Πότε πέθανε ο Ιησούς και τι συνέβη ακριβώς τότε;

Ο Ιησούς άφησε την τελευταία του πνοή την Παρασκευή, 3 Απριλίου του 33 μ.Χ. ισχυρίζεται μία έρευνα, η οποία συνδέει το θάνατο του Ιησού, με έναν σεισμό…

Η έρευνα, για το πότε ακριβώς πέθανε ο Ιησούς και η οποία διεξήχθη από το International Geology Review, εξέτασε τη σεισμική δραστηριότητα γύρω από τη Νεκρά Θάλασσα, η οποία απέχει περίπου 20 χλμ από την πόλης της Ιερουσαλήμ.

Σύμφωνα με το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, στο κεφάλαιο 27, καθώς ο Ιησούς ξεψυχούσε επάνω στον σταυρό, ένας δυνατός σεισμός έπληξε την περιοχή, κάνοντας τάφους να σπάσουν και τον ουρανό να σκοτεινιάσει.

Θέλοντας να βρουν την ακριβή ημερομηνία θανάτου του Ιησού, οι ερευνητές εξέτασαν αναφορές από κείμενα, καθώς και γεωλογικά και αστρονομικά αρχεία.

Μάλιστα, ο γεωλόγος Τζέφερσον Ουίλιαμς από το Supersonic Geophysical μαζί με συναδέλφους του από το γερμανικό Research Center for Geosciences, μελέτησαν δείγματα του εδάφους από την παραλία Ein Gedi Spa, η οποία βρίσκεται δίπλα στη Νεκρά Θάλασσα.

Ερευνώντας τα βαθύτερα στρώματα του εδάφους, διαπίστωσαν, ότι είχαν συμβεί δύο σεισμοί, εκ των οποίων ο ένας είναι γνωστό ότι σημειώθηκε το 31 π.Χ., ενώ ο δεύτερος χρονολογείται μεταξύ του 26 μ.Χ. και 36 μ.Χ.

Σύμφωνα με τα όσα είπε ο Ουίλιαμς στο Discovery, ο τελευταίος σεισμός σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της περιόδου που αναφέρει και το Κατά Ματθαίον.

Προσέθεσε, επίσης, ότι η ημέρα και η ημερομηνία της σταύρωσης του Ιησού είναι γνωστές με έναν εύλογο βαθμό ακρίβειας, ωστόσο η χρονολογία αμφισβητείται.

Ωστόσο, ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ, ο Ουίλιαμς είπε ότι τα στοιχεία που οδήγησαν στον ακριβή καθορισμό της ημερομηνίας θανάτου του Ιησού είναι:

– Και τα τέσσερα Ευαγγέλια συμφωνούν, ότι η σταύρωση έγινε όταν ο Πόντιος Πιλάτος ήταν πληρεξούσιος της Ιουδαίας, μεταξύ 26 και 36 μ.Χ.

– Και τα τέσσερα Ευαγγέλια λένε ότι η σταύρωση έγινε την Παρασκευή.

– Και τα τέσσερα Ευαγγέλια συμφωνούν ότι ο Ιησούς πέθανε λίγες ώρες πριν την έναρξη του εβραϊκού Σαββάτου, συνεπώς σούρουπο της Παρασκευής.

– Τα συνοπτικά Ευαγγέλια, του Ματθαίου, του Μάρκου και του Λουκά, υποδεικνύουν ότι ο Ιησούς πέθανε πριν νυχτώσει, την 14η ημέρα του μήνα Νισσάν.

– Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη διαφέρει από τα «Συνοπτικά Ευαγγέλια», καθώς υποδεικνύει ότι ο Ιησούς πέθανε πριν νυχτώσει, την 15η ημέρα του μήνα Νισσάν.

Οι ερευνητές είπαν ότι αυτά τα στοιχεία σε συνδυασμό με το εβραϊκό ημερολόγιο και διάφορα αστρονομικά στοιχεία, υποδεικνύουν ότι η πιο πιθανή ημερομηνία θανάτου του Ιησού είναι η Παρασκευή 3 Απριλίου του 33 μ.Χ.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Γιατί οι Εβραίοι δεν πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας

Ο Μεσσίας και η επικείμενη εμφάνισή του έχουν κεντρική θέση στην Ιουδαϊκή θρησκεία. Μεσσίας (Mašíah ή Moshiah, מָשִׁיחַ, στα εβραϊκά), σημαίνει ο «χρισμένος από τον Θεό». Στα ελληνικά μεταφράζεται «ο Χριστός».

Ο Μεσσίας, για τους Ιουδαίους θα είναι ένας άνθρωπος με εξαιρετικές ηγετικές ικανότητες, που θα οδηγήσει τον εβραϊκό λαό, αλλά και όλη την ανθρωπότητα στην «μεσσιανική περίοδο», μια εποχή ευημερίας, «παγκόσμιας ειρήνης», αλλά και «θαυμάτων».

Το Ταλμούδ αναφέρει ότι ο Μεσσίας θα εμφανιστεί σε μία περίοδο που η γενιά που θα ζει θα αντιμετωπίσει πάρα πολλά προβλήματα, «σαν ένα ποτάμι από προβλήματα».

Στις «13 Αρχές της Πίστης» του Ορθόδοξου Ιουδαϊσμού, αναφέρεται (12η Αρχή): «Πιστεύω με πλήρη πίστη στον ερχομό του Μεσσία. Και αν ακόμα καθυστερήσει, θα περιμένω την άφιξή του με κάθε μέρα».

Στο σύνολό του ο Ιουδαϊκός λαός, ως γνωστόν, απέρριψε τον Ιησού Χριστό, ως Μεσσία. (Το Ταλμούδ, περιέχει πλήθος απαξιωτικών και δυσφημιστικών αναφορών για τον Χριστό, τον οποίον ονομάζει μάγο, αμαρτωλό, ότι εξαπάτησε τον λαό κλπ). Μετά τον Χριστό εμφανίστηκαν, κατά καιρούς, διάφορα πρόσωπα που ισχυρίστηκαν ότι είναι «ο Μεσσίας». Η λίστα είναι αρκετά μεγάλη.

Το Ταλμούδ, αναφέρει επίσης, ότι η εμφάνιση του Μεσσία θα γίνει πριν το εβραϊκό έτος 6000. Το έτος που διανύουμε αντιστοιχεί στο ιουδαϊκό έτος 5772.
Σύνδεσμος

Οι Εβραίοι δεν πιστεύουν ότι ο Ιησούς ήταν θεάνθρωπος, ο Υιός του Θεού, ή ο Μεσσίας που ήταν προφητευμένος στις εβραϊκές γραφές. Τον θεωρούν ως ένα "ψεύτικο Μεσσία", που σημαίνει κάποιον που ισχυρίστηκε (ή που οι οπαδοί του υποστήριξαν γι’ αυτόν), ότι είναι ο Μεσσίας, αλλά που τελικά δεν πληρούσε τις απαιτήσεις που απαιτούν οι εβραϊκές πεποιθήσεις. Σύμφωνα με τις εβραϊκές γραφές και το ιουδαϊκό πιστεύω, ο αληθινός Μεσσίας, πρέπει να πληρεί τις ακόλουθες απαιτήσεις. Πρέπει να:

Να ένας οξυδερκής Εβραίος με καταγωγή από τον οίκο του βασιλιά Δαβίδ

Να είναι ένα συνηθισμένο ανθρώπινο ον (και όχι «Υιός του Θεού»)

Να φέρει την ειρήνη στον κόσμο

Να συγκεντρώσει όλους τους Εβραίους πίσω στο Ισραήλ

Να ξανακτίσει τον αρχαίο Ναό στην Ιερουσαλήμ

Να ενώσει την ανθρωπότητα στη λατρεία του εβραϊκού Θεού και τη τήρηση της Τορά

Επειδή ο Ιησούς δεν πληρούσε αυτές τις απαιτήσεις, σύμφωνα με τους Εβραίους, δεν ήταν ο Μεσσίας.

Ένα από τα πιο γνωστά βιβλία που επιχειρεί να αναιρέσει την χριστιανική αντίληψη και πίστη περί Μεσσία, καθώς και να «προστατέψει» τους Εβραίους από τους «μισσιονάριους» (ιεραποστόλους), τους Εβραίους δηλαδή, που πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, αλλά θέλουν να συνεχίσουν να είναι Ιουδαίοι, χωρίς να δηλώνουν χριστιανοί (πρόκειται για τους λεγόμενους ‘Μεσσιανικούς’, που έχουν αρκετή αύξηση σε ΗΠΑ και εσχάτως στο Ισραήλ, με πιο δραστήρια την κίνηση “Jews for Jesus”), είναι το βιβλίο του Αμερικανο-Εβραίου ορθόδοξου ραβίνου και καμπαλιστή Aryeh Kaplan (1934 - 1983) “THE REAL MESSIAH? - A Jewish Response to Missionaries” (1976). Μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ

Στην ερώτηση «Γιατί δεν είμαστε Χριστιανοί» γράφει:

«Αν και όλοι οι μαθητές του Ιησού ήταν Εβραίοι, δεν μπορούσαν να πείσουν τους συμπατριώτες τους Εβραίους με τις διδασκαλίες τους. Τα πρώτα δόγματα του χριστιανισμού φαινόταν πιο κοντά σε εκείνα των παγανιστών πολυθεϊστών παρά σε εκείνα των Εβραίων. Όσο περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότερο, ο Χριστιανισμός απορρίπτονταν από τους Εβραίους και γινόταν αποδεκτός από τους πολυθεϊστές. Έτσι, σταδιακά εξελίχθηκε σε μια «εθνική εκκλησία», και η στάση του προς τους Εβραίους γινόταν όλο και πιο εχθρική. Μπορεί να έκαναν συνεχώς εκκλήσεις προς τους Εβραίους να αλλάξουν πίστη, μερικές φορές ακόμη και με σκληρότητα και δύναμη, αλλά οι Εβραίοι έμειναν σταθεροί. Ο Χριστιανισμός μπορεί να άλλαξε την ανθρώπινη ιστορία, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να κερδίσει τους Εβραίους. Ο Εβραίος έμεινε πιστός στην Τορά του και περπάτησε τον δικό του δρόμο».

Και παρακάτω: «Στην ουσία, υπήρχαν δύο χριστιανικές διδασκαλίες που ο Εβραίος δεν μπορούσε να δεχθεί. Ο Χριστιανισμός διδάσκει ότι ο Θεός είχε πάρει ανθρώπινη μορφή μέσω του Ιησού, και ότι η Τορά δεν ίσχυε πλέον. Ο Εβραίος απέρριψε αυτά τα δύο δόγματα, ακόμα και υπό την απειλή του θανάτου».

Από το βιβλίο αυτό είναι και το παρακάτω κείμενο:

Από το κεφάλαιο «Ήταν ο Ιησούς ο Μεσσίας;» (του Pinchas Stolper) :

Αν οι Χριστιανοί απλώς πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν ο δικός τους Μεσσίας, αυτή η πεποίθηση λίγο θα μας απασχολούσε, ως Εβραίους. Ο ισχυρισμός τους, ωστόσο, δεν είναι ότι είναι ο χριστιανικός Μεσσίας, αλλά ο δικός μας Μεσσίας, ο Μεσσίας των Εβραίων, ο Μεσσίας που προφητεύτηκε από τους Εβραίους Προφήτες. Οι χριστιανοί επιχειρούν να αποδείξει αυτήν την πεποίθηση, παραθέτοντας την δική μας Αγία Γραφή.

Εκείνοι που έχουν φτιάξει την κίνηση "Εβραίοι για τον Ιησού," προσπαθούν να δελεάσουν τους αφελείς Εβραίους και να τους προσηλυτίσουν στον Χριστιανισμό με ένα παλιό επιχείρημα που λέει "Μην γίνει Χριστιανός, παρέμεινε Ιουδαίος, ωστόσο-, ενώ θα παραμείνεις πιστός Ιουδαίος, να δεχτείς τον Ιησού ως " Μεσσία "».

Παρακάτω θα επισημάνω μερικές από τις κραυγαλέες αντιφάσεις και ανακολουθίες στην επιχειρηματολογία των μισσιονάριων:

1. Ο εβραϊκός Μεσσίας πρέπει να είναι ένας άνθρωπος γεννημένος φυσιολογικά από έναν άντρα και μια γυναίκα. Δεν θα είναι ένας θεός, ούτε ένας άνθρωπος που γεννήθηκε υπερφυσικά ή από παρθενογένεση, όπως αξιώνουν οι χριστιανοί.

Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν μας λέει ότι ο Μεσσίας θα είναι ένας θεός ή σαν τον Θεό. Η ιδέα ότι ο Θεός θα πάρει ανθρώπινη μορφή είναι αποκρουστική για τους Εβραίους, διότι έρχεται σε αντίθεση με την δική μας αντίληψη περί Θεού ως κάτι που είναι πάνω και πέρα ​​από τα όρια του ανθρώπινου σώματος. Οι Εβραίοι πιστεύουν ότι ο Θεός είναι ο μόνος που πρέπει να λατρεύεται, και όχι κάποιο άλλο ον που είναι δημιούργημά Του, είτε άγγελος, είτε άγιος, είτε ακόμα και ο ίδιος ο Μεσσίας.

Πουθενά η Αγία Γραφή δεν προβλέπει ότι ο Μεσσίας θα γεννηθεί από μια παρθένα. Αυτή η ιδέα βρίσκεται μόνο στην ειδωλολατρική μυθολογία. Για τους Εβραίους η ιδέα ότι ο Θεός θα φυτεύσει ένα σπόρο σε μια γυναίκα είναι περιττή και αφύσικη. Άλλωστε τι θετικό σκοπό υπηρετεί; Η όλη ιδέα της παρθενογένεσης δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό, παρά μόνο για να προσελκύσει ειδωλολάτρες στον χριστιανισμό.

2. Ο εβραϊκός Μεσσίας αναμένεται να επιστρέψει τους Εβραίους στη γη τους. Ο Ιησούς γεννήθηκε, ενώ οι Εβραίοι ζούσαν ακόμη στη χώρα τους, πριν φύγουν στην εξορία. Δεν μπορούσε να τους επαναφέρει στη γη τους, επειδή εξακολουθούσαν να ζουν σε αυτή!

3. Ο αληθινός Μεσσίας θα ανοικοδομήσει το Ναό στην Ιερουσαλήμ, αλλά ο Ιησούς έζησε, ενώ ο ναός ήταν ακόμα όρθιος.

4. Η εβραϊκή Βίβλος λέει ότι ο Μεσσίας θα λυτρώσει τον Ισραήλ. Στην περίπτωση του Ιησού, ακριβώς το αντίθετο συνέβη. Όχι πολύ καιρό μετά το θάνατό του, ο Ιερός Ναός στην Ιερουσαλήμ καταστράφηκε, η Ιερουσαλήμ έγινε συντρίμμια, οι Εβραίοι πήραν τον δρόμο της εξορίας μια μακρά πορεία 1900 χρόνων μέσα στη νύχτα των διωγμών, σε μεγάλο βαθμό από τα χέρια των οπαδών του αυτοαποκαλούμενου "Μεσσία"!

5. Οι προφήτες της Βίβλου προφήτευσαν (Ησαΐας 45 και Σοφονίας 3) ότι, όταν θα έλθει ο Μεσσίας, όλα τα έθνη του κόσμου θα ενωθούν για να αναγνωρίσουν και να λατρεύσουν τον ένα αληθινό Θεό. «Η γνώση του Θεού θα γεμίσει τη γη. Ο κόσμος θα γεμίσει με τη γνώση του Θεού, όπως τα νερά σκεπάζουν τη θάλασσα »(Ησαΐας 11,9). Κανένα τέτοιο γεγονός δεν έλαβε χώρα μετά το θάνατο του Ιησού. Αντίθετα, το Ισλάμ αναπτύχθηκε και έγινε η θρησκεία των Αράβων και πολλών άλλων εθνών, ο Χριστιανισμός χωρίστηκε σε πολλές αντικρουόμενες αιρέσεις που ήταν συνεχώς σε πόλεμο μεταξύ τους, και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου συνέχισε να λατρεύει τα είδωλα. Ακόμα και σήμερα ο κόσμος είναι μακριά από τη λατρεία του ενός Θεού.

6. Όταν ο αληθινός Μεσσίας έρθει, η επιρροή του θα επεκταθεί σε όλους τους λαούς που θα λατρέψουν τον Θεό στο Ναό της Ιερουσαλήμ. Ο Προφήτης λέει, «ο οίκος μου θα γίνει οίκος προσευχής για όλους τους λαούς." Αυτό προφανώς δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί, και, ως εκ τούτου, ο Μεσσίας δεν έχει έρθει ακόμα.

7. Κατά τη διάρκεια του Μεσσία ένα νέο πνεύμα θα κυβερνήσει τον κόσμο, και θα πάψει ο άνθρωπος να διαπράττει αμαρτίες και εγκλήματα. Αυτό θα ισχύει ιδιαίτερα για τους Εβραίους. Η Τορά (στο Δευτερονόμιο 30,6) αναφέρει ότι "Θεός θα κάνει περιτομή στη καρδιά σας και στην καρδιά των παιδιών σας για να αγαπήσουν τον Θεό». Οι προφήτες δίδαξαν: "Και ο λαός σας είναι όλοι δίκαιοι, αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη για πάντα." (Ησαΐας 60, 21). "Κατά την ημέρα εκείνη θα ζητήσω τις αμαρτίες του Ισραήλ και δεν θα υπάρχει τίποτα." (Ιερεμίας 50,20). Αμέσως μετά την εποχή του Ιησού, η άγνοια του Θεού, ακόμη και η άγνοια της επιστήμης και της φιλοσοφίας γέμισε τη γη, καθώς οι «Σκοτεινοί Αιώνες» (Μεσαίωνας) κάλυψαν τον κόσμο.

8. Ο αληθινός Μεσσίας θα βασιλεύει ως βασιλιάς των Ιουδαίων. Η σταδιοδρομία του Ιησού, όπως περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη κράτησε όλα κι όλα τρία έτη, στο τέλος των οποίων σταυρώθηκε από τους Ρωμαίους ως κοινός εγκληματίας. Ποτέ δεν λειτούργησε ως τίποτα περισσότερο από ένας περιπλανώμενος ιεροκήρυκας και «θεραπευτής». Βεβαίως, δεν κατείχε καμία επίσημη θέση ούτε είχε κάποιους είδους (ανθρώπινης) εξουσίας.

9. Κατά τη διάρκεια του Μεσσία, η προφητεία θα επιστρέψει στον εβραϊκό λαό και η παρουσία του Θεού θα κατοικήσει ανάμεσά μας. (Ιεζεκιήλ 37,27)". Και μετά από αυτό θα εκχύσω το πνεύμα μου σε όλη την ανθρωπότητα και οι γιοι σας και οι κόρες σας θα προφητεύουν" αυτές οι προβλέψεις, δεν έχουν ακόμη εκπληρωθεί.

10. Ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντα του Μεσσία είναι να φέρει την ειρήνη σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην εποχή του Μεσσία, δεν θα υπάρχουν άλλοι πόλεμοι, και η κατασκευή των όπλων θα σταματήσει. Ο Προφήτης Ησαΐας (2,4) λέει, "Και θα σφυρηλατήσουν τα ξίφη τους σε άροτρα και τα δόρατά τους σε δρεπάνια. Έθνος δεν θα σηκώσει σπαθί εναντίον έθνους, ούτε θα μάθουν πια τον πόλεμο. "Ωστόσο, χριστιανικά έθνη συνεχώς διεξάγουν πολέμους, και οι πόλεμοι δεν έχουν σταματήσει από την εποχή του Ιησού μέχρι και σήμερα.

11. Πουθενά στην εβραϊκή Αγία Γραφή δεν λέει ότι ο Μεσσίας θα έρθει κάποτε, θα σκοτωθεί και θα επιστρέψει και πάλι σε μία «δεύτερη έλευση». Η ιδέα του δεύτερου ερχομού είναι ένας καθαρός εξορθολογισμός της αποτυχίας του Ιησού να λειτουργήσει καθ 'οιονδήποτε τρόπο ως Μεσσίας ή να εκπληρώσει οποιαδήποτε από τις προφητείες της Τορά και των Προφητών. Η ιδέα είναι μια καθαρά χριστιανική εφεύρεση, χωρίς θεμέλια στην Αγία Γραφή.

12. Πουθενά δεν λέει η Τορά ότι ο θάνατος κάποιου άλλου μπορεί να φέρει τη συγχώρεση των αμαρτιών ενός ατόμου. Αντίθετα, κάθε άνθρωπος θα πρέπει να τιμωρηθεί για τις αμαρτίες του, και κάθε άνθρωπος πρέπει να μετανοήσει για τις αμαρτίες του και μόνο. «Η ψυχή που αμαρτάνει πρέπει να πεθάνει». "Οι γιοί δεν θα τιμωρηθούν για τις αμαρτίες των πατέρων τους." Η ιδέα ότι ο θάνατος κάποιου άλλου πριν από 1.900 χρόνια μπορεί να φέρει με κάποιο τρόπο την συγχώρεση από τον Θεό για τις αμαρτίες μου, είναι παράλογη και αβάσιμη. Κάθε άτομο πρέπει να επιστρέψει στο Θεό, κάθε αμαρτωλός πρέπει να αλλάξει τους τρόπους του και να ζητήσει συγχώρεση από τον Θεό.

13. Αν ο Ιησούς ήταν πραγματικά ο Μεσσίας, γιατί η Καινή Διαθήκη παραδέχεται ότι όλοι οι ραβίνοι της εποχής του, χωρίς καμία εξαίρεση, απέρριψαν τους ισχυρισμούς του; Γιατί δεν υπήρχε ούτε ένας εξέχων ηγέτης ο οποίος τον δέχθηκε;

14. Αν ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία του λαού του, οι Εβραίοι που ζούσαν σε εκείνη την εποχή, τον απέρριψαν; Γιατί οι οπαδοί του ήταν μια χούφτα άνθρωποι, και σχεδόν όλοι τους είχαν χαμηλό μορφωτικό επίπεδο; Γιατί η δική του οικογένεια στράφηκε εναντίον του;

15. Αν ο Θεός έχει "απορρίψει" τους Εβραίους επειδή «δεν δέχτηκαν τον Ιησού» όπως οι χριστιανοί ισχυρίζονται, γιατί έχουμε καταφέρει να επιβιώσουμε 2.000 χρόνια χριστιανικών διωγμών; Πώς εξηγούν οι Χριστιανοί το θαύμα της εβραϊκής επιβίωσης; Γιατί ο Θεός έχει αποκαταστήσει την πόλη της Ιερουσαλήμ και το ομόσπονδο κράτος του Ισραήλ στον λαό Του που έχει «απορρίψει»;

Πώς εξηγούν το γεγονός ότι ο εβραϊκός λαός έχει αποκαταστήσει την εθνική ζωή του στην αρχαία πατρίδα του, και έχει στην κατοχή του την πόλη της Ιερουσαλήμ; Δεν πρέπει οι χριστιανοί να αναγνωρίζουν σήμερα ότι η επανεμφάνιση ενός εβραϊκού κράτους είναι πράγματι μια εξέλιξη και μια υλοποίηση των προφητειών της Βίβλου στις μέρες μας; Μήπως αυτό δεν αποδεικνύει ότι οι πολλές βιβλικές προφητείες που μιλούν για την επιστροφή των Εβραίων στη γη τους, αναφέρονται στους Εβραίους και όχι σε κάποιον άλλον; (Οι Χριστιανοί συχνά αναφέρονται στους εαυτούς τους ως οι "πραγματικοί Εβραίοι", ή το «Νέο Ισραήλ», δηλαδή ότι ο Θεός τους επέλεξε επειδή οι Εβραίοι απέρριψαν τον Ιησού).

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Άγιο Μύρο: Τί συμβολίζει και κάθε πότε παρασκευάζεται

Το Άγιο Μύρο ή αλλιώς «έλαιον ευχαριστίας», χρίσμα ευχαριστίας» ή και «χρίσμα επουράνιον», συμβολίζει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Πρόκειται για ένα έλαιο που περιέχει ένα μείγμα 57 διαφορετικών φαρμακευτικών φυτών και αρωματικών ουσιών.

Πιο συγκεκριμένα, τα υλικά με τα οποία παρασκευάζεται το Άγιο Μύρο, είναι: αρωματικά φυτά, δρόγες και αιθέρια έλαια, από τα οποία το σημαντικότερο είναι το ροδέλαιο το οποίο αποστέλλεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας. Τα συστατικά αυτά με διάφορες παραλλαγές και προσθήκες, εμφανίζονται σε καταλόγους από τον 8ο αιώνα μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα. Ενδεικτικά αναφέρουμε το έλαιο, τον οίνο, το κιννάμωμο, την ίριδα, την μαστίχη Χίου , την αγγελική, το σάψιχο, τα μύρα, το μυροβάλανο, τη ζινγκίβερη, την νάρδο και τα φύλλα ινδικού. Επίσης, χρησιμοποιείται και μόσχος, αιθεριούχο ζωικό έκκριμα από τον αδένα του αρσενικού μοσχαριού.

Το Άγιο Μύρο παρασκευάζεται κατ’ αρχαίο προνόμιο αποκλειστικά από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, κάθε δέκα περίπου χρόνια.

Μετά την παρασκευή του, το Άγιο Μύρο καθαγιάζεται και αποστέλλεται σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί κατά το μυστήριο του χρίσματος , μετά τη βάπτιση.

Η παρασκευή (έψηση) του Αγίου Μύρου βασίζεται στην περιγραφή του Μωυσή στο Βιβλίο της Εξόδου (Έξοδος λ΄ 22-25), όπου αναφέρεται:

«...καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων• καὶ σὺ λάβε ἡδύσματα, τὸ ἄνθος σμύρνης ἐκλεκτῆς πεντακοσίους σίκλους καὶ κινναμώμου εὐώδους τὸ ἥμισυ τούτου διακοσίους πεντήκοντα καὶ καλάμου εὐώδους διακοσίους πεντήκοντα καὶ ἴρεως πεντακοσίους σίκλους τοῦ ἁγίου καὶ ἔλαιον ἐξ ἐλαιῶν εἲν καὶ ποιήσεις αὐτὸ ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον, μύρον μυρεψικὸν τέχνῃ μυρεψοῦ• ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον ἔσται...»

Η «έψησις» αρχίζει τη Μ. Δευτέρα το πρωί μετά τη Θεία Λειτουργία, οπότε αγιάζονται τα βασικά συστατικά του Μύρου κατά τη διάρκεια ειδικής ακολουθίας, στην οποία προΐσταται ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Κι όπως ορίζει το τυπικό, ο Πατριάρχης ραντίζει με αγιασμένο ύδωρ τους λέβητες, τα σκεύη και τα υλικά για την παρασκευή του Αγίου Μύρου.

Στη συνέχεια, κρατώντας αναμμένα τα δικηροτρίκηρα, ανάβει τον κάθε λέβητα (πέντε συνολικά), στους οποίους έχουν τοποθετηθεί ως καύσιμη ύλη, φθαρμένα εκκλησιαστικά έντυπα, καθώς και άχρηστα ξύλα από διάφορα μέρη του ναού (αναλόγια, στασίδια κ.α.). Κατόπιν, ο Πατριάρχης αναγινώσκει περικοπές από το ιερό Ευαγγέλιο.

Η ανάγνωση συνεχίζεται από Αρχιερείς και ιερείς οι οποίοι εναλλάσσονται σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Η διαδικασία αυτή ακολουθεί με την ίδια τυπική διάταξη την Μ. Τρίτη και την Μ. Τετάρτη, οπότε το Μύρο διαυγές πλέον, μεταγγίζεται σε μεγάλους αργυρούς αμφορείς, σε μικρά αργυρά δοχεία, καθώς και σε αλαβάστρινα, τα οποία μεταφέρονται στο Πατριαρχικό παρεκκλήσι του Αγίου Ανδρέου. Από εκεί τη Μ. Πέμπτη το πρωί με λιτανεία μεταφέρονται στον Πατριαρχικό ναό από 24 ιερείς που κρατούν τους 12 αμφορείς, από 35 περίπου Αρχιερείς που κρατούν αργυρά και αλαβάστρινα δοχεία και τον Πατριάρχη που κρατεί αργυρό δοχείο.

Στη διάρκεια της θείας Λειτουργίας που προεξάρχει ο Πατριάρχης, γίνεται ο καθαγιασμός του Μύρου που παρασκευάσθηκε. Οι αμφορείς και τα υπόλοιπα δοχεία τοποθετούνται γύρω και επάνω στην Αγία Τράπεζα, όπως διαβάζουμε στο dogma.gr.

Στο τέλος της Λειτουργίας, πάλι με πομπή, μεταφέρονται τα δοχεία στο Μυροφυλάκιο του Πατριαρχείου.

Το Άγιο Μύρο ξεκίνησε να παρασκευάζεται τον 2ο μ.Χ. αιώνα, όταν ο Χριστιανισμός επεκτάθηκε πολύ γεωγραφικά, προκειμένου να μπορεί να τελείται το μυστήριο του χρίσματος σε απομακρυσμένες περιοχές, όπου δεν μπορούσαν να πάνε οι Απόστολοι, οι οποίοι έχοντας την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ήταν και οι μόνοι που μπρούσαν να τελέσουν το μυστήριο.

Ως τον 8ο αιώνα, το δικαίωμα παρασκευής Αγίου Μύρου είχαν όλοι οι επίσκοποι. Σταδιακά, ωστόσο, το δικαίωμα αυτό περιορίστηκε στους Πατριάρχες και κατόπιν στον Οικουμενικό Πατριάρχη, για λόγους διοικητικής τάξης και ενότητας των εκκλησιών.

Σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες, Άγιο Μύρο παρασκευάστηκε:

Το 1208 επί Πατριαρχίας Μιχαήλ Δ΄ (στη Νίκαια)

Το 1705 επί Πατριαρχίας Γαβριήλ Γ΄

Το 1759 επί Πατριαρχίας Σεραφείμ Β΄

Το 1833 επί Πατριαρχίας Κωνσταντίου Α΄

Το 1856 επί Πατριαρχίας Κύριλλου Ζ΄

Το 1865 επί Πατριαρχίας Σωφρονίου Γ΄

Το 1879 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄

Το 1890 επί Πατριαρχίας Διονυσίου Ε΄

Το 1903 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄

Το 1912 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄

Το 1928 επί Πατριαρχίας Βασιλείου του Γ΄

Το 1939 επί Πατριαρχίας Βενιαμίν

Το 1951 επί Πατριαρχίας Αθηναγόρα

Το 1960 επί Πατριαρχίας Αθηναγόρα

Το 1973 επί Πατριαρχίας Δημητρίου

Το 1983 επί Πατριαρχίας Δημητρίου

Το 1992 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου

Το 2002 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου

Το 2012 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου

Ανακαλύπτω

Βασικές διαφορές μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού

Από την παρουσίαση των διαφορών της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού διαπιστώνει κανείς τις μεγάλες δογματικές διαφορές, πού υπάρχουν μεταξύ μας.

Μέχρι το 1009 οι Πάπες της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως ήταν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και Επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών. Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν τον θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι. Υπάρχουν βασικές διαφορές μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού και παραθέτουμε κάποιες από αυτές.

Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει άκτιστη ουσία και άκτιστη ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την κτίση και τον άνθρωπο με την άκτιστη ενέργειά Του, εν τούτοις οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η άκτιστη ουσία ταυτίζεται με την άκτιστη ενέργειά Του (actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με την κτίση και τον άνθρωπο διά των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες.

Εκτός από την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό, υπάρχουν άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων, όπως:

– το Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό με αποτέλεσμα να μειώνεται η μοναρχία του Πατρός.

– το σημείο του Σταυρού γίνεται με τέσσερα δάκτυλα. Το τέταρτο δάκτυλο συμβολίζει την Παναγία. Κανείς όμως άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στον λατρευόμενο Τριαδικό Θεό.  Μ’ αυτό τον τρόπο οι Παπικοί ξεφεύγουν στη Μαριολατρεία.

– η χρησιμοποίηση αζύμου άρτου στην θεία Ευχαριστία που παραβαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ετέλεσε το Μυστικό Δείπνο. Οι καθολικοί προσφέρουν άζυμο άρτο, ενώ οι ορθόδοξοι άρτο κανονικό.

– ο καθαγιασμός των «τιμίων δώρων» που γίνεται όχι με την επίκληση, αλλά με την απαγγελία των ιδρυτικών λόγων του Χριστού «λάβετε φάγετε… πίετε εξ αυτού πάντες…».

– η θεωρία ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη, που παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα ως φεουδάρχη και παραθεωρεί την Ανάσταση.

– οι λειτουργικές καινοτομίες σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ιερωσύνη, Εξομολόγηση, Γάμος, Ευχέλαιον). Η ορθόδοξη Εκκλησία βαφτίζει διά καταδύσεως, ενώ η καθολική ρίχνει νερό στο κεφάλι του βαφτιζομένου.

– η μη μετάληψη των λαικών από το «Αίμα» του Χριστού.

– το πρωτείο του Πάπα, κατά το οποίο ο Πάπας είναι «ο episcopus episcoporum και η πηγή της ιερατικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γης» (Ι. Καρμίρης). Με αυτήν την έννοια ο Πάπας θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, στον οποίον υποτάσσονται οι άλλοι Απόστολοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος.

– η μη ύπαρξη συλλειτουργίας κατά τις λατρευτικές πράξεις.

– το αλάθητο του Πάπα. Το αλάθητο είναι η άποψη ότι ο Πάπας όταν μιλάει ως Πάπας είναι αλάθητος. Αυτό δεν στηρίζεται βεβαίως πουθενά. Στην Εκκλησία του Χριστού αλάθητοι είναι μόνο οι οικουμενικές σύνοδοι όπου μετέχουν ανεξαιρέτως όλοι οι επίσκοποι της Ενωμένης Εκκλησίας.

– το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου και γενικά η μαριολατρεία, κατά την οποία η Παναγία ανυψώνεται στην Τριαδική θεότητα και μάλιστα γίνεται λόγος και για Αγία Τετράδα.

– καταργήθηκε η ιερατική αμφίεση, το ράσο.

Στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στην θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, διά της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσεις συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους. 

Σύμφωνα με την λατινική θεολογία «η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του Πάπα. Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται». Οι Οικουμενικές Σύνοδοι θεωρούνται ως «συνέδρια του Χριστιανισμού που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα». 

Αρκεί να βγει ο Πάπας από την αίθουσα της Οικουμενικής Συνόδου, οπότε αυτή παύει να έχει κύρος. Ο Επίσκοπος Μαρέ έγραψε: «θα ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί αν εκφωνώντας το «Πιστεύω» έλεγαν: «και εις έναν Πάπαν» παρά να λένε: «και εις μίαν… Εκκλησίαν»».

Επίσης, «η σημασία και ο ρόλος των Επισκόπων μέσα στην ρωμαική Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπηση της παπικής εξουσίας, στην οποία και οι ίδιοι οι Επίσκοποι υποτάσσονται, όπως οι απλοί πιστοί». Στην παπική εκκλησιολογία ουσιαστικά υποστηρίζεται ότι «η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους αποστόλους και δεν μετεδόθη στους διαδόχους τους επισκόπους. 

Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποίαν βρίσκονταν όλοι οι άλλοι, μετεδόθη στους διαδόχους του Πέτρου, δηλαδή στους Πάπες». Μέσα σε αυτήν την προοπτική υποστηρίζεται από την παπική «Εκκλησία» ότι όλες οι Εκκλησίες της Ανατολής είναι διιστάμενες και έχουν ελλείψεις και κατά οικονομίαν μας δέχονται σε κοινωνία, και βέβαια κατ’ οικονομίαν μας δέχονται ως αδελφάς Εκκλησίας, επειδή αυτή αυτοθεωρείται ως μητέρα Εκκλησία και εμάς μας θεωρούν θυγατέρες Εκκλησίες.

Το Βατικανό είναι κράτος και ο εκάστοτε Πάπας είναι ο ηγέτης του Κράτους του Βατικανού. Πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. Το Κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε το 755 και αναγνωρίσθηκε το 1929.

Υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο «Συνοδικό της Ορθοδοξίας». Επιπλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού. 

Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώσει ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός της Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος – αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στην γη, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ο Φοιτητής που συνάντησε το Θεό μέσα από τον Γέροντα Παΐσιο

Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Με πολλή διστακτικότητα, αλλά και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή , μου δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, αλλά δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους, αλλά δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του.
Μου ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

«Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις;» τον ρώτησα.

«Δυστυχώς όχι», μου απαντά, «είμαι της Φιλοσοφικής».

«Κρίμα, διότι ήξερα μια τέτοια απόδειξη», είπα εμφανώς αστειευόμενος.

Ένιωσε αμήχανα και κάπως σιώπησε για λίγο.

«Κοίταξε»,του λέω, «συγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Αλλά ο Θεός δεν είναι εξίσωση ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα Τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανένα ασκητή;»

«Όχι πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα πολλά! Αν μου πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανένα μορφωμένο να πάω να τον συναντήσω;»

«Τί προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;»

«Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους».

«Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε ;»,ρωτώ.

«Γαβριήλ», μου απαντά.

Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο πρόσβασης και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα.

«Θα πας»,του είπα,«και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα: Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστέψω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού»

«Φοβάμαι, ντρέπομαι» μου απαντά.

«Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα;», ρωτώ. «Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα».

Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιο νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά τη θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.

«Τί γίνεστε παιδιά;», ρωτάει. «Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι;»

«Ευχαριστούμε, γέροντα», απάντησαν με συμβατική κοσμική ευγένεια.

«Έλα εδώ», λέγει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ και ξεχωρίζοντάς τον από τους υπόλοιπους. «Θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια, και έλα πιο κοντά να σου πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, αλλά να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μού συμβαίνει».

Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού γνώρισε το όνομά του; Ποιός του αποκάλυψε το πρόβλημά του; Τί τελικά ήθελε να του πει ο γέροντας;

«Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο;», μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει.

«Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει· πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις»

«Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται;»

«Τί να πούμε, ρε παλικάρι; Για ποιόν λόγο ήλθες;»

«Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου», αφηγείται, «η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη, ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται· οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνο το πώς και το τί από δω κι εμπρός».

Ό,τι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός αγίου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σου κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν τη μεταμόσχευση χωρίς να σου ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στη καρδιά, χωρίς να σου κουράσουν το μυαλό.

Γέρων Παΐσιος (π.Νικολάου, Μητροπ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, «Φωνή αύρας λεπτής», εκδ. Εν πλω)

Ανακαλύπτω

Γιατί Ορθόδοξοι και Καθολικοί δεν γιορτάζουμε μαζί το Πάσχα;

Το Πάσχα των καθολικών είναι ένα καθιερωμένο τετραήμερο για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, ενώ και τα σχολεία κλείνουν για 2 εβδομάδες. Κάπως έτσι, το καθολικό πάσχα αποτελεί την ανεπίσημη έναρξη της τουριστικής περιόδου για τη χώρα μας.

Γιατί όμως η ημερομηνία αυτής της γιορτής είναι κινητή και πώς καθορίζεται από τις δύο Εκκλησίες;

Την απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσουμε στις παραδόσεις των Εβραίων, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν το σεληνιακό ημερολόγιο, που βασιζόταν στον κύκλο της Σελήνης. Εκείνα τα χρόνια γιόρταζαν το Πάσχα, ονομασία που βγαίνει από τη λέξη «πεσάχ» και σημαίνει «διέλευση», στις 14 του μήνα Νισάν, που ήταν η πρώτα μέρα της εαρινής ισημερίας ή η μέρα αμέσως μετά από αυτήν.

Η συγκεκριμένη ημέρα συνδέθηκε αμέσως με τον εορτασμό του χριστιανικού Πάσχα, από τα πρώτα χρόνια, μετά την Ανάσταση του Χριστού, και αυτό γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, ο Χριστός αναστήθηκε την πρώτη ημέρα μετά το εβραϊκό Πάσχα, που έτυχε να είναι Σάββατο.

Αρχικά, κάθε χριστιανική εκκλησία γιόρταζε το Πάσχα σε άλλη ημερομηνία, ενώ οι εθνικές εκκλησίες προτιμούσαν την Κυριακή. Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας αποφάσισε ότι το Πάσχα θα γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης, ενώ αν η πανσέληνος γίνει εκείνη την Κυριακή, τότε η γιορτή μεταφέρεται για την αμέσως επόμενη Κυριακή. Έτσι, χριστιανικό και εβραϊκό Πάσχα δεν θα συνέπιπταν ποτέ, ενώ το χριστιανικό έθιμο συνδέθηκε και με το αστρονομικό φαινόμενο της πανσελήνου.

Οπότε, για να υπολογιστεί η ημερομηνία της Ανάστασης σε ένα έτος, αρκούσε η ημερομηνία της πρώτης εαρινής πανσελήνου. Όμως το ημερολόγιο που ίσχυε εκείνη την εποχή ήταν αυτό που είχε θεσπίσει ο Ιούλιος Καίσαρας το 45 π.Χ. και το οποίο είχε ανά έτος 365 ημέρες, ενώ σε κάθε τετραετία, στο δίσεκτο δηλαδή έτος, προσέθετε μια ημέρα παραπάνω.

Επειδή όμως το κάθε ηλιακό έτος διαθέτει στην πραγματικότητα 365,242199 ημέρες, το ιουλιανό ημερολόγιο αποδείχτηκε ότι είναι μεγαλύτερο από το πραγματικό κατά 11 λεπτά και 13 δευτερόλεπτα.

Η αλλαγή ήρθε με το γρηγοριανό ημερολόγιο, το οποίο μετονόμασε την 5η Οκτωβρίου του 1582, σε 15η Οκτωβρίου, ώστε η εαρινή ισημερία να πέσει στις 21 Μαρτίου, όπως ακριβώς προέβλεπε και η Α’ Οικουμενική Σύνοδος.

Τα περισσότερα καθολικά κράτη το υιοθέτησαν μέσα στα επόμενα 5 χρόνια, ενώ τα ορθόδοξα ήταν εντελώς αντίθετα, με αποτέλεσμα να διατηρήσουν το ιουλιανό ημερολόγιο, μέχρι τον 20ό αιώνα.

Στην Ελλάδα το γρηγοριανό ημερολόγιο ήρθε στις 16 Φεβρουαρίου του 1923, ενώ η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, σε αντίθεση με το κράτος, διατήρησε το ιουλιανό ημερολόγιο μέχρι το 1924, όπου και τελικά ταυτίστηκε με το πολιτικό, για να ενισχύσει τις ακίνητες εορτές. Το Πάσχα όμως εξακολουθεί να υπολογίζεται με βάση το ιουλιανό σύστημα, όπως άλλωστε και όλες οι υπόλοιπες κινητές εορτές.

Επιπλέον, ως προς τη διαφορά των ημερομηνιών που γιορτάζονται τα δύο Πάσχα καθοριστικό ρόλο  παίζει και ο «μετωνικός κύκλος», που είναι το σύστημα πρόβλεψης των εαρινών πανσελήων και το οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία χρησιμοποιεί μέχρι και σήμερα.

Οι καθολικοί, λοιπόν, γιορτάζουν την Ανάσταση σύμφωνα με τον κανόνα της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, όμως υπολογίζουν την πανσέληνο σύμφωνα με το γρηγοριανό ημερολόγιο, μαζί με το σφάλμα που φέρει το μετωνικό σύστημα, προσθέτοντας ορισμένες ημέρες, με αποτέλεσμα,η καθολική πανσέληνος να είναι πιο κοντά στην αστρονομική από ότι η ορθόδοξη.
Καθολικοί και Ορθόδοξοι γιορτάζουν μαζί το Πάσχα, μόνο όταν η μετώνεια πασχαλινή πανσέληνος συμπέσει από την Κυριακή μέχρι το Σάββατο της ίδιας εβδομάδας, οπότε την αμέσως επόμενη Κυριακή είναι το διπλό Πάσχα.

Το φαινόμενο προβλέπεται να συμβεί και το 2017, στις 16 Απριλίου. Συνολικά, για τον παρόντα αιώνα, θα υπάρξουν 31 έτη με κοινό εορτασμό του Πάσχα για τις δύο Εκκλησίες, ενώ κάθε αιώνα θα συμβαίνει όλο και πιο σπάνια αυτό.

Μάλιστα, το 2698 υπολογίζεται ότι θα είναι το τελευταίο κοινό Πάσχα, καθώς μετά τα 2700, εξαιτίας του μετώνειου σφάλματος, η ιουλιανή και η γρηγοριανή πανσέληνος δεν θα μπορέσουν να συμπέσουν ποτέ ξανά.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ιερώνυμος: Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει πλέον αλληλεγγύη

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει πλέον βάση τις αρχές της αλληλεγγύης, της χριστιανοσύνης και της συμπαραστάσεως, αλλά έχει μετακινηθεί σε μια ατμόσφαιρα οικονομικής εκμεταλλεύσεως και συμφερόντων», τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος σε ό,τι αφορά το προσφυγικό ζήτημα.

Μάλιστα, παρατήρησε συμπερασματικά ότι «επομένως, το τέλος αυτής της καταστάσεως θα είναι πολύ γρήγορο».

Παράλληλα, μεταξύ άλλων, δήλωσε ότι «η Εκκλησία έχει ξεκάθαρο στόχο και την πορεία της μέσα στη ζωή. Στόχος της ήταν και είναι πάντα ο άνθρωπος», ενώ «ως προς την Ευρώπη, σε αυτά τα φαινόμενα της Ειδομένης που είδαμε, η Ευρώπη έδειξε τον πολιτισμό της. Από τη μια πλευρά, είδαμε μια οικογένεια φτωχή να παίρνει τους ξένους στο σπίτι της και να τους ταΐζει. Από την άλλη πλευρά, οι πολιτισμένοι, οι οποίοι ανάγκασαν αυτούς τους ανθρώπους να φύγουν από την πατρίδα τους, βάζουν φράγματα για να μην πάνε στις περιοχές τους».

Ανακαλύπτω

Νεόφυτος Μόρφου: «Έρχεται πόλεμος, είναι αναγκαία η προσευχή μας» (Video)

Ρωσοτουρκικός πόλεμος μετά από επεισόδιο στο Αιγαίο

Ο Μητροπολίτης  Μόρφου Νεόφυτος  επανέλαβε τις προφητείες του Αγίου  Όρους και συγκεκριμένα του Αγίου Παΐσίου, για την επικείμενη  ήττα της Τουρκίας, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ορθοδοξία.

Στην ιστοσελίδα AgionOros.ru υπήρξαν  πολλές ερωτήσεις από εκατοντάδες Ρώσους πιστούς, σχετικά με τις προφητείες Αγίου  Παΐσίου για την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης και τον επερχόμενο Ρωσο-τουρκικό πόλεμο.

Λόγω του γεγονότος ότι εμφανίστηκαν προς  δημοσίευση στο Διαδίκτυο διάφορες αναφορές  που θέτουν  υπό αμφισβήτηση την ακρίβεια αυτών των προφητειών, το AgionOros.ru δημοσιεύει αποσπάσματα  της  συνέντευξης του  Μητροπολίτη Νεόφυτου .

Ο ίδιος είχε προσωπική γνωριμία με πολλούς  σύγχρονους  ασκητές της  Ορθόδοξης Εκκλησίας υπερήλικες , όπως τον ασκητή  Σωφρόνιο , τον  Άγιο Παΐσιο και τον Άγιο  Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη .

– Κύριε Μητροπολίτα , αυτός που βλέπουμε σήμερα είναι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος;

– Πριν από τρία χρόνια, έδωσα συνέντευξη στον συνάδελφό σας κ. Νίκο Κυριάκου, στον  οποίο μίλησα για τα επερχόμενα. Μια  τέτοια τολμηρή πρόβλεψη ήταν τότε παρακινδυνευμένη , αλλά δεν βασίστηκε  μόνο σε εκτιμήσεις της γεωστρατηγικής κατάστασης στον κόσμο, αλλά κυρίως σε  απόψεις των ανθρώπων του Θεού, με τους οποίους  συναντήθηκα στα νιάτα μου, ή με εκείνους  με τους οποίους εξακολουθώ να διατηρώ μια καλή σχέση ακόμη και σήμερα (γιατί στην εποχή μας υπάρχουν άγιοι, που  μπορούν να δουν το μέλλον).

Γνωρίζαμε ότι ο «μεγάλος πόλεμος» (όπως τον ονόμαζαν οι οραματιστές γέροντες) θα ξεκινήσει στην Συρία. Η προφητεία εξεδόθη από τους ασκητές με ακρίβεια για την χώρα αυτή πολύ  πριν ξεσπάσει .

– Και τώρα τα γεγονότα αυτά συμπεριλαμβάνουν και την Ρωσία …;

– Γνωρίζαμε ότι η Ρωσία θα λάβει μέρος σε αυτές τις «εξελίξεις». Θυμάμαι, όπως είπα σχετικά με όλα αυτά  στον  δημοσιογράφο του Sigma-Live κ. Αθανασίου και εκείνος μου απάντησε: «Πώς εσύ , ένας μορφωμένος άνθρωπος, πιστεύεις στις προφητείες Αγίου Παΐσίου ;». Το είπε αυτό, λες και τα λόγια του Πατέρα Παΐσιου δεν σήμαιναν για αυτόν τίποτα. Αλλά ο Άγιος αυτός είναι ο Άγιος των Τελευταίων Ημερών! Αν εμείς, οι Επίσκοποι δεν θα εμπιστευόμαστε  τα λόγια των σύγχρονων αγίων και το δώρο  της διόρασης τους, τότε ποιος θα τους  εμπιστευτεί; Τα λόγια τους έχουν  ήδη εν μέρει εκπληρωθεί, και απλά αναμένεται η ολοκληρωτική  εκτέλεσή τους.

– Τι θα συμβεί με την Κύπρο;

– Η συνέπεια της μεγάλης  ρωσο-τουρκικής σύγκρουσης θα είναι η απελευθέρωση της Κύπρου, διότι η Τουρκία θα υποστεί μια δεινή ήττα σε αυτόν τον πόλεμο …

Το  όνειρο του Ερντογάν,  να γίνει χαλίφης του  σουνιτικό Ισλάμ, θα «καταστραφεί». Η εφαρμογή αυτών των φιλόδοξων σχεδίων δεν εμπλέκουν  μόνο τη Ρωσία (στην οποία υπάρχουν πολλοί σουνίτες μουσουλμάνοι), αλλά και τις  Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Αυτές οι δύο χώρες θεωρούσαν επικερδές για αυτές την δημιουργία ενός ισχυρού χαλιφάτου στην Ανατολή.

– Η απαλλαγή της τουρκικής κατοχής της Κύπρου θα πραγματοποιηθεί μέσω ειρηνικών διαπραγματεύσεων;

– Όχι. Αλλά θα είναι το αποτέλεσμα των γεγονότων στην Συρία και του ρωσο-τουρκικού  πολέμου , ο οποίος ήδη  σταδιακά αρχίζει να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας.

Τα γεγονότα κινούνται πολύ γρήγορα. Πέρυσι, κατά την ημέρα που  η Ρωσία ξεκίνησε μια  στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία, ήμασταν σε μια νυκτερινή αγρυπνία  . Από εκείνη την ημέρα, χρειάστηκαν μόνο τέσσερις και μισό μήνες, και πόσα πράγματα έχουν συμβεί!

– Πώς να συμπεριφέρονται υπό το φως αυτών των γεγονότων οι απλοί άνθρωποι , μπορούμε να κάνουμε κάτι;

– Θα πρέπει να έχουμε  μετάνοια. Είμαστε όλοι αμαρτωλοί και η στον βαθμό που ο καθένας δείξει την  προσωπική του  μετάνοια στις αμαρτίες και τα λάθη του , αυτό θα ωφελήσει την κοινωνία ως σύνολο . Η μετάνοια  εμπνέει τον  άνθρωπο  βαθιά διότι  ελευθερώνει την ψυχή του από τα δεσμά της αμαρτίας. Το ίδιο ισχύει και για το σύνολο της κοινωνίας.

 Τι να πει κανείς για τις προφητείες του Αγίου Παϊσίου;

– Ο  Άγιος  Παΐσιος καθοδηγούνταν  από το Άγιο Πνεύμα, και από την  Αγία Μητέρα του Θεού! Το προφητικό χάρισμα του, πολλοί μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Εγώ προσωπικά έχω ακούσει από γέροντες προβλέψεις που έχουν ήδη υλοποιηθεί και εφαρμοστεί μπροστά στα μάτια μας.

Εκείνος δοξάστηκε από την Εκκλησία μας και ανακηρύχθηκε ως Άγιος . Οι προφητείες του (συμπεριλαμβανομένης της αποσύνθεσης της Τουρκίας) ήταν γνωστές πριν από την αγιοποίηση του, συμπεριλαμβανομένου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Υπάρχει ένα μεγάλος μέρος της γραπτής  κληρονομιάς του, σε πολλά  βιβλία και εγχειρίδια.

Δυστυχώς υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με τις προφητείες του γέροντα, λόγω του γεγονότος ότι ορισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί καθοδηγούνται από τον ορθολογισμό και την θετικιστική συνείδηση. Νομίζουν ότι η πίστη τους είναι επαρκής, αλλά στην ουσία είναι κατακερματισμένη.

Ο Άγιος Παΐσιος δεν ήθελε τον πόλεμο, δεν ήθελε  την καταστροφή. Αντίθετα, ζητούσε από το Θεό ( που σέβεται την ανθρώπινη ελευθερία), την δυνατότητα της πίστης (αν οι άνθρωποι αξίζουν) για να μειωθούν οι  επιπτώσεις του κακού.

Αυτή είναι  και η δική μας αποστολή. Ο ίδιος προσεύχονταν  για τα   γεγονότα που πρόκειται να συμβούν, ώστε αυτά να μην κρατήσουν πολύ, καθώς και να  προκαλέσουν στους ανθρώπους το ελάχιστο δυνατό πόνο.

Ο Άγιος αυτός έβλεπε  τα γεγονότα που θα  συμβούν . Τα οποία  μπορούμε να καθυστερήσουμε , ή ακόμα και να τα ακυρώσουμε  (αν έχουμε  εμπιστοσύνη και κάνουμε  ένθερμη προσευχή προς τον Θεό).

Είναι αναγκαίο να ενισχυθεί η προσευχή, διότι όπως προβλέπεται από τους Άγιους Γέροντες θα έχουμε καθολικό πόλεμο , και δεν θα είναι μόνο μια διμερής ρωσο-τουρκική πολεμική σύγκρουση, αλλά με δεδομένο την ύπαρξη τόσων σύγχρονων όπλων, μπορείτε να φανταστείτε  για ποίους κινδύνους μιλάμε .

Έχω ένα φίλο, τώρα είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο οποίος λίγα χρόνια πριν από την κατάληψη της  Κύπρου είδε την Παναγία. Η Θεομήτωρ του είπε  ότι στην  Κύπρο  θα  συμβεί μεγάλο κακό  και ο ίδιος έπρεπε να προσεύχονταν κάθε βράδυ.

«Το πρόβλημα είτε  έτσι είτε αλλιώς  θα συμβεί, τότε γιατί να προσευχόμαστε; Έχω  οικογένεια,  παιδιά,  ευθύνες»,  αμφέβαλε φίλος μου. «Για να μικρύνει το κακό  και να μην είναι τόσο τρομερό», του είπε η Παναγία.

Δείτε πώς λειτουργεί ο Θεός και πόσο σημαντική  είναι η προσευχή. Η Παναγία εμφανίστηκε σε απλούς ανθρώπους (όπως αποδείχθηκε, υπήρχαν λίγοι) και απηύθυνε έκκληση για προσευχή.

Ο Πόλεμος ξεσπά ξαφνικά και στο τέλος του , πολλοί  άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να λάβουν  μεγάλη ευλογία και  χάρη. Πολλοί άνθρωποι με καλό  πνεύμα μέσα από τον πόνο και την ταλαιπωρία  θα μετανοήσουν και θα ζητήσουν συγχώρεση από το Θεό, επανεξετάζοντας την ζωή τους και ερχόμενοι πιο κοντά στην αληθινή πίστη, που είναι η  Ορθοδοξία. Μιλάμε για τους ανθρώπους που δεν είχαν πριν σχέση με την  Ορθοδοξία ή ήταν άσχετοι.

– Η Τουρκία θα καταρρεύσει;

– Θα διαλυθεί  και θα μείνει μόνο ένα μέρος των Τούρκων που πιστεύουν στον Χριστό. Θα υπάρξουν πολλά, αλλά θα μείνει  το ένα τρίτο του πληθυσμού.

Την προφητεία την άκουσα όχι μόνο από τον Άγιο Γέροντα Παΐσιο, αλλά και από άλλους. Όταν ήμουν μικρό αγόρι στο χωριό μας την Πάνω Ζοντιά  έζησε ένας  αφοσιωμένος Χριστιανός, ο  Πρωτόπαπας Δημητρίου, ο οποίος (πριν από την τουρκική κατοχή της  Κύπρου), δήλωσε:

– Ω, παιδιά μου, θα είμαστε πρόσφυγες, και  στο χωριό μας θα κατοικούν οι Τούρκοι.

– Οι Τούρκοι θα εγκαταλείψουν τα σπίτια τους;

– Όχι, πολλοί θα πεθάνουν μακριά από το σπίτι. Αλλά κάποιοι θα επιβιώσουν για να απελευθερωθούν  και να επιστρέψουν στα σπίτια τους χωρίς πόλεμο. Αυτό θα συμβεί όταν στην Τουρκία δημιουργηθεί μια νέα χώρα που θα ονομάζεται Κουρδιστάν .

Μετά την σύγκρουση στο Αιγαίο (σε ένα επεισόδιο  θα συμμετέχει και η Κύπρος) θα κηρυχτεί Ρωσοτουρκικός πόλεμος. Οι ρωσικές πιέσεις προς την Τουρκία θα είναι τόσο μεγάλες που οι Τούρκοι  θα αναγκαστούν  να αποσύρουν  τα στρατεύματά τους  από την κατεχόμενη Κύπρο. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτό θα ανοίξει το δρόμο για την επίλυση του ζητήματος της Κύπρου.

– Οι προφητείες Γέροντα Παΐσίου , σύμφωνα με τις οποίες  ότι η Τουρκία θα χάσει την Κωνσταντινούπολη είναι αλήθεια;

– Ναι, είναι. Θα υπάρξουν μεγάλα γεγονότα . Διάλυση δεν θα πάθει  μόνο η Τουρκία, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα καταρρεύσει.

Για την Τουρκία, υπάρχουν οι  προβλέψεις του Αγίου Παΐσίου , του Αγίου  Κοσμά του Αιτωλού  και άλλων Ορθοδόξων Αγίων. Υπάρχει μια μεγάλη  εσχατολογική παράδοση που συνδέεται με την απώλεια της Κωνσταντινούπολης.

Σε αυτή την χώρα ( Τουρκία), δεν θα επέλθει μόνο αλλαγή συνόρων και διάλυση , αλλά και  πνευματικές αλλαγές. Μόλις πρόσφατα, η τουρκική κυβέρνηση  όχι μόνο αποδέχθηκε την Ορθοδοξία, αλλά έδωσε το ελεύθερο να ασκείται αυτή  από τους πιστούς δημόσια . Πρόκειται για ένα  πρωτοφανές γεγονός!

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να ενθαρρύνω όλους να εμπιστεύονται την  Θεία Πρόνοια του Θεού, και τον  Κύριο Πατέρα μας  να γνωρίζουν ότι αυτός δεν θα αφήσει  τα παιδιά του και θα φροντίσει για εμάς.

Τώρα θα πρέπει να έχουμε  μετάνοια. Απλά να ομολογούμε τις αμαρτίες μας, και να  είμαστε σε θέση να παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις όσον αφορά τα μελλοντικά γεγονότα , για να  ξεφύγουμε από τον πανικό και την απόγνωση. Χρειαζόμαστε, επίσης, τακτική προσευχή και  θεία Κοινωνία.

Ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος συνομιλεί με τη δημοσιογράφο Νατάσα Ιωάννου στην εκπομπή "Έχεις Μέσον" του Mega TV Κύπρου και απαντά σε ερωτήσεις τηλεθεατών για τις προφητείες και τους σύγχρονους Αγίους της Εκκλησίας μας

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω