1940

Τα ακριβή λόγια του Μεταξά ήταν: "Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο", όμως οι εφημερίδες της εποχής δεν άργησαν να γράψουν για το περίφημο "ΟΧΙ" του Πρωθυπουργού στους Ιταλούς.

Η κίνηση αυτή του Μεταξά σηματοδότησε την είσοδο της, ουδέτερης μέχρι τότε, χώρας μας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Την ίδια μέρα ο Πρωθυπουργός εξέδωσε το παρακάτω διάγγελμα.

Προς τον ελληνικόν λαόν:

Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.

Έλληνες,

τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τας ιεράς μας παραδόσεις.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών

Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως

Ιωάννης Μεταξάς

Αντίστοιχο διάγγελμα έβγαλε και ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β', ενώ μήνυμα προς τον ελληνικό λαό απηύθυνε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρύσανθος.

Πότε ξεκίνησε να γιορτάζεται η 28η Οκτωβρίου

Η επέτειος του ΟΧΙ ξεκίνησε να γιορτάζεται από την πρώτη κιόλας χρονιά παρά το γεγονός ότι η χώρα μας τελούσε υπό Ιταλο-γερμανική κατοχή.

Οι πρώτοι δύο εορτασμοί έγιναν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και την Πλατεία Συντάγματος χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα από του Ιταλούς. Ωστόσο, το 1943 ο εορτασμός που έγινε στην πλατεία Κοτζιά συνοδεύτηκε από συλλήψεις μιας και την αστυνόμευση είχαν αναλάβει πλέον οι Γερμανοί.

Ο πρώτος επίσημος εορτασμός έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 1944 οπότε έγινε και η πρώτη παρέλαση παρουσία του τότε Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Από τότε ο εορτασμός επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο.

Στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη

Μάλιστα στη Θεσσαλονίκη γίνεται μεγάλη στρατιωτική παρέλαση καθώς η γιορτή σχεδόν συμπίπτει τόσο με την επέτειο απελευθέρωσης της πόλης από τους Οθωμανούς όσο και με τον εορτασμού του πολιούχου της πόλης Αγ. Δημητρίου.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!

coolweb.gr

Ανακαλύπτω

Τοπωνύμια δήμων και συνοικιών της Αττικής στο παρελθόν

Είναι γνωστό ότι στο πέρασμα του χρόνου, πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά, στη χώρα μας, έχουν αλλάξει ονομασίες. Π.χ. η Λαμία λεγόταν Ζητούνι, το Αγρίνιο Βραχώρι, το Αίγιο Βοστίτσα κλπ.

Κάτι ανάλογο, σε μεγάλο όμως βαθμό, έγινε και στην Αττική. Ειδικά μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την εγκατάσταση στο λεκανοπέδιο χιλιάδων προσφύγων, οι αλλαγές τοπωνυμίων ήταν πολλές. Θα κάνουμε μια προσπάθεια να καταγράψουμε όλες ή σχεδόν όλες τις αλλαγές αυτές και σε επόμενο άρθρο θα ασχοληθούμε με την προέλευση των τοπωνυμίων των Δήμων που… παρέμειναν σταθεροί στο όνομα!

Μπραχάμι ονομαζόταν παλαιότερα ο Άγιος Δημήτριος. Το όνομα προέκυψε μάλλον από κάποιον Εβραίο ιδιοκτήτη κτημάτων στην περιοχή, το όνομα του οποίου από Αβραάμ έγινε Μπραχάμης. Στην περιοχή, υπήρχαν παλιά δύο συνοικίες, το Σπιθάρι και τα Χελιώτικα (από το επίθετο ιδιοκτήτη εκτάσεων εκεί, Χελιώτη).

Το Αιγάλεω, αποσπάστηκε από τον Δήμο Αθηναίων το 1934 και έγινε ανεξάρτητη κοινότητα. Το αρχικό όνομα της κοινότητας ήταν Νέαι Κυδωνίαι, καθώς κατοικούνταν από πρόσφυγες που είχαν έρθει από τις Κυδωνίες (Αϊβαλί σήμερα), πόλη απέναντι από τη Λέσβο. 

Ο Άλιμος αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητη κοινότητα το 1927, με το όνομα Καλαμάκι. Προφανώς, ο καλαμιώνας που υπήρχε στην περιοχή, έδωσε το όνομα στη νεοσύστατη κοινότητα. 

Η Αργυρούπολη, αρχικά, ονομαζόταν Νέα Αργυρούπολη, από την ομώνυμη πόλη του Πόντου, νότια της Τραπεζούντας. 
Η Δάφνη ονομαζόταν παλαιότερα Κατσιπόδι. Πρόκειται για μεσαιωνική ονομασία από τα κτήματα της οικογένειας Κατσιπόδη. 

Χασάκι ονομαζόταν ως τη δεκαετία του 1950 περίπου, το Ελληνικό. Το όνομα αυτό οφείλεται στον πύργο του Χασάν πασά που υπήρχε εκεί επί τουρκοκρατίας.
Στα βυζαντινά χρόνια, Χαλκωματάδες, ονομαζόταν το (Νέο) Ηράκλειο, από τους πολλούς κατοίκους του που ασχολούνταν με την επεξεργασία του Χαλκού. Επί τουρκοκρατίας, το όνομα μετατράπηκε σε Αράκλι, για να φτάσουμε στο σημερινό Ηράκλειο. Μια από τις συνοικίες του, είναι η Καναπίτσα. Πήρε το όνομά της από τις πολλές λυγαριές που υπήρχαν εκεί, καθώς η λυγαριά λέγεται και καναπίτσα.

Η πιο πρόσφατη μετονομασία Δήμου της Αττικής έγινε το 1994. Τα, μέχρι τον Σεπτέμβριο του έτους αυτού, Νέα Λιόσια, έγιναν Ίλιον. Στην αρχαιότητα, βρισκόταν εκεί ο Δήμος Τρώων. Το όνομα Λιόσια προέρχεται από την αρβανίτικη οικογένεια Λιόσα, που από τον 14ο αιώνα εγκαταστάθηκε στα σημερινά Άνω Λιόσια. 

Κατά τον αείμνηστο Τάκη Νατσούλη, η Κηφισιά, τον 19ο αιώνα, ονομαζόταν Αλωνάρα, από τα αλώνια της περιοχής. Το σημερινό όνομά της οφείλεται στον Κηφισό ποταμό, που τη διαρρέει. Μια από τις περιοχές της Κηφισιάς, είναι ο Κοκκιναράς, που οφείλει το όνομά του στο κόκκινο χρώμα του αμμώδους και σχετικά απόκρημνου εδάφους.

Τα Μελίσσια, ονομαζόταν παλιά Ζωοδόχος Πηγή, από την ομώνυμη εκκλησία. 
Η Μεταμόρφωση ήταν γνωστή ως Κουκουβάουνες. Στα αρχαία χρόνια, ονομαζόταν Γλαύκεια, από τις πολλές κουκουβάγιες που υπήρχαν σ' αυτή. Έτσι, από την κουκουβάγια, προέκυψε το Κουκουβάουνες. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, το όνομα Κουκουβάουνες, προήλθε από την κουκούβα, ένα είδος σταφυλιού που αφθονούσε στην περιοχή.

Ποδαράδες ονομαζόταν παλιά η Νέα Ιωνία. Το όνομα προέρχεται από την αθηναϊκή οικογένεια των Πλατυπόδων ή από τον Τούρκο αγά Μουσταφά Ποδαρά, που είχε κτήματα στην περιοχή. Κατά μία άλλη εκδοχή, προέρχεται από τις κολόνες (ποδάρια ή ποδαράδες) του Αδριάνειου υδραγωγείου, που υπήρχαν παλιά σε δυο σημεία του Ποδονίφτη. Με την εγκατάσταση των πρώτων προσφύγων στην περιοχή, πήρε το όνομα Νέα Πισιδία (από την Πισιδία, χώρα της Μικράς Ασίας), που υπερίσχυσε του Νέα Σπάρτη (Σπάρτη, πόλη της Μικράς Ασίας). 

Συνοικίες της Νέας Ιωνίας είναι, μεταξύ άλλων, η Σαφράμπολη (από την ομώνυμη πόλη της Μ. Ασίας), Καλογρέζα (από παραφθορά της λέξης Καλογριά, που αναφερόταν στην Αγία Φιλοθέη) και Περισσός. Περισσός ονομαζόταν ένα ρέμα που βρισκόταν παλιά στην περιοχή και κατέληγε στον Ποδονίφτη. Στα μεσαιωνικά χρόνια, στο ρέμα χυνόταν εκτός από τα βροχόνερα και το πλεονάζον (περισσό) νερό, του Αδριάνειου υδραγωγείου.

Ποδονίφτης ονομαζόταν η ευρύτερη περιοχή Νέας Φιλαδέλφειας και Νέας Χαλκηδόνας, από το ομώνυμο ρέμα που υπήρχε εκεί. Για την ονομασία του ρέματος, υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Ότι προέρχεται από τα κτήματα της αθηναϊκής οικογένειας Ποδονίφτη. Σύμφωνα με άλλη άποψη, η ονομασία προέρχεται από το λίγο νερό που δεχόταν το ρέμα από τον Κηφισό (μέσω… του Περισσού) και σύμφωνα με την Τρίτη εκδοχή, ότι παλιά, στην περιοχή του ρέματος γίνονταν ασκήσεις από στρατιώτες που έρχονταν από την Αθήνα. Οι στρατιώτες αυτοί έπλεναν τα πόδια τους στο ρέμα, που πήρε το όνομα Ποδονίφτης!

Ο Ποδονίφτης αναφέρεται και στις "Παραδόσεις" του Νικόλαου Πολίτη για τη… νεράιδα του. Όπως γράφει ο "πατέρας" της ελληνικής λαογραφίας, μια φορά, ένας διαβάτης περνούσε μεσάνυχτα από το ρέμα. Ξαφνικά, άκουσε κλάματα μικρού παιδιού. Ψάχνοντας στα χαμόκλαδα, βρήκε ένα πανέμορφο παιδάκι που έκλαιγε και το πήρε στην αγκαλιά του. Το παιδί όμως, τον άρπαξε απ' τον λαιμό και θα τον έπνιγε, αν δεν προλάβαινε να φωνάξει "Βοήθα Χριστέ και Παναγιά!". Τότε, η νεράιδα που παρουσιαζόταν ως μικρό παιδί για να ξεγελά τους ανθρώπους και να τους πνίγει, εξαφανίστηκε! 

Από το 1927, η Νέα Φιλαδέλφεια πήρε το σημερινό της όνομα από την ομώνυμη πόλη της Μ. Ασίας. Περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας είναι ο Κόκκινος Μύλος. Οφείλει το όνομά του στο ομώνυμο εξοχικό κέντρο που υπήρχε εκεί προπολεμικά. Στην ίδια περιοχή, υπήρχε παλιά και υδρόμυλος.

Το Νέο Ψυχικό ονομαζόταν παλιά Ανθόκηπος από τις πολλές καλλιέργειες λουλουδιών που υπήρχαν εκεί.

Η περιοχή του Παλαιού Φαλήρου ήταν γνωστή ως Τρεις Πύργοι, από τους πύργους που χρησίμευαν ως παρατηρητήρια για τα πειρατικά πλοία που υπήρχαν εκεί. Μια από τις συνοικίες του είναι και η Αμφιθέα, γνωστή και ως Βουρλοπόταμος, καθώς από την αρχαιότητα ήταν ελώδης τόπος με βούρλα.

Και μία… άσχετη πληροφορία. Στο Παλαιό Φάληρο, λειτούργησε ο πρώτος ζωολογικός κήπος της Αθήνας (από το 1900 ως το 1916).

Μαγκουφάνα, ονομαζόταν παλαιότερα η Πεύκη. Για το όνομα αυτό, υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Ότι προέρχεται από τα κτήματα χήρας της οικογένειας Μαγκαφά, που είχε στην ιδιοκτησία της την περιοχή. Σύμφωνα με άλλη άποψη, το όνομα οφείλεται σε κάποια Άννα, που ήταν ανύπαντρη και την αποκαλούσαν "μαγκούφα". Η Άννα είχε πάει στην φημισμένη για το υγιεινό της κλίμα περιοχή, για να θεραπευτεί από τη φυματίωση. Μάλιστα, κάποιοι ισχυρίζονται ότι η Άννα (η) μαγκούφα ήταν υπηρέτρια του μεγαλοκτηματία Κατσίμπαλη…

Από το 1960, η Μαγκουφάνα μετονομάστηκε σε Πεύκη. Ο Ταύρος ονομαζόταν Νέα Σφαγεία, από τα σφαγεία που λειτουργούσαν εκεί από το 1915, ως περίπου το 1968. 

Η Φιλοθέη, το 1934 αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητη κοινότητα με το όνομα Νέα Αλεξάνδρεια, όνομα που οφειλόταν στον Αλεξανδρινό αρχιτέκτονα Γ. Αρχοντούλη, που από το 1907 είχε στην ιδιοκτησία του μεγάλο μέρος της περιοχής και είχε εκπονήσει το ρυμοτομικό της σχέδιο.

Ο Κορυδαλλός ονομαζόταν Κουτσικάρι, από τον φαρμακοποιό και δήμαρχο της Αθήνας Εμμανουήλ Κουτσικάρη (1812-1865), που είχε στην ιδιοκτησία του πολλά κτήματα στην περιοχή.

Οι Αχαρνές είναι γνωστές και ως Μενίδι. Το όνομα αυτό προέρχεται πιθανότατα από το επώνυμο του τιμαριούχου βυζαντινού άρχοντα Μενίδη και βρίσκεται σε χρήση ήδη από τον 12ο αιώνα.

Το Τατόι, περιοχή γνωστή από το στρατιωτικό αεροδρόμιο και τα, τέως, βασιλικά κτήματα, οφείλει το όνομά του στην αρβανίτικη οικογένεια Τατόη που εγκαταστάθηκε εκεί τον 14ο αιώνα. Το Τατόι είναι βέβαια γνωστό και ως Δεκέλεια. 

Τέλος, η Φυλή είναι γνωστή και ως Χασιά, που εσφαλμένα θεωρήθηκε ως αλβανική λέξη, καθώς προήλθε από τη θέση του χωριού και του παλιού δρόμου που χάνονταν απότομα μέσα στις πτυχώσεις του εδάφους και ήταν αθέατα από την πεδιάδα και τους πρόποδες της Πάρνηθας.

protothema.gr

Ανακαλύπτω

Η μεγαλύτερη αγορά χρυσού στον κόσμο: Πώς εξελίχθηκε η αγορά του Λονδίνου ανά τους αιώνες

Οι επικείμενες αλλαγές στον τρόπο που διεξάγεται το εμπόριο χρυσού στο Λονδίνο αναμένεται να βρεθούν στο επίκεντρο της επικείμενης συνάντησης της βιομηχανίας πολύτιμων μετάλλων στη Σιγκαπούρη στην επόμενη εβδομάδα, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Bloomberg.

Μεταξύ των τελευταίων εξελίξεων σε μια αγορά που έχει μείνει σε γενικές γραμμές αμετάβλητη για έναν αιώνα περιλαμβάνεται μια νέα υπηρεσία trade reporting, καθώς και άλλα μέτρα. Σε αυτό το πλαίσιο, το Bloomberg παρουσιάζει ένα χρονοδιάγραμμα τον κομβικών εξελίξεων των τελευταίων 350 ετών, βάσει της London Bullion Market Association.

1676: Μετά την εγκατάστασή του στο Λονδίνο από το Άμστερνταμ, ο Μόουζες Μοκάτα αρχίζει συνεργασία με την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών για τη μεταφορά χρυσού στην Ινδία. Η εταιρεία που δημιούργησε, ο παλαιότερος «παίκτης» της αγοράς πολύτιμων μετάλλων του Λονδίνου, έχει εξελιχθεί στη ScotiaMocatta, τμήμα σήμερα της Bank of Nova Scotia.

1717: Ως επικεφαλής του Βασιλικού Νομισματοκοπείου, ο Ισαάκ Νεύτων έθεσε την τιμή για τον χρυσό στις 4,75 λίρες ανά ουγγιά, η οποία διατηρήθηκε σχεδόν για δύο αιώνες. Σήμερα η τιμή του χρυσού είναι στις 1.033 λίρες.

1732: Με τον όγκο του χρυσού που διακινείται στο Λονδίνο να αυξάνεται, η Bank of England ανοίγει το πρώτο θησαυροφυλάκιο για χρυσό της πόλης. Τότε τα 2/3 της παραγωγής χρυσού του κόσμου περνούσαν από το Λονδίνο.

1817: Το Βασιλικό Νομισματοκοπείο παράγει τις πρώτες χρυσές λίρες, αντικαθιστώντας τη γκινέα, ένα νόμισμα που αντιστοιχεί σε 1/4 της ουγγιάς χρυσού.

1871: Η Bank of England αρχίζει να δέχεται μπάρες των 400 ουγγιών (από των 200 που δεχόταν προηγουμένως), θέτοντας ένα στάνταρ που χρησιμοποιείται και σήμερα- για να ανταποκριθεί στη ζήτηση από κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης για τα αποθέματά τους.

1897: Ο ορισμός του πρώτου σημείου αναφοράς για το ασήμι γίνεται στο γραφείο της Sharps & Wilkins στο Λονδίνο. Η καθημερινή διαδικασία που χρησιμοποιείται από εμπόρους, εταιρείες εξόρυξης χρυσού και κοσμηματοπώλες για το εμπόριο και τον ορισμό τιμών θα έμενε σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητη για πάνω από έναν αιώνα.

1919: Αντίστοιχα ορίζεται σημείο αναφοράς για τον χρυσό για πρώτη φορά (gold fixing). Οι συναντήσεις γίνονταν σε ένα δωμάτιο στα γραφείο της N.M. Rothschilds & Sons, μέχρι το 2004, οπότε η διαδικασία άλλαξε σε τηλεδιάσκεψη.

1934: Οι ΗΠΑ ορίζουν τον χρυσό στα 35 δολάρια ανά ουγγιά, με την αρμόδια αμερικανική υπηρεσία να αγοράζει μεγάλες ποσότητες χρυσού σε αυτή την τιμή.

1985: Το London Metal Exchange έκλεισε την αγορά χρυσού του μετά από μόλις τρία χρόνια εξαιτίας έλλειψης εσωτερικών επενδυτών και γενικότερου ενδιαφέροντος.

1987: Η Bank of England ιδρύει την LBMA, τη διεθνή ένωση εμπορίου που εκπροσωπεί και επιβλέπει την αγορά χρυσού και αργύρου του Λονδίνου.

2015 και 2015: Το ασήμι έγινε το πρώτο πολύτιμο μέταλλο το fixing του οποίου άρχισε να γίνεται με ηλεκτρονική δημοπρασία, μετά την απόσυρση της Deutsche Bank AG από το παλιό τηλεφωνικό σύστημα, εν μέσω μιας γενικότερης απόσυρσης από τον χώρο των εμπορευμάτων (commodities). Οι έλεγχοι σχετικά με τον ορισμό των benchmarks εντάθηκαν μετά από περιπτώσεις χειραγώγησης των επιτοκίων Libor. Τα fixings για την πλατίνα, το παλλάδιο και τον χρυσό αντικαθίστανται επίσης από νέες ηλεκτρονικές δημοπρασίες.

2016: Το LME, το World Gold Council και μια ομάδα τραπεζών ανακοινώνουν ότι θα εισάγουν κεντρικά ελεγχόμενα futures (συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης) μέσα στο πρώτο μισό του επόμενου έτους. Χωριστά, η LBMA επιλέγει την εταιρεία τεχνολογίας Boat Services για την ανάπτυξη μιας υπηρεσίας trade reporting με σκοπό την αύξηση της διαφάνειας στην αγορά. 

huffingtonpost.gr

Ανακαλύπτω

Η Κλίτσα: Το απλό και ταπεινό εργαλείο του τσομπάνου

Του Γεωργίου Τσουμάνη

Σκοπός της παρούσης μικρής αναφοράς μου για την κλίτσα, είναι  η κατάθεση μερικών σκέψεων για το ταπεινό, απλό και καθημερινό εργαλείο χρήσης του τσομπάνου, την κλίτσα του ή (αγκλίτσα), καθώς και κάποιες πληροφορίες για την κατασκευή της.

Δε νοείται τσομπάνος Σαρακατσάνος και όχι μόνο, χωρίς την κλίτσα του. Είναι το απλό και απαραίτητο εργαλείο που απαιτεί η δουλειά του, ο καθημερινός του σύντροφος. Το σύμβολο του τσοπάνου. Η προέκταση του χεριού του.

Η χρήση της απλή και σημαντική. Απαραίτητη για το όρμωμα (Ορμώνω: κατευθύνω, οδηγώ εκεί που θέλω) των ζώων στη βοσκή και στο δρόμο. Κουνώντας την θα τα κατευθύνει εκεί που πρέπει. Με αυτή θα πιάσει αυτά που θέλει όταν χρειαστεί από το πισινό πόδι στο άρμεγμα, στο μαντρί στο λιβάδι. Θα την χρησιμοποιήσει για το πέρασμα των ζώων στη στρούγκα, θα ξεχωρίσει τα κριάρια που χτυπιούνται την άνοιξη κατά τη διάρκεια του ζευγαρώματος των προβάτων.

Πάνω σε αυτή θα στηριχτεί  κατά τη διάρκεια της ημέρας, που θα ανεβαίνει και θα κατεβαίνει με το κοπάδι του σε δύσκολες κακοτοπιές, λόφους και λαγκάδια, σε σύντομες στιγμές ξεκούρασης από τον κάματο της ημέρας, αλλά και σε ατέλειωτες ώρες μοναξιάς. Ακουμπώντας σε αυτή και με την κάπα του στο κεφάλι θα σταθεί όρθιος στη βροχή. Θα  στηριχτεί για να καθίσει κατάχαμα, να σηκωθεί από το έδαφος, αλλά και να ξεκουράσει τα χέρια του  βάζοντάς την δίπλα στους ώμους του. Θα τη χρησιμοποιήσει σαν στήριγμα για να μεταφέρει στον ώμο του τον τροβά του ή άλλα αντικείμενα. Θα την τοποθετήσει όρθια και θα κρεμάσει τη βρεγμένη κάπα του  στο κονάκι.

Ακόμα με αυτή θα συμπίσει (Συμπάω: Συδαυλίζω, τακτοποιώ τα αναμμένα ξύλα της φωτιάς) τη φωτιά στη μοναξιά του τις κρύες νύχτες, θα φέρει κοντά του τα μακρινά κλαδιά τραβώντας τα, θα κατεβάσει  τα ξηρά  κλαδιά του δέντρου να τα έχει για προσάναμμα, θα φτάσει κανένα φρούτο (μήλο, αχλάδι, σύκο σταφύλι, κεράσι) που δεν μπορεί με το χέρι του, θα αντιμετωπίσει τα σκυλιά που θα του χυθούν από τις άλλες στάνες,  θα κάμει θόρυβο για να φύγουν τα φίδια που θα συναντήσει  στο δρόμο του, ή θα τα σκοτώσει όταν νομίζει πως κινδυνεύει. Θα αναμερίσει (Aναμεράω: Παραμερίζω, βάζω στην άκρη) τα ξερά χόρτα, ή όσα τον εμποδίζουν στο διάβα του, θα σηκώσει τις κλάρες για το φράχτη και τη στρούγκα, θα επεξεργαστεί  κάτι που δε θέλει να πιάσει με το χέρι  του.

Επιπλέον είναι και το όπλο του για ενδεχόμενο καβγά συνήθως με άλλο τσομπάνο, ή αγροφύλακα. Το κοπάδι είναι λαίμαργο και οι διαπληκτισμοί δε λείπουν. Τότε θα τη χτυπήσει πολλές φορές στο χώμα για να δείξει το θυμό του.

Αλλά και σε αφηρημένο επίπεδο έχει τη δική της σημασιολογία κα νοηματοδότηση για το κοινωνικό περιβάλλον των Σαρακατσαναίων και άλλων κτηνοτρόφων. Με αυτή δηλώνεται και η εγγραμματοσύνη ενός ανθρώπου. «Έμαθε δυο κλίτσες γράμματα», έλεγαν για κάποιον που πήγε σχολείο. Είναι κάποτε και μέτρο προσδιορισμού μιας απόστασης. «Ο ήλιος ήθελε δυο-τρεις κλίτσες να γείρει». Αλλά και τεκμήριο δύναμης. «Τον σαλάγγισα με την κλίτσα», «του έριξα δυο κλιτσιές και κατάλαβε». « Έμεινε με την κλίτσα στο χέρι» έλεγαν για κάποιον που έπαθε ζημιά στο κοπάδι του. Αλλά  και «ήταν νοικοκύρης και πήρε την κλίτσα» για αυτόν που έχασε την περιουσία του .

Οι Σαρακατσαναίοι ποτέ δεν ξέγναγαν την κλίτσα τους φεύγοντας για να βοσκήσουν τα κοπάδια τους. Ακόμα δε περισσότερο απαραίτητη ήταν κατά το διάστημα των μετακινήσεων για τα βουνά ή τα χειμαδιά.

Η κλίτσα είναι πρωτίστως εργαλείο χρηστικό. Είναι όμως και εργαλείο αυτοπροσδιορισμού του κάθε κτηνοτρόφου και επίδειξης κύρους. Ένα σύμβολο εξουσίας που επιβεβαιώνει την ηγετική παρουσία αυτού που την κρατάει στο χέρι του και την επιδεικνύει δημόσια.

Έτσι θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε δύο τύπους κλίτσας ως προς τη χρήση της. Αυτή του τσομπάνου που χρησιμοποιεί καθημερινά στο κοπάδι του και αυτή του παζαριού, που κρατούν στο χέρι τους οι κτηνοτρόφοι , όταν βγαίνουν στο παζάρι, ή οι γεροντότεροι στην καθημερινότητας τους. Αυτή του τσομπάνου είναι συνήθως απλή, χωρίς κεντήματα στο ξύλο, με μακρύ κλιτσόξυλο για λόγους καθαρά πρακτικούς.

Η κλίτσα του παζαριού είναι περισσότερο επιμελημένη. Με πολλά κεντήματα και τα  ξεχωριστά γνωρίσματα του τεχνίτη της, Το κλιτσόξυλο όμως κοντό. Συνήθως λίγο παραπάνω από ένα μέτρο. Κοντά στο 1,10 μ. Ποικίλει ανάλογα με το ύψος αυτού που την κρατάει. Εδώ ο ρόλος της είναι διαφορετικός.

Είναι εργαλείο επίδειξης κύρους του κτηνοτρόφου και ύστερα χρηστικό. Πρέπει όμως να είναι βολικό. Να μην είναι μακριά και ακαλαίσθητη, Να φτάνει στο ύψος του ώμου του κατόχου της όταν αυτός είναι καθιστός. Να κάθεται στο κάθισμα του λεωφορείου και αυτή να μην ξεπερνάει το ύψος του ώμου του. Να την κρεμάει στο τσεπάκι του γελέκου του. Να μπορεί ακόμα και στην Εκκλησία να την έχει μαζί του επιμελώς «κρυμμένη» στο στασίδι που κάθεται. Για αυτό η κλίτσα του παζαριού ονομάζεται και κοντόκλιτσα.

Η κλίτσα αποτελείται από δύο μέρη. Το πάνω μέρος , το κεφάλι, η κυρίως κλίτσα,  η χειρολάβή με το κυκλικό της σχήμα και το κάτω μέρος το κλιτσόξυλο. Από μόνη της η χειρολαβή λέγεται κλίτσα, αλλά και με το κλιτσόξυλο μαζί πάλι κλίτσα λέγεται.

Η κατασκευή της  μπορεί να φαίνεται απλή, ωστόσο δε μπορούν να την φτιάξουν όλοι οι τσοπαναραίοι. Μεγαλύτερη δυσκολία έχει το πάνω μέρος. Αυτό είναι που θέλει επιδεξιότητα από τον τεχνίτη, έτσι ώστε να έχει το ανάλογο άνοιγμα για το χέρι, αλλά και το ανάλογο γύρισμα μπροστά, το λεγόμενο καρτέρι. Επίσης προσοχή θέλει στο τρύπημα για να στέκεται πάνω στο ξύλο κάθετα σε αυτό και να μην στραβώνει δεξιά ή αριστερά. Χρειάζεται για όλα τούτα και ο κατάλληλος τεχνίτης. Το κλιτσόξυλο είναι σχετικά περισσότερο απλό. Η επιλογή μιας ίσιας βέργας, από κατάλληλο ξύλο μπορεί να γίνει ευκολότερα.

Κλίτσα μπορεί να φτιάξει κάποιος από ξύλο ή από κέρατο κριαριού ή βουβαλιού. Συνηθέστερη είναι αυτή του ξύλου. Αυτό γιατί ξύλο μπορεί να βρει κάποιος πολύ ευκολότερα. Για την κατασκευή μιας καλής κλίτσας, ο τεχνίτης πρέπει να έχει υπόψη του κάποιες γνώσεις σχετικά με την επιλογή του ξύλου, τον τρόπο επεξεργασίας του το χρόνο κοπής του. Πρωτίστως όμως απαιτείται μεγάλη υπομονή. Από το κόψιμο του κατάλληλου ξύλου, μέχρι την επεξεργασία του, πρέπει να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα. Το ξύλο πρέπει να απορροφήσει τους χυμούς για να μην σκιστεί.

Απαραίτητα και τα εργαλεία της κατασκευής της. Αυτά είναι κυρίως δύο. Το ξουράφι και το τρυπητήρι. Στη συνέχεια θα κάνω μια προσπάθεια  να δώσω μερικές πληροφορίες σε όσους δε γνωρίζουν για τη κατασκευή της και ενδεχομένως  θέλουν να ασχοληθούν.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΚΛΙΤΣΑΣ

Θα καταθέσω μερικά στοιχεία για την κατασκευή της, όπως εγώ τα γνωρίζω, από τη δική μου εμπειρία φτιάχνοντας κλίτσες, αλλά και από αυτά που έχω ακούσει από άλλους πελεκητές συζητώντας μαζί τους. Οι πληροφορίες αυτές ωστόσο, δε σημαίνει ότι είναι και οι μοναδικές. Κάθε τεχνίτης έχει να προσθέσει τις δικές του εμπειρίες και δίνει τη δική του οπτική για την κλίτσα, όπως ίδιος την προσλαμβάνει και την αξιολογεί.

Οι  πληροφορίες μου στο παρόν άρθρο, θα εστιαστούν πρωτίστως στη επιλογή του κατάλληλου υλικού, για την κατασκευή της. Η κατασκευή ως τεχνική, είναι θέμα εμπειρίας. Για να γίνει κάποιος καλός τεχνίτης, πρέπει να καταπιαστεί ο ίδιος και να κάνει την προσπάθειά του. Οι όποιες πληροφορίες, σίγουρα θα τον βοηθήσουν, δεν αρκούν όμως από μόνες τους να τον κάνουν καλό μάστορα. Εκείνο που έχει σημασία, είναι το γεγονός, ότι ο καθένας δίνει το δικό του στίγμα ως κατασκευαστής και βλέπει με το δικό του μάτι που είναι ξεχωριστό. Κάθε τεχνίτης είναι μοναδικός και το έργο που κάνει είναι ξεχωριστό και διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο, έστω και αν είναι φτιαγμένο από τον ίδιο. Εξάλλου εδώ έγκειται και η αξία του χειροποίητου. Κάθε φορά το μάτι βλέπει διαφορετικά. Τίποτα δεν μπορούμε να επαναλάβουμε ακριβώς το ίδιο όπως η μηχανή. Ο καθένας μας όμως έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στις κατασκευές του, που τον κάνουν μοναδικό. Είναι τα στοιχεία εκείνα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από τους άλλους και αποτυπώνονται στα έργα σου. Η κλίτσα αυτή είναι του τάδε λένε εκείνοι που μπορούν να ξεχωρίζουν κάποια στοιχεία του τεχνίτη, χωρίς να πέφτουν έξω Με αυτή την έννοια, θέλω να παροτρύνω κάποιον που ενδεχομένως έχει μεράκι και  θέλει να φτιάξει μόνος τους μια κλίτσα, ας το δοκιμάσει. Τα πρώτα εφόδια που πρέπει να έχει είναι το μεράκι και η υπομονή. Ακολουθούν τα κατάλληλα εργαλεία και υλικά.

Για να φτιάξει κανείς μια κλίτσα, μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε ξύλο θέλει . Όλα τα ξύλα, υπό μια αυστηρή έννοια, μπορούν να θεωρηθούν κατάλληλα. Δεν είναι όμως όλα το ίδιο ποιοτικά. Κάθε ξύλο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, ως προς την σκληρότητα, το χρώμα, το ειδικό βάρος. Για να φτιάξουμε μια καλή κλίτσα, θα πρέπει να επιλέξουμε ένα ξύλο το οποίο να συγκεντρώνει χαρακτηριστικά στοιχεία και ιδιότητες που το κάνουν ποιοτικά καλύτερο από κάποιο άλλο. Ως πρώτο τέτοιο στοιχείο μπορώ να πω ότι είναι η σκληρότητά του. Όταν είναι σκληρό, τα μοριά του έχουν μεγάλη συνοχή και πελεκιέται  καλύτερα χωρίς να αγκιδιάζει. Σημαντικό στοιχείο είναι και το χρώμα του. Καλή κλίτσα μπορούμε να κάνουμε από σκληρό ξύλο, «χωρίς νερά» με γλυκό χρώμα. Πάνω σε ένα τέτοιο ξύλο μπορούμε να κεντήσουμε ευκολότερα και να κάνουμε ψιλά κεντήματα. Ένα τέτοιο ξύλο έχει μεγαλύτερη δυσκολία στην επεξεργασία του, λόγω της σκληρότητάς του, υπερτερεί όμως ποιοτικά.

Ποια είναι όμως τα κατάλληλα ξύλα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε; Εξαρτάται από τον τόπο που ζούμε. Από τα φυτά που υπάρχουν στην περιοχή μας μπορούμε να επιλέξουμε τα σκληρότερα, που η επιφάνειά τους κατά την επεξεργασία τους δίνουν στιλπνότητα αλλά και καλό χρώμα. Οι μερακλήδες ωστόσο της κλίτσας, ψάχνουν το κατάλληλο ξύλο, όπου και αν βρίσκεται.

Πολλά ήμερα και άγρια κλαδιά και ρίζες φυτών, είναι κατάλληλα για πελέκημα. Κόβοντας ένα ξύλο θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ορισμένα πράγματα. Κανένα ξύλο δεν μπορεί να δουλευτεί μόλις κοπεί. Θα πρέπει να το αφήσουμε να ξεραθεί πολύ καλά. Για να μη σκάσει μετά το κόψιμο, θα πρέπει να μην το αφήσουμε εκτιθέμενο στον αέρα. Παλαιότερα το έχωναν στο χώμα, μέσα σε αλεύρι,  σε πριονίδι, σε κοπριά, για να στεγνώσει γρηγορότερα. Από τη δική μου εμπειρία έχω διαπιστώσει, πως και μέσα σε μια σακούλα νάιλον μπορούμε να το προφυλάξουμε από σκάσιμο. Το στέγνωμα του ξύλου δεν γίνεται σε λίγες μέρες.  Σε φυσιολογικές συνθήκες χρειάζονται αρκετοί μήνες. Μάλιστα δε, κάποια φυτά, όπως το ρείκι και το πυξάρι χρειάζονται κοντά στο χρόνο για να στεγνώσουν. Αν θέλουμε να πετύχουμε γρηγορότερο στέγνωμα, βράζουμε το ξύλο για πολλές ώρες.  Σημαντικό ρόλο παίζει και η εποχή που θα το κόψουμε. Ποτέ δεν κόβουμε την άνοιξη που οι χυμοί ανεβαίνουν, γιατί τότε σκάει και μαυρίζει. Προτιμάμε το χειμώνα που οι χυμοί δεν κυκλοφορούν στο φυτό.

Ένα κομμάτι όμως ξύλου, με πλάτος όσο μια παλάμη, θέλει πολύ κόπο μέχρι να γίνει κλίτσα. Αρχικά κάνουμε το περίγραμμά της πάνω στην επιφάνεια του ξύλου το οποίο προηγουμένως έχουμε κάνει επίπεδο, αφήνοντας ανάλογο πάχος. Αφαιρούμε το ξύλο που περισσεύει και στη συνέχεια τρυπάμε. Πάντα έχουμε για οδηγό ένα μικρό κλιτσόξυλο 20-30 εκατοστών για να παίρνουμε τα σωστά ζύγια. Να μην μας ξεφεύγει η κλίτσα δεξιά ή αριστερά, αλλά να είναι σε μια ευθεία με το κλιτσόξυλο. Ακόμα προσέχουμε  να έχει το ανάλογο άνοιγμα για το χέρι, αλλά και το καλό γύρισμα μπροστά, το λεγόμενο καρτέρι. Μια καλοφτιαγμένη κλίτσα έχει καλό άνοιγμα και προσεγμένο το πίσω μέρος και το γύρισμα μπροστά. Μεγάλη σημασία έχουν και οι καμπύλες που θα δώσουμε στην όλη κατασκευή. Βλέπετε η κλίτσα είναι γένους θηλυκού και οι  καμπύλες την ομορφαίνουν.

Στη συνέχεια  θα αναφέρω μια σειρά ξύλων τα οποία θεωρούνται μάλλον από τους περισσότερους τεχνίτες ως τα καλύτερα, για την στιλπνότητά τους, το χρώμα τους, τη δυνατότητα για ψιλό κέντημα.                                     

Το πυξάρι. Πολύ γνωστό στους Σαρακατσαναίους κατασκευαστές και όχι μόνο. Σκληρό ξύλο, δέχεται ψιλό κέντημα με υποκίτρινο χρώμα, που με το πέρασμα του χρόνου κοκκινίζει και αποκτά γυαλάδα.

Η μαυραγκαθιά. Ίσως το καλύτερο ξύλο για κλίτσα. Είναι μικρός θάμνος που ζει σε βράχια και σε χαμηλά υψόμετρα. Πολύ σκληρό, το χρώμα του είναι λαδί και με το πέρασμα του χρόνου γίνεται μαύρο και αποκτά ξεχωριστή γυαλάδα. Πολύ σπάνιο ξύλο.

Η κουμαριά. Δίνει ωραίο κοκκινωπό χρώμα και κεντιέται με ευκολία.

Το ρείκι. Από τα καλύτερα επίσης ξύλα. Χρησιμοποιούμε κυρίως τη ρίζα του. Εξαιρετική στιλπνότητα και χρώμα.

Άλλα κατάλληλα ξύλα. Αγριελιά, πουρνάρι, σφένδαμος, πικροφέλικο, κοκορεβιθιά αγραπιδιά, και από τα ήμερα λεμονιά, μεσπολιά, ελιά. κ.λ.π

Οι ξύλινες κλίτσες έχουν τα θετικά τους, αλλά και τα μειονεκτήματά τους. Στα θετικά τους είναι η μεγάλη ποικιλία που προσφέρει το ξύλο, τα ωραία τους χρώματα, η δυνατότητα ποικίλης επεξεργασίας από κάθε τεχνίτη, η δημιουργία πολλών σχεδίων, το κέντημα.  Θέλουν όμως μεγάλη προσοχή γιατί σπάνε εύκολα.

Ένα άλλο υλικό που χρησιμοποιείται ευρέως για την κατασκευή της κλίτσας είναι το κέρατο ζώου. Συνηθέστερο αυτό του κριαριού που το βρίσκεις ευκολότερα, αλλά είναι και ποιοτικά καλό. Σπανιότερα χρησιμοποιούμε κέρατο γιδιού που υστερεί ποιοτικά και δεν είναι πάντα κατάλληλο. Ποιοτικά καλύτερο όλων είναι αυτό του βουβαλιού. Δίνει εξαιρετική στιλπνότητα και μαύρο χρώμα. Είναι όμως πολύ δύσκολο να το βρεις.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσω, ότι όλα τα κέρατα των ζώων δεν γίνονται κλίτσες. Πρέπει να είναι αρκετά μεγάλα, να μην είναι ραγισμένα, να έχουν κατάλληλο γύρισμα.  Επιπλέον απαιτούν τη δική τους επεξεργασία. Στα θετικά τους είναι, ότι δεν σπάνε εύκολα, όπως το ξύλο και πελεκιούνται χωρίς να αγκιδιάζουν. Αντίθετα χρειάζεται υπομονή και χρόνο κατά το στάδιο της επεξεργασίας, γιατί δεν είναι καθαρά όπως τα ξύλα. Η κατασκευή μιας κλίτσας από κέρατο δεν είναι ίδια με αυτή του ξύλου. Το γύρισμα γίνεται αφού το κέρατο βραστεί για να μαλακώσει. Ο τεχνίτης θα πρέπει να ξέρει το σημείο που θα κάνει την τρύπα,  ποιο μέρος του κέρατου θα αφαιρέσει, ποιο θα λυγίσει, πώς και πού θα δέσει, για να δώσει την τελική φόρμα στην κλίτσα.

Για μια καλή κλίτσα, σημασία  έχει και η επιλογή του κλιτσόξυλου. Η καλύτερη κλίτσα πάνω σε ένα οποιοδήποτε ξύλο χάνει την αξία της. Το κλιτσόξυλο πρέπει να είναι ίσιο, με ανάλογο για τον κάτοχό του ύψος και πάχος. Μιλώ για την κλίτσα του παζαριού, αυτή που είναι επιμελημένη και προσεγμένη.

Καλά κλιτσόξυλα μπορούμε να φτιάξουμε από πολλά φυτά. Συνηθέστερο είναι αυτό της κρανιάς. Είναι ξύλο πολύ ανθεκτικό, μπορούμε αρκετά εύκολα να το βρούμε και βγαίνει σε βέργες. Με απλή επεξεργασία, ένα καλό καψάλισμα στη φωτιά για να στεγνώσει γρήγορα και να ισιώσει, αρκεί, για να φτιάξουμε ένα καλό κλιτσόξυλο κρανιάς.

Για τους Σαρακατσαναίους στην κορυφή των κλιτσόξυλων ήταν αυτό της αριάς και του πουρναριού. Τόσο η αριά (είναι είδος πουρναριού), όσο και το πουρνάρι, δίνουν κλιτσόξυλα βαριά με πολύ καλό χρώμα κοκκινωπό. Ωστόσο και άλλα φυτά μπορούν  να δώσουν πολύ καλά κλιτσόξυλα. Αναφέρω ενδεικτικά την αμυγδαλιά και την αγριελιά.

Τέλος απαραίτητα και τα κατάλληλα εργαλεία. Τα παραδοσιακά, ξουράφι και τρυπητήρι  και οποιοδήποτε άλλο σύγχρονο μπορεί να μας βοηθήσει.

Γεώργιος Κ .Τσουμάνης

Κουκούλι Ζαγορίου Ιωαννίνων

sarakatsanoi.blogspot.gr

Ανακαλύπτω