BREAKING NEWS
latest

ΕΠΙΒΙΩΣΗ

ΕΠΙΒΙΩΣΗ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Βουτιά στην άβυσσο με μία ανάσα! (Video)


Ο Γκιγιόμ Νερί είναι παγκοσμίας κλάσης δύτης ελεύθερης κατάδυσης, ωστόσο σε αυτό το βίντεο ξεπέρασε τον εαυτό του βουτώντας στο βαθύτερο τμήμα του ωκεανού.

H Dean's Blue Hole είναι η βαθύτερη γνωστή υποθαλάσσια τρύπα στον κόσμο. Βρίσκεται σε έναν κόλπο δυτικά από την Clarence Town στο Λονγκ Αιλαντ στις Μπαχάμες και η είσοδος της ξεκινάει κάτω από το επίπεδο της θάλασσας, ενώ φτάνει μέχρι τα 202 μέτρα βάθος.

Βουτώντας σε τέτοιο σκοτεινό βάθος, ο Νέρι έκανε μία μοναδική επίδειξη ηρεμίας και αυτοσυγκέντρωσης, χωρίς να χρησιμοποιήσει συσκευές οξυγόνου ή εξοπλισμό.



Το είδαμε εδώ

Η Παλαίστρα των Καιρών!


Αγιορείτικο Βαρόμετρο. Πυρογραφία. διαστάσεις 20Χ25. δια χειρός Ευσταθίου Μοναχού.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΜΕ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Το ζωικό βασίλειο έχει δικό του τρόπο να προβλέπει την κακοκαιρία. Ο άνθρωπος παρατήρησε τη συμπεριφορά των ζώων και τη χρησιμοποίησε σαν σημάδι για τη δική του πρόγνωση. Η παρατήρηση όμως και των φυσικών φαινομένων οδήγησε στην πρακτική πρόβλεψη του καιρού. Σήμερα όλα τα παραπάνω σημάδια έχουν εξηγηθεί επιστημονικά, αφού δεν είναι τίποτε άλλο από μετεωρολογικά και φυσικά φαινόμενα. Ακόμα και σήμερα βρίσκει κανείς ψαράδες στα νησιά, που μπορούν να προβλέψουν τον τοπικό καιρό με μεγαλύτερη ακρίβεια από τη γενική πρόγνωση της ευρύτερης περιοχής.

Η Παλαίστρα των Καιρών

Για τον σκοπό λοιπόν της πρόγνωσης του καιρού, οι μοναχοί παππούδες μας, οι παλαιοί  Αγιορείτες καλόγεροι εφηύραν ένα δικό τους βαρόμετρο αρκετά αξιόπιστο, την ''παλαίστρα των καιρών''.

Πρόκειται για μια επιφάνεια ξύλου (ορθογώνιο παραλληλόγραμμο), που στην επιφάνεια του έχει σχεδιασμένο (με μελάνι, ή σκαλιστό, ή πυρογραφία)  έναν κύκλο, που μέσα του φέρει ακόμα τρεις κύκλους οι οποίοι είναι χωρισμένοι σε ονομασίες καιρικών συνθηκών και κατεύθυνση ανέμων.

Στο κέντρο του κύκλου τοποθετούν έναν σπόρο από φυτό που ονομάζουν οι μοναχοί ''τσίρ τσίρ μπακαξύρ'' αλλού το ονομάζουν ''στριφοχόρτι'' ή ''βαρόμετρο'' διότι δέκα φορές να αλλάξει ο καιρός, αυτό αυτόματα παίρνει την κατεύθυνση του καιρού.

Οι έξω κύκλοι δείχνουν τις ονομασίες των ανέμων και οι εσωτερικοί κύκλοι δείχνουν τα χειμερινά καιρικά φαινόμενα.

Έτσι κατ' αυτόν τον τρόπο, με την βαρομετρική πίεση της ατμόσφαιρας ο σπόρος ''τσίρ τσίρ μπακαξύρ'' παίρνει και την ανάλογη θέση από μόνο του στον πίνακα, γυρνώντας κυκλικά δείχνοντας έτσι η άκρη του σπόρου τον καιρό που θα ακολουθήσει στο προσεχές σχεδόν πεντάωρο.

Ακόμα και αν εμείς του αλλάξουμε θέση, ο σπόρος θα επανέλθει στο σωστό σημείο.

Το είδαμε εδώ


Κατεψυγμένη χρονοκάψουλα επιβίωσης σπόρων!


Το μόνο που διακρίνει κανείς στην επιφάνεια αυτού του απομονωμένου νησιού της Αρκτικής είναι μια φωτισμένη σφήνα από τσιμέντο και γυαλί.

Η υπόγεια Τράπεζα Σπόρων του Σβάλμπαρντ, μια διεθνής προσπάθεια για τη διαφύλαξη της βιοποικιλότητας της χλωρίδας όλου του κόσμου, εμπλουτίστηκε με ακόμα 20.000 σπόρους από 100 χώρες.

Η «κιβωτός» της παγκόσμιας χλωρίδας είναι μια υπόγεια εγκατάσταση ύψιστης ασφάλειας στο αρχιπέλαγος του Σβάλμπαρντ, περίπου 1.200 χιλιόμετρα από το Βόρειο Πόλο. Εγκαινιάστηκε το Φεβρουάριο του 2008 από την κυβέρνηση της Νορβηγίας ως παρακαταθήκη για τις επερχόμενες γενιές.

Τρεις υπόγειοι θάλαμοι από μπετόν, σχεδιασμένοι να αντέχουν ακόμα και χτύπημα με πυρηνικά όπλα, μπορούν να χωρέσουν δείγματα σπόρων από 4,5 εκατ. ποικιλίες φυτών.


Η τράπεζα βρίσκεται σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο ώστε να μείνει ασφαλής ακόμα κι αν λιώσουν οι πάγοι της Ανταρκτικής και της Γροιλανδίας και η στάθμη της θάλασσας ανέβει κατά 120 μέτρα.

Και, χάρη στους παγετώνες που καλύπτουν τη βουνοπλαγιά πάνω από την εγκατάσταση, οι σπόροι θα παραμείνουν κατεψυγμένοι στους -18 βαθμούς ακόμα κι αν διακοπεί η ηλεκτροδότηση.

Μέχρι στιγμής έχουν συγκεντρωθεί πάνω από 800.000 δείγματα, τα περισσότερα από καλλιεργούμενες ποικιλίες.
Η τελευταία παρτίδα που φτάνει στο Σβάλμπαρντ στην έκτη επέτειο της κιβωτού περιλαμβάνει τους πρώτους σπόρους από την Ιαπωνία, της οποίας οι τράπεζες σπόρων απειλήθηκαν από το σεισμό και το τσουνάμι του 2011.

Την τράπεζα διαχειρίζεται το Παγκόσμιο Ίδρυμα Ποικιλότητας Καλλιεργειών και άλλοι διεθνείς οργανισμοί.

Το είδαμε εδώ

Ο άνθρωπος που ζει στη Ρωσία του 1100! (Video)


Ο 24χρονος Pavel Sapozhnikov προσπαθεί να αναπαράγει τον τρόπο ζωής των Ρώσων προγόνων του το έτος 1100 και ζει μια ασκητική ζωή με πολύ λίγη ανθρώπινη επαφή μετέχοντας σε ένα από τα πιο ακραία κοινωνικο-ψυχολογικά πειράματα της ιστορίας.

Το πείραμα ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2013 και θα τρέχει μέχρι τον Μάιο του 2014, με τον Pavel να ζει σε ένα αντίγραφο αρχαίου αγροκτήματος, να στερείται όλες τις σύγχρονες ανέσεις και την επικοινωνία. «Ζω μόνος και στο παρελθόν», έγραψε ο ίδιος.

Το χρονικό διάστημα των οκτώ μηνών επιλέχθηκε επειδή είναι αρκετά μεγάλο για να μπορέσουν στο τέλος του πειράματος να ληφθούν κάποια σημαντικά συμπεράσματα.

Επίσης ο χειμώνας ήταν η εποχή της επιλογής, λόγω της σπανιότητας των πόρων αλλά και της δυσκολίας της επιβίωσης στην ύπαιθρο.

Η φάρμα που ζει ο Pavel βρίσκεται σε ένα απομονωμένο δάσος και είναι κατασκευασμένη σύμφωνα με τις ανάγκες του 10ου αιώνα στη Ρωσία, σύμφωνα πάντα με τα αρχαιολογικά ευρήματα και εθνογραφικά δεδομένα.

Το αγρόκτημα περιλαμβάνει μια περιοχή περιφραγμένη με ένα κύριο σπίτι, έναν αχυρώνα και μια ξεχωριστή τουαλέτα.

Ο Pavel οφείλει να φροντίσει για το φαγητό του κυνηγώντας, να χρησιμοποιήσει μόνο εργαλεία και τροφές της εποχής που αναβιώνεται ενώ η επικοινωνία απαγορεύεται συνολικά εκτός από μία ημέρα το μήνα που ανταλλάσσει σημειώσεις με την ομάδα των ερευνητών.

perierga.gr - Ο άνθρωπος που ζει στη Ρωσία του 1100!

perierga.gr - Ο άνθρωπος που ζει στη Ρωσία του 1100!

perierga.gr - Ο άνθρωπος που ζει στη Ρωσία του 1100!

perierga.gr - Ο άνθρωπος που ζει στη Ρωσία του 1100!

perierga.gr - Ο άνθρωπος που ζει στη Ρωσία του 1100!

perierga.gr - Ο άνθρωπος που ζει στη Ρωσία του 1100!

perierga.gr - Ο άνθρωπος που ζει στη Ρωσία του 1100!

perierga.gr - Ο άνθρωπος που ζει στη Ρωσία του 1100!



Πηγή

Το είδαμε εδώ

Άνυδρες καλλιέργειες. Κηπευτικά χωρίς πότισμα. Μήπως είναι καιρός να γυρίσουμε πίσω..?


Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι η γεωργικές και λαχανοκομικές πρακτικές στον αστικό και τον περιαστικό χώρο είναι δύσκολες στις μέρες μας και ελάχιστα εφικτές, ενώ ένα από τα επιχειρήματά τους είναι η συνεχής ανάγκη για πότισμα με υψηλό κόστος του νερού.  

Πριν βγάλουμε τα συμπεράσματά μας, είναι χρήσιμο να δούμε πως οι παλιότεροι έβρισκαν τον τρόπο και έλυναν προβλήματα, πόσο μάλλον σήμερα που οι τεχνικές και τα μέσα καλούνται να συμβάλλουν με λιγότερο κόστος, παρέχοντας περισσότερες ευκολίες.   

Η άνυδρη γεωργική και λαχανοκομική πρακτική, είναι μέθοδος καλλιέργειας ανοιξιάτικων κηπευτικών χωρίς πότισμα που κυριαρχούσε πριν 50 – 60 χρόνια στη λεκάνη της Μεσογείου και κυρίως στα νησιά. Εγκαταλείφθηκε όμως σταδιακά από τότε που οι γεωτρήσεις, αντλίες, υδατοδεξαμενές, πλαστικοί σωλήνες μεταφοράς κλπ, έλυσαν το πρόβλημα του ποτίσματος.

Παλιά όσα χωριά είχαν επικλινείς ρεματιές και τρεχούμενο νερό από κάποια βρύση, εκεί δημιουργούσαν τα κήπια τους (έτσι τα έλεγαν). Η κάθε οικογένεια είχε ένα μικρό κομμάτι, συνήθως, σε αναβαθμίδες όπου πότιζαν με την σειρά  μοιράζοντας δίκαια το νερό και ικανοποιούσαν  τις ανάγκες τους.

Επίσης κάποιοι έφτιαχναν στέρνες όπου μάζευαν το νερό και το χρησιμοποιούσαν όταν το χρειαζόντουσαν για λίγο πότισμα. Το νερό όμως αυτό ήταν λιγοστό και δεν έφτανε. Επίσης εκεί που υπήρχαν πηγάδια και κυρίως κοινοτικά ήταν πολύ δύσκολο με μαγκάνι ή με τα χέρια να ποτίσουν τα περιβόλια τους. Άσε που πολλές φορές δεν έφτανε ούτε για τα ζώα τους.


Οι σοφοί μας πρόγονοι όμως είχαν βρει τον τρόπο να καλλιεργούν, να σπέρνουν, να βλέπουν τα φυτά να μεγαλώνουν, να καρπίζουν και να τα απολαμβάνουν χωρίς να τα ποτίζουν παρά μόνο με τις λιγοστές βροχές του χειμώνα και της άνοιξης, χωρίς λιπάσματα και φάρμακα. Παρακάτω θα αναφερθούμε στο πως τα κατάφερναν και γιατί όχι να εφαρμόσουμε τις καλλιεργητικές τους πρακτικές ακόμη και σήμερα.

                      Επιλογή χωραφιού και κήπου                   

Αρχική μας κίνηση είναι η επιλογή του χωραφιού ή του αγροτεμάχιου – λαχανόκηπου, ακόμη και ενός ανοικτού χώρου στην πόλη, ή την περιαστκή  ζώνη.  

Επιβάλλεται:

- να είναι επίπεδο και, εάν ήταν δυνατόν, πλούσιο σε οργανική ουσία με βάθος  χώματος πάνω από 80 εκ.
·   - εάν έχει κλίση φροντίζουμε να διαμορφώσουμε αναβαθμίδες (πεζούλες)
·   - να έχει νότια έκθεση στο προσήλιο εάν είναι πλάγια με αναβαθμίδες.
·   - να είναι προστατευμένο από ισχυρούς ανέμους  με φυτοφράκτες, .π.χ. καλάμια, κυπαρίσια κλπ από την πλευρά που φυσάει.
·   - να μην έχει δένδρα μέσα γιατί σκιάζουν και απορροφούν το νερό που χρειαζόμαστε.
·   - να αποφεύγουμε τα αμμώδη χώματα, διότι δεν συγκρατούν νερό. Στα πηλώδη και ασβεστώδη (ασπρούδες) έχουμε καλύτερα αποτελέσματα διότι συγκρατούν το νερό και το αποδίδουν όταν χρειάζεται.

Προετοιμασία χωραφιού

Με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου και όταν η υγρασία του χώματος έχει φθάσει σε βάθος 40 – 50 εκ. κάνουμε μία βαθιά άρρωση στο παραπάνω βάθος. Μάλιστα εάν το χωράφι μας έχει έστω και μκρή κλίση, φροντίζουμε οι αυλακιές να είναι κάθετες προς την κλίση. 

Έτσι βοηθάμε το έδαφος να αξιοποιήσει καλύτερα τις βροχές του φθινοπώρου εμπλουτίζοντας το έδαφος με νερό, όσο το δυνατόν βαθύτερα, το οποίο θα αξιοποιηθεί από τα φυτά μας το καλοκαίρι που θα το έχουν ανάγκη.

Επίσης εάν ο χειμώνας  δεν έχει βροχές κάποιες μέρες,  μπορούμε να μπούμε στο χωράφι και να οργώσουμε, διότι έτσι καταστρέφουμε τα ζιζάνια κάνοντας τα χλωρή λίπανση και επιπλέον βοηθάμε την απορρόφηση και αποθήκευση του νερού που πιθανόν να έχουμε από βροχές εκείνης της περιόδου.

Τέλος Απριλίου – αρχές Μαϊου ανάλογα με τις θερμοκρασίες που επικρατούν κάνουμε τις τελικές εργασίες πριν το φύτεμα. 

Εάν έχουμε άφθονη χωνεμένη κοπριά την απλώνουμε σε όλη την επιφάνεια του χωραφιού και φρεζάρουμε σε βάθος  20 εκ., το ισοπεδώνουμε και το συμπιέζουμε ώστε να εγκλωβίσουμε την υγρασία να μην εξατμισθεί εύκολα. 

Ανάλογα με το μέγεθος του χωραφιού ή του διαθέσιμου χώρου, χρησιμοποιούμε και τα αντίστοιχα μηχανήματα πχ. τρακτέρ, μικρή φρέζα, ζώα ( που πιθανόν σε μερικές περιοχές να ξαναχρησιμοποιηθούν), σβάρνα, κύλινδρος.

 Εάν η έκταση είναι μικρή και η κοπριά ή η κομπόστα που έχουμε είναι λίγη τότε τα χρησιμοποιούμε μόνο στο λάκκο φύτευσης (3 - 4 χούφτες)

Επιλογή ειδών και ποικιλιών


Επιλέγουμε ντόπιες ποικιλίες (της κάθε περιοχής η τοποθεσίας όπου επιχειρούμε να καλλιεργήσουμε) οι οποίες είναι τοπικά προσαρμοσμένες, κάνουν καλύτερη χρήση του ελάχιστου νερού και των θρεπτικών στοιχειων, αντέχουν περισσότερο στις ζέστες και στους ανέμους, έχουν καλύτερη ανταγωνιστικότητα με τα ζιζάνια, είναι πιο ανθεκτικές στις αρρώστιες και έχουν άρωμα – γεύση, που τα έχουμε ξεχάσει, και υψηλή ποιότητα οργανοληπτικών στοιχείων.

Τα φυτά (είδη – ποικιλίες) που ενδείκνυται να φυτευτούν υπό μορφή σπόρου είναι : φασολάκια, ρεβύθια, μπάμιες, καλαμπόκι, κολοκύθι, καρπούζι, πεπόνι, βλήτα.

Πρώτα τα προετοιμάζουμε τοποθετώντας τα από βραδύς στο νερό φυτεύοντας τα την άλλη μέρα ή σε καλά χωνεμένη κοπριά εφόσον βγάλουν μικρή φύτρα και ακολούθως φυτεύοντας τα στην τελική θέση.  Επίσης με μικρά φυτάρια που τα έχουμε προετοιμάσει σε σπορία (τζάκια) ή μικρά θερμοκήπια : τομάτα, μελιτζάνα, πιπεριά.

Βλήτα χωρίς νερό

Σπορά – Φύτευση

Α) Σπορά στα πεταχτά : Αφού φρεζάρουμε, σπέρνουμε, και ακολούθως ενσωματώνουμε το σπόρο μέσα στο χώμα σβαρνίζοντας το με σβάρνα ή με ένα πλατύ δοκάρι που το τραβάει ένας ελκυστήρας (υπάρχουν και μικροί για μικρούς χώρους), ή και κάποια ομάδα ατόμων. Με αυτό τον τρόπο εγκλωβίζουμε την υγρασία.
Εάν ο κήπος είναι μικρός η ενσωμάτωση και το ισοπέδωμα γίνεται με τσουγκράνισμα και πάτημα με κύλινδρο.

Β) Σπορά σε λάκους ή σε αυλάκια : Αυτός ο τρόπος  χρησιμοποιέιται κυρίως σε σπόρους καρπουζιού, πεπονιού, αγγουριού,  κολοκυθιού αφού πρώτα τα έχουμε προετοιμάσει όπως αναφέραμε παραπάνω και επίσης προς τούτο ανοίγουμε ένα λάκκο σε βάθος 30  -40 εκ. όπου στοιβάζουμε το χώμα γύρω από το λάκκο δημιουργώντας έτσι έναν προστατευτικό ανεμοφράκτη. 

Πριν φυτέψουμε, όπως είπαμε και παραπάνω, προσθέτουμε 3 - 4 χούφτες  κοπριάς  χωνεμένης την οποία ανακατεύουμε με το χώμα του λάκκου. Φροντίζουμε η κοπριά να είναι νωπή (να έχει υγρασία). Το βάθος φύτευσης του σπόρου είναι περίπου 2-3 εκ. από την πάνω επιφάνεια, ανάλογα με το μέγεθος του σπόρου και  5-10 εκ. πάνω από τον πάτο του λάκκου. Επίσης πιέζουμε ελαφρά με την παλάμη μας το χώμα ώστε να έχει καλή επαφή ο σπόρος και να μην υπάρχουν κενά αέρα.

Γ) Φύτεμα μικρών φυταρίων : Με τον ίδιο τρόπο φυτεύουμε και τα μικρά φυτάρια φροντίζοντας να συμπιέσουμε το χώμα ώστε να μην έχουμε κενά αέρα. Όταν τα φυτά μας μεγαλώσουν τότε καλύπτουμε το λάκκο με το χώμα που έχουμε γύρω γύρω συμπιέζοντας το ώστε να εγκλωβίσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ποσότητα υγρασίας.

Κολοκυθάκια σε ξηρικό λαχανόκηπο

Καλλιεργητικές φροντίδες

Όταν τα φυτά μας φτάσουν το ύψος των 10-15 εκ. σκαλίζουμε γύρω γύρω το φυτό με προσοχή απομακρύνοντας την ξερή στρώση χώματος και προσθέτουμε χώμα από το λοφίσκο που έχουμε ήδη δημιουργήσει πατώντας με τα παπούτσια μας ώστε να κλείσουν οι πόροι του εδάφους για να παγιδεύσουμε την υγρασία . Επίσης ξεριζώνουμε τα ζιζάνια που είναι γύρω γύρω από τα φυτά ώστε το νερό που έχει το εδαφος να είναι αποκλειστικά για τα φυτά. Σ΄αυτό το στάδιο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα χόρτα που έχουμε βγάλει ή και πρόσθετα άχυρα, τοποθετώντας τα γύρω γύρω από το λαιμό του φυτού έτσι ώστε να έχουμε σκιά σε όλη την επιφάνεια του λάκκου για να έχουμε λιγότερη εξάτμιση της υγρασίας. Επίσης κατά διαστήματα μπορούμε να φυτέψουμε βασιλικό και κατηφέδες τα οποία είναι εντομοαπωθητικά. Εάν διαπιστωθούν αρρώστιες προσφεύγουμε στους ειδικούς δείχνοντας τους κάποιο δείγμα προσβολής και επιμένοντας στη χρήση βιολογικών φαρμάκων.

Του Ευάγγελου Αβδελά
Γεωπόνου(ΓΠΑ)

Το είδαμε εδώ

Μπορεί ο τρόπος που περπατάμε να μας κάνει θύματα επίθεσης;


Είχες ποτέ σκεφτεί ότι ο τρόπος που περπατάς μπορεί να σε στοχοποιήσει ως θύμα επίθεσης στα μάτια ενός επίδοξου εγκληματία; Κι όμως, το πώς κινείσαι φανερώνει πολλά προς τα έξω, ειδικά αν σε βλέπει ο λάθος άνθρωπος.

Σε μια έρευνα του 1980, οι ψυχολόγοι, Betty Grayson και Morris Stein από τη Ν. Υόρκη, προσπάθησαν να ανακαλύψουν τι είναι αυτό που αναζητούν οι εγκληματίες στα υποψήφια θύματα τους. Έτσι, λοιπόν, κατέγραψαν με κάμερα στιγμιότυπα περαστικών στους δρόμους της Ν. Υόρκης και στη συνέχεια έδειξαν τις ταινίες σε 53 κρατούμενους. 

Όσοι έλαβαν μέρος, ήταν κατηγορούμενοι για έγκλημα σε αγνώστους, από απλή επίθεση μέχρι φόνο, και τους ζητήθηκε να κρίνουν πόσο εύκολη θα ήταν η απόπειρα μιας επίθεσης σε κάθε άνθρωπο.

Όπως προέκυψε, οι φυλακισμένοι εξέφρασαν πολύ διαφορετικές απόψεις σχετικά με τα υποτιθέμενα θύματα. Σαφώς, υπήρχαν και κάποια αναμενόμενα αποτελέσματα, όπου κατά μέσο όρο οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι αξιολογήθηκαν ως ευκολότερος στόχος σε σχέση με άλλους. 

Αλλά και μεταξύ εκείνων που θεωρητικά θα ήταν πιο δύσκολοι στόχοι, όπως οι νέοι άντρες, υπήρχαν άτομα που περισσότεροι από τους μισούς κρατούμενους τα τοποθέτησαν στην κορυφή της προτίμησης τους ως υποψήφια θύματα.

Έπειτα, οι ερευνητές ζήτησαν από επαγγελματίες χορευτές να αναλύσουν τα βίντεο κλιπ χρησιμοποιώντας το σύστημα Laban movement analysis – ένα σύστημα που χρησιμοποιείται από χορευτές, ηθοποιούς και άλλες ειδικότητες, για να περιγράψει και να καταγράψει με λεπτομέρεια την ανθρώπινη κίνηση. Αυτοί, λοιπόν, αξιολόγησαν τις κινήσεις των ανθρώπων – θυμάτων ως «ελαφρώς λιγότερο συκροτημένες» από ότι εκείνων που θεωρήθηκαν μη – θύματα.

Παρά το γεγονός ότι οι καθηγητές Grayson και Stein αναγνώρισαν την κίνηση ως την κρίσιμη μεταβλητή για την αποφάση δράσης των εγκληματιών, η μελέτη τους είχε το προφανές ελάττωμα ότι οι ταινίες τους περιείχαν πολλές αμφιλεγόμενες πληροφορίες, όπως για παράδειγμα, τα ρούχα που φορούσαν οι άνθρωποι ή τον τρόπο που κρατούσαν τα κεφάλια τους. Δύο δεκαετιές αργότερα, μια ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου της Canterbury της Νέας Ζηλανδίας, καθοδηγούμενη από τη Lucy Johnston διεξήγαγε μια πιο εξειδικευμένη έρευνα.

Η ομάδα χρησιμοποίησε μια τεχνική με το όνομα, point light walker. Αυτή αποτελεί την καταγραφή της ανθρώπινης κίνησης, μέσω ενσωματωμένων φωτεινών σημείων στις αρθρώσεις, πάνω σε μια μαύρη ολόσωμη στολή. Κατά την αναπαραγωγή, είναι ορατή μόνο η κίνηση των αρθρώσεων, χωρίς να φαίνονται τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά ή άκρα του σώματος. 

Η τεχνική αυτή έχει δείξει ότι μπορούμε να διαβάσουμε χαρακτηριστικά από την κίνηση των αρθρώσεων, εξίσου ως προς το φύλο ή τη διάθεση. Έτσι, προκύπτει ότι ακόμα κι όταν οι υπόλοιπες πληροφορίες έχουν απομακρυνθεί, μερικά άτομα συνεχίζουν να ξεχωρίζουν ως πιθανά θύματα επίθεσης σε σχέση με άλλους.

Το πιο εντυπωσιακό μέρος των ερευνών ακολούθησε όταν η Johnston πρότεινε στους συμμετέχοντες να αλλάξουν τον τρόπο που βαδίζουν ώστε να φαίνονται πιο ευάλωτοι. Η πρώτη ομάδα των εθελοντών μαγνητοσκοπήθηκε εν κινήσει πριν και μετά την παρακολούθηση σύντομων μαθημάτων αυτοάμυνας. Χρησιμοποιώντας την τεχνική “point-light”, εθελοντές (όχι κρατούμενοι) τους αξιολόγησαν ως προς την αδυναμία στον τρόπο που περπατούσαν. Απροσδόκητα ίσως, η εκπαίδευση αυτοάμυνας δεν επηρέασε θετικά την κατάταξη των συμμετεχόντων.

Σε ένα δεύτερο πείραμα, οι νεοσύλλεκτοι εκπαιδεύτηκαν στο περπάτημα τους, εστιάζοντας ειδικά στα σημεία που οι ερευνητές ήξεραν ότι επιδρούν στο πόσο ευάλωτοι φαίνονται. Αυτό οδήγησε σε μία σημαντική πτώση της αδυναμίας κατά την αξιολόγηση όλων των εθελοντών, η οποία εξακολουθούσε να ισχύει όταν επανεξετάστηκαν ένα μήνα αργότερα.

Η έρευνα με τη χρήση “point light walker”, αποτελεί ένα ιδιαίτερο εγχείρημα που μέσα από στατιστική παρατήρηση και χρήση σύνθετων εργαστηριακών τεχνικών, μας δείχνει έναν έξυπνο τρόπο για να προφυλαχτούμε από μια ενδεχόμενη επίθεση, αλλάζοντας απλά τον «αέρα» που περπατάμε.

Το είδαμε εδώ

Taraxacum officinale (Αγριοράδικο ή Πικραλίδα)


Το ταραξάκο είναι γνωστό και ως "δόντι του λιονταριού" (οι Άγγλοι το αποκαλούν dandelion) εξαιτίας των οδοντωτών φύλλων του. Στην Κρήτη λόγω της πικρής γεύσης του το ονομάζουν αγριοράδικο ή πικραλίδα.(Ταραξάκο το φαρμακευτικό -αγριομάρουλο- dandelion- pissenlit)

Το ταραξάκο είναι γνωστό πολυετές, ποώδες φυτό, κοινό σ' ολόκληρη την Ευρώπη.Φυτρώνει στους αγρούς και τους κήπους αλλά και σε ορεινές περιοχές και το κίτρινο λουλούδι του μοιάζει πολύ με μικρή μαργαρίτα. Έχει ρίζα χοντρή πασσαλώδη από την οποία παλαιότερα αφού την κονιορτοποιούσαν παρασκεύαζαν ένα είδος αφεψήματος παρόμοιο του καφέ. Στην Ελλάδα τα νεαρά πικρά φύλλα του τρώγονται σαν σαλάτα κρύα ή ζεστή, αφού τα βράσουν, με λίγο χυμό λεμονιού και ελαιολάδου.

Τα ξερά φύλλα χρησιμοποιούνται για την παρασκευή αφεψήματος αναλόγου προς το τσάι. Τα ταραξάκο θεωρείται ένα από τα πολυτιμότερα φαρμακευτικά φυτά. Όπως όλα τα πικρά χόρτα, το ταραξάκο διεγείρει τις εκκρίσεις της χολής, τονώνει τις λειτουργίες του ήπατος, καταπολεμά τη δυσκοιλιότητα και την αύξηση της χοληστερίνης. Είναι επίσης διουρητικό, καταπολεμά την κατακράτηση υγρών, τις πέτρες στα νεφρά και την ουροδόχο κύστη. Επειδή περιέχει μεταλλικά στοιχεία κι έχει αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες, το ταραξάκο είναι εξαιρετικό φάρμακο προληπτικό και θεραπευτικό συγχρόνως, κατά των ρευματισμών και της αδυναμίας. 

Η ρίζα περιέχει πικρές ουσίες (λακτουπικρίνη, ταραξακίνη, λουτεϊνη), τριτερπένια, ταννίνες, σάκχαρα, ινουλίνη, απιγενίνη.

Είναι ένα από τα καλύτερα καθαρτικά της φύσης, διουρητικό, χωνευτικό, χολαγωγό και χολαιρετικό, εξαιρετικό σαν τονωτικό του ήπατος, το βοηθά να απομακρύνει τοξίνες κάθε προέλευσης, ανακουφίζει ακόμα και στα πρώτα στάδια κίρρωσης. Αυτές οι ιδιότητες εξηγούν και τη θετική επίδραση του φυτού σε δερματικές παθήσεις (έκζεμα, ψωρίαση, ακμή), αλλά και στη ρευματοειδή αρθρίτιδα.

Χρησιμοποιήθηκε παραδοσιακά στον διαβήτη, για τον έλεγχο των επιπέδων σακχάρου στο αίμα. Η υπογλυκαιμική του δράση έχει επιβεβαιωθεί σε πειραματόζωα.

Σε in vitro πειράματα, όπως και αρκετά φυτά, ήταν αποτελεσματικό κατά του ιού του έρπητα (human herpes virus, type 1 HHV1)

Τα φύλλα, με τα οποία την άνοιξη μπορεί κανείς να κάνει μια τονωτική και «αποτοξινωτική» σαλάτα (μόνο με νεαρά φύλλα), περιέχουν βιταμίνες Α, C, Β και ίχνη μεταλλικά άλατα (κάλιο, σίδηρος), πικρούς γλυκοσίδες, μαννιτόλη. Πλούσια πηγή βιταμίνης Α, 100γραμ. φύλλων ταραξάκου, αποδίδουν 14.000 I.U. βιταμίνης Α! 

Το ταραξάκο είναι ήπιο, αλλά εξαιρετικό εναλλακτικό διουρητικό, κατάλληλο για χρόνιες καταστάσεις. Το γεγονός ότι περιέχει κάλιο, προστατεύει τον οργανισμό από απώλειες καλίου, μειονέκτημα που παρουσιάζουν τα περισσότερα χημικά διουρητικά.

Η μαννιτόλη, πολυόλη-παράγωγο της φρουκτόζης, χρησιμοποιείται σαν φάρμακο για να προκαλέσει οσμωτική διούρηση. Την περίοδο που η συγκέντρωσή μαννιτόλης στο ταραξάκο είναι υψηλή, (μέσα Μαρτίου μέχρι Μάιο), ένα τσάι από τα φύλλα και ρίζα του φυτού, μπορεί να βοηθήσει στην υπέρταση.

Τόσο τα φύλλα, όσο και η ρίζα, έχουν μια αποτελεσματική δράση στη χοληδόχο κύστη, προλαμβάνουν το σχηματισμό πετρών και κάποιες φορές διευκολύνουν τη διάλυση των ήδη σχηματισμένων.

Προφυλάξεις: Είναι από τα πιο ασφαλή φυτά, χωρίς παρενέργειες. Έχουν αναφερθεί, όπως για αρκετά φυτά, περιπτώσεις αλλεργικής δερματίτιδας εξ επαφής ή εσωτερικής λήψης.Η γύρη του φυτού, όπως και γενικότερα των Συνθέτων (Compositae), μπορεί μέσω της τροφής σε σπάνιες περιπτώσεις να αποτελέσει παράγοντα αναφυλαξίας.



Το είδαμε εδώ

Φτιάχνω τυρί φέτα και μυζήθρα



Παρασκευή φέτας

Αφού αγοράσουμε η βρούμε γάλα από κάποιον γνωστό κατά προτίμηση πρόβειο ή γιδίσιο είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε. Εννοείτε ότι το γάλα είναι φρέσκο, ακόμα ζεστό από το άρμεγμα ή παγωμένο από την προηγούμενη μέρα. 

Η αναλογία πρόβειου η γιδίσου κυμαίνεται από το πιο μπορούμε να προμηθευτούμε πιο εύκολα. Το πρόβειο γάλα επειδή έχει περισσότερα λιπαρά θα δώσει περισσότερο τυρί αλλά θα γίνει πιο μαλακό. To γιδίσιο γάλα δίνει λιγότερο τυρί και γίνεται πιο σκληρό.Η σωστή αναλογία για την παραδοσιακή ελληνική φέτα είναι περίπου 70% πρόβειο με 30% γιδίσιο γάλα.
Ξεκινώντας πρέπει πρώτα να σουρώσουμε το γάλα μας με ένα ύφασμα π.χ. μέσα από ένα μαξιλάρι για να είμαστε σίγουροι ότι δεν έχει ξένα σώματα (τρίχες ή μαυράδια).
Μετά πρέπει να το παστεριώσουμε, για να σκοτώσουμε τυχών μικροοργανισμούς ή μικρόβια. Βάζουμε λοιπόν το γάλα στο καζάνι μας και το ζεσταίνουμε μέχρι τους 65 βαθμούς Κελσίου για δέκα λεπτά (θερμοκρασία αποστείρωσης).



Αν δεν είμαστε βέβαιοι για την προέλευση του γάλατος καλύτερα θα ήταν να το παστεριώσουμε στους 90 βαθμούς Κελσίου αλλά αυτό θα μας πάρει περισσότερο χρόνο για να το ζεστάνουμε και να το κρυώσουμε.

Οι παλιοί βοσκοί που έφτιαχναν δικό τους τυρί και ήξεραν ότι τα ζώα τους δεν είναι άρρωστα και το γάλα τους ήταν της ημέρας, το έπηζαν κατευθείαν χωρίς παστερίωση. Για την όλη διαδικασία πρέπει για να είμαστε σίγουροι για την θερμοκρασία και να έχουμε ένα μαγειρικό αδιάβροχο θερμόμετρο.
Αφού φτάσουμε τους 65 βαθμούς Κελσίου, κρατάμε λίγα κιλά αποστειρωμένο γάλα για την διαδικασία της μυζήθρας αργότερα, κλείνουμε την φωτιά και περιμένουμε να κρυώσει το γάλα μέχρι τους 35 βαθμούς Κελσίου. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε αυτό ώστε να μην είναι ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Είμαστε πλέον έτοιμοι για να ρίξουμε την μαγιά μας την οποία έχουμε αραιώσει και ανακατεύσει σε ένα κυπελλάκι με νερό. Εννοείται ότι μαγιά έχουμε αγοράσει έτοιμη και προσέχουμε την αναλογία σύμφωνα με τα κιλά γάλατος που έχουμε. Βέβαια αν είμαστε μερακλήδες μπορούμε να έχουμε δική μας φυσική πυτιά. Η φυσική πυτιά γίνεται από ένα μικρό αρνάκι ή κατσικάκι που βυζαίνει ακόμα και δεν έχει φάει ακόμη χορτάρι. Παίρνουμε το στομάχι του που είναι γεμάτο γάλα, ρίχνουμε μέσα αλάτι, του δένουμε κόμπο τον οισοφάγο και την αρχή του λεπτού εντέρου και το κρεμάμε στον ήλιο μέχρι που να ξεραθεί.



Κάποιοι χρησιμοποιούν μισή-μισή μαγιά για πιο πικάντικη γεύση.
Ρίχνουμε λοιπόν την διαλυμένη μαγιά μας μέσα στο γάλα μας που όπως είπαμε είναι στους 35 βαθμούς Κελσίου.



Ανακατεύουμε μετά το γάλα μας για να πάει παντού η μαγιά μας και μετά περιμένουμε γύρω στα 45 λεπτά για να πήξει. Προσοχή δεν ανακατεύουμε ξανά μέχρι να πήξει το γάλα μας. Το φρέσκο τυρί μας είναι πλέον έτοιμο.




Μετά βάζουμε το τυρί μας σε ειδικά δοχεία που υπάρχουν για να στραγγίξει. Αν δεν έχουμε το βάζουμε σε κλασικά σουρωτήρια με μικρές τρύπες.





Όταν κρυώσει μπορούμε να αρχίσουμε να αλατίζουμε με μια μικρή ποσότητα αλατιού. Η διαδικασία αλατίσματος πρέπει να συνεχιστεί γύρω στις 5 με 7 ημέρες μετά ώσπου το τυρί μας να στραγγίξει καλά και να σκληρύνει.



Τέλος αποθηκεύουμε το τυρί μας σε δοχεία, βαρέλι ή τενεκέ και προσθέσουμε νερό με διαλυμένο αλάτι (άλμη) μέχρι να σκεπαστεί το τυρί μας, για να διατηρηθεί και να ωριμάσει.



Η άλμη φτιάχνεται με αναλογία 7% αλατιού και το υπόλοιπο νερό. Για άρωμα μπορούμε να προσθέσουμε μερικά κλωναράκια θρούμπι ή δεντρολίβανο. Η θερμοκρασία αποθήκευσης πρέπει να είναι δροσερή και σταθερή. Η φυσιολογική διαδικασία ωρίμανσης κρατάει περίπου 3 μήνες αλλά αν βιαζόμαστε μπορούμε να το καταναλώσουμε νωρίτερα. Εξάλλου και το φρέσκο τυρί είναι απολαυστικότατο.


Παρασκευή ανθότυρου και μυζήθρας

Το γάλα που στράγγισε από την παραγωγή του τυριού μας (κοινώς τυρόγαλα) μπορούσε να το χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε και μυζήθρα. Το ξαναζεσταίνουμε αυτή τη φορά και στους 60 βαθμούς, ρίχνουμε λίγα κιλά αποστειρωμένο γάλα που είχαμε κρατήσει από πριν και συνεχίζουμε το ζέσταμα μέχρι τους 80 βαθμούς Κελσίου και ταυτόχρονα σουρώνουμε με σουρωτήρι το τυρί που ανεβαίνει στην επιφάνεια και το βάζουμε σε τσαντίλα να στραγγίσει. Αυτό είναι το ανθότυρο και θα γίνει η μυζήθρα μας βέβαια αφού αλατιστεί και ξεραθεί.



Την μυζήθρα που θέλουμε για ξερή την αλατίζουμε και την τοποθετούμε σε σκιερό αλλά καλά αεριζόμενο προστατευμένο μέρος με ένα τούλι, μέχρι να στραγγίσει και να μην βγάζει άλλα υγρά. Οι καλοκαιρινές θερμοκρασίες είναι ιδανικές για να έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε αρκετά γρήγορα. Ανάλογα με τον όγκο που έχουμε δώσει στις μυζήθρες μας και την θερμοκρασία της εποχής, το διάστημα ξήρανσης ποικίλει από 2-4 εβδομάδες.





Δείτε επίσης:

Τυροκόμηση Φέτας, Εργαστήριο Τεχνολογίας Γάλακτος ΙΙ, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Βίντεο από το εργαστήριο Τεχνολογίας Γάλακτος ΙΙ, που δείχνει τον τρόπο παρασκευής της Φέτας.



Το είδαμε εδώ

Ντομάτες όλο το χρόνο, έξι τρόποι να τις απολαύσετε


Το καλοκαίρι αποτελεί μακρυνό παρελθόν, ωστόσο στις λαϊκές αγορές και στον μπακάλη της γειτονιάς μπορούμε να βρούμε τις τελευταίες εποχιακές ντομάτες της χρονιάς.

Μιας και οι ντομάτες θερμοκηπίου, οι επονομαζόμενες “εκτός εποχής” δεν έχουν ιδιαίτερα μεστή γεύση και συχνά έρχονται στο πιάτο μας από πολύ μακρυά έχοντας τεράστιο περιβαλλοντικό αποτύπωμα, μπορούμε να συλλέξουμε μερικές ντομάτες οργανικής καλλιέργειας και με τους παρακάτω έξι τρόπους να τις γευτούμε κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

1. Στην κατάψυξη

Η κατάψυξη της ντομάτας είναι ένας πολύ απλός τρόπος για να τη γευτούμε στα γεύματα του χειμώνα. Επιλέξτε μικρές ντομάτες, τεμαχίστε τις στη μέση και τοποθετήστε τις με την κομμένη πλευρά προς τα κάτω σε ένα λαδόχαρτο. Παγώστε τις και μεταφέρετέ τις σε ένα σακούλι αποθήκευσης τροφίμων ή άλλο δοχείο. Όταν θελήσετε να τις γευτείτε προθερμαίνετε το φούρνο σας στους 180 βαθμούς Κελσίου. Βάλτε τις ντομάτες σε ένα σκεύος από πυρίμαχο γυαλί ραντίστε τις με ελαιόλαδο, προσθέστε αλατοπίπερο και βάλτε τις στο φούρνο για 45 λεπτά. Συνδυάζονται άψογα με ρύζι, μακαρόνια ή πληγούρι κλπ.

2. Αποξήρανση

Οι λιαστές ντομάτες είναι αρωματικές, πολύ νόστιμες, αλλά η τιμή τους είναι λίγο “τσιμπιμένη”. Παρακάμψτε τους ενδιάμεσους και φτιάξτε τις μόνοι σας. Αγοράστε μερικά κιλά και τεμαχίστε τις μικρότερες στη μέση και τις μεγαλύτερες στα τέσσερα ή σε φέτες.

Επειδή είναι (σχεδόν) βέβαιο ότι δεν διαθέτετε αποξηραντή, προθερμάνετε το φούρνο σας στους 120 βαθμούς. Τοποθετήστε τις ντομάτες με την κομμένη πλευρά προς τα πάνω σε ένα λαδόχαρτο και ψήστε έως ότου απωλέσουν τους χυμούς τους και ζαρώσουν για δύο έως πέντε ώρες ανάλογα με το μέγεθος των λαχανικών σας.

Οι αποξηραμένες ντομάτες συντηρούνται στο ελαιόλαδο για μήνες. Εάν διαπιστώσετε μετά την αποξήρανση ότι δεν αφαιρέσατε όλοι την υγρασία απλώς καταναλώστε τις γρηγορότερα για να μην χαλάσουν.

3. Τοματοχυμός

Ο χυμός της ντομάτας είναι μια περίφημη πηγή θρεπτικών στοιχείων όπως η βιταμίνη C, και το λυκοπένιο, ουσία που προλαμβάνει τις καρδιοπάθειες και ορισμένες μορφές καρκίνου.

Μετά το στίψιμο, πιείτε το χυμό αμέσως ή παγώστε τον σε παγοκυψέλες ή γυάλινα βάζα (αφήνοντας λίγο χώρο στο πάνω μέρος). Όποτε χρειαστείτε το χυμό της ντομάτας ξεπαγώστε και χρησιμοποιήστε.

4. Κονσερβοποίηση

Η κονσερβοποίηση της ντομάτας θέλει προσοχή λόγω του κινδύνου της αλλαντίασης, μιας σπάνιας αλλά σοβαρής ασθένειας που οφείλεται στην ανάπτυξη βακτηρίων σε  φρούτα και λαχανικά που δεν έχουν κονσερβοποιηθεί με κατάλληλο τρόπο.

Ο κίνδυνος πηγάζει από τη δυσκολία κονσερβοποίησης σε θερμοκρασίες υψηλές τόσο όσο απαιτείται για την καταστροφή των τοξινών.

Για το λόγο αυτό προτείνεται η χρήση κονσερβοποιητών πίεσης και όχι το βραστό νερό. Σε ορισμένες συνταγές προστίθεται κιτρικό οξύ ή χυμός λεμονιού για να μειωθεί το ph της ντομάτας και να καταστεί δυνατή η ασφαλής κονσερβοποίηση.

5. Σάλτσα

Οι σπιτικές σάλτσες είναι πολύ πιο υγιεινές από τις έτοιμες και εκτός αυτού έχουμε τη δυνατότητα να προσαρμόσουμε τη γεύση τους στα γούστα μας.

Μπορούμε επίσης να καταψύξουμε τη σάλτσα ντομάτας και να απολαύσουμε μια γνήσια καλοκαιρινή γεύση μέσα στο καταχείμωνο.

Μπορούμε επίσης να την κονσερβοποιήσουμε προσέχοντας πάντα για να αποφύγουμε τον κίνδυνο της αλλαντίασης.

6. Μάσκα προσώπου

Εκτός από νόστιμη και θρεπτική τροφή, οι ντομάτες μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως προϊόν ομορφιάς. Σε επαφή με το δέρμα, οι ντομάτες απομακρύνουν το πλεόνασμα λιπαρότητας και αντιμετωπίζουν τα εξανθήματα.

Μια μάσκα προσώπου μπορεί να γίνει πάρα πολύ εύκολα, λιώνοντας μια ντομάτα και τρίβοντας το πρόσωπό μας. Μπορούμε επίσης να προσθέσουμε λίγο πληγούρι βρώμης στον πολτό και να τον αφήσουμε στο πρόσωπό μας για μισή ώρα.

Το είδαμε εδώ

Τα άγρια φαγώσιμα χόρτα της Ελλάδας (Α' Μέρος)




Στην Ελληνική ύπαιθρο υπάρχουν πολλά άγρια φαγώσιμα χόρτα. Πολλοί δεν τα γνωρίζουν εκτός από ένα δυο είδη, που ίσως έχουμε ψωνίσει για να φτιάξουν χόρτα ή πίτες. Τα άγρια χόρτα που φυτρώνουν στους αγρούς είναι ιδιαίτερα πλούσια σε βιταμίνη C, φλαβονοειδή, πολυφαινόλες, ω-3 λιπαρά οξέα και σε α-λινολενικό οξύ, συστατικά που συνεισφέρουν σημαντικά στην αντιοξειδωτική ικανότητα του οργανισμού. Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω μερικά για την πιο εύκολη αναγνώριση,  αξιοποίηση και χρήση τους στη διατροφή μας.

Αγκινάρα άγρια-Cynara cardunculus
Άλλες ονομασίες: Αγριαγκινάρα, αγκιναράκια, χαρακάκια 
Οικογένεια: Αστεροειδών-Asteraceae
Πολυετές φυτό που φτάνει πάνω από 1 μέτρο ύψος. Βρίσκεται αυτοφυές σε όλες τις θερμές περιοχές της Ελλάδας, σε ακαλλιέργητα μέρη.
Μαζεύονται οι τρυφεροί βλαστοί, τα φύλλα και οι ανθοκεφαλές, την άνοιξη πριν ανθίσουν. Μαγειρεύονται βραστές με άλλα λαχανικά (αλλά πολίτα), αλλά και με κρέας.
Οι μικρές ανθοκεφαλές μαγειρεύονται με αυγά ομελέτα και μπορούν να γίνουν και τουρσί.

Αγριοζοχός-Urospermum picroides
Άλλες ονομασίες: Πικρίθρα, Κουφολάχανο
Οικογένεια: Αστεροειδών-Asteraceae



Ετήσιο φυτό που φτάνει τα 20-50 εκατοστά. Το συναντάμε σχεδόν παντού σε ακαλλιέργητους και καλλιεργημένους τόπους. Το σχήμα τους και οι διαστάσεις των φύλων του δεν είναι σχεδόν ποτέ το ίδιο. Τα φύλλα του είναι σκουροπράσινα οδοντωτά και μακριά με παχύ κόκκινο μίσχο και κεντρικό νεύρο. Μαζεύεται από το Φθινόπωρο μέχρι το τέλος της άνοιξης. Η γεύση των φύλλων είναι λίγο πικρή, τρώγονται ωμά σε σαλάτες, μαγειρεύονται μόνα τους βραστά με μπόλικο λεμόνι ή σε συνδυασμό με αρνί ή κατσίκι. Τέλος χρησιμοποιούνται και σε χορτόπιτες.

Αγριοκαρδαμούδα-Capsella bursa-pastoris
Άλλες ονομασίες: Αγριοκάρδαμο, τζουρκάς, ραγιάς
Οικογένεια: Brassicaceae



Ετήσιο ή διετές φυτό (κοινό ζιζάνιο), που φτάνει περίπου μέχρι τα 40 εκατοστά ύψος. Το συναντάμε σχεδόν παντού σε ακαλλιέργητους και καλλιεργημένους τόπους, σε όλη την Ελλάδα. Τα φύλλα τους τρώγονται βραστά με άλλα χόρτα και χρησιμοποιούνται σε σαλάτες μαζί με τα άνθη τους, για πιπεράτη γεύση.

Αντράκλα-Portulaca Oleracia
Άλλες ονομασίες: Γλιστρίδα, σκλιμίτσα, τρέβα, χοιροβότανο
Οικογένεια: Portulacaceae





Ετήσιο φυτό που φτάνει τα 20 εκατοστά. Το συναντάμε σχεδόν παντού σε ακαλλιέργητους και καλλιεργημένους τόπους. Πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα για αυτό θεωρείτε και ζιζάνιο. Τα φύλλα της είναι σκουρωπά πράσινα, σαρκώδεις και παχιά. Λέγεται ότι αν μασήσεις μερικά φρέσκα φύλλα και τα βάλεις κάτω από τη γλώσσα σου ξεδιψάς. Έχει πολύ βιταμίνη C και σίδηρο και μια διατροφική έρευνα στην Κρήτη έδειξε ότι η κατανάλωσή της, όπως και η τσουκνίδα βοηθάει την καρδιά (είναι το φυτό με τα περισσότερα ω3 λιπαρά).
Μαζεύονται οι τρυφερές κορφές τους από την αρχή του καλοκαιριού μέχρι το φθινόπωρο. Τρώγεται ωμή σαλάτα με λαδόξιδο και κρεμμύδια ή προσθέτετ ε στη ντοματοσαλάτα. Γενικά μπορεί να αντικαταστήσει τα μαρούλια σαν πράσινο λαχανικό. Μαγειρεύεται γιαχνί κατσαρόλας.


Ασφόδελος-Αsphodelus aestivus
Άλλες ονομασίες: Σπερδούκλι, ασπέρδουκλας, ασφεντυλιά, ασκέλα
Οικογένεια: Λειλιϊδών-Liliaceae



Ο ασφόδελος είναι πολυετές βολβώδες φυτό που φτάνει συνήθως ένα μέτρο ύψος (μέχρι 1,5). Τα φύλλα του ξεκινούν όλα από τη βάση του φυτού σχηματίζοντας σχήμα V, έχουν γκριζοπράσινο χρώμα και στην κορυφή τους είναι μυτερά. 
Τα άνθη έχουν χρώμα λευκό με καστανοκόκκινες ραβδώσεις στο κέντρο και σχηματίζονται πολλά μαζί στην κορυφή του κεντρικού στελέχους του φυτού. Οι καρποί είναι στρογγυλές κάψουλες. Ανθίζει από Φεβρουάριο μέχρι Ιούνιο.
Οι ρίζες του μοιάζουν σαν δάχτυλο ή καρότο, έχουν χρώμα καφέ και είναι χυμώδεις. Τα φυτά σχηματίζονται από συστάδες λογχωτών φύλλων που μοιάζουν κάπως με τα φύλλα του κρεμμυδιού και φτάνουν μήκος συνήθως τα 50 εκατοστά.
Ο κοινός ασφόδελος συναντάται σε λιβάδια, βοσκότοπους, βραχώδη εδάφη, πεδιάδες, παρυφές των δρόμων, κήπους.
Στην Ελλάδα συναντάμε πέντε είδη. Σύμφωνα με το Θεόφραστο οι κόνδυλοι, οι βλαστοί και τα σπέρματα τρώγονται, ο δε Διοσκουρίδης τις αναφέρει τις ρίζες σαν θεραπευτικές.
Οι ρίζες του φυτού ξεραίνονται και βράζονται σε νερό, παράγοντας μια κολλώδη ουσία που σε μερικές χώρες ανακατεύεται με δημητριακά ή πατάτες για να φτιαχτεί ασφοδελόψωμο.
Στην Ελλάδα, το 1917 κατά τον αποκλεισμό και έπειτα κατά τη γερμανική κατοχή, πολλές οικογένειες κατάφεραν να επιβιώσουν χρησιμοποιώντας για τροφή τα ριζώματα του ασφόδελου.
Κατά καιρούς είχε χρησιμοποιηθεί ως συγκολλητική ουσία, για την παρασκευή αλκοόλ αλλά και ως αλοιφή κατάλληλη για κάθε πληγή.
Ένα είδος κόλας παράγεται από τους βολβούς του ασφοδέλου, οι οποίοι πρώτα ξεραίνονται και μετά αλέθονται. Οι τσαγκάρηδες τους κοπάνιζαν μέσα σε γουδί και έφτιαχναν μία πολύ ισχυρή κόλα, το τσιρίχιν,, ιδανική για τα δέρματα.
Πρόκειται για ένα σπουδαίο μελισσοκομικό φυτό, γιατί ανθίζει από νωρίς και δίνει τροφή στις μέλισσες.

Βλίτο–Amaranthus sp.
Άλλες ονομασίες: Βλίστρος, γλίστρος, γλίντρος, βλιταράκι 
Οικογένεια: Amaranthacae





Ετήσιο φυτό που φτάνει τα 80 εκατοστά. Το συναντάμε σχεδόν παντού σε ακαλλιέργητους και καλλιεργημένους τόπους. Αποτελεί μεγάλο ζιζάνιο στις καλλιέργειες γιατί πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα και γρήγορα. Ο σπόρος του μπορεί να φυτρώσει και μετά από δέκα χρόνια. Μαζεύονται οι τρυφερές κορφές τους από αρχή καλοκαιριού μέχρι το φθινόπωρο. Πρέπει να το κλαδεύουμε συχνά για να πετάει από τα πλάγια πριν προλάβει να κάνει σπόρους. Τρώγονται βραστά με ξύδι ή λεμόνι και σε συνδυασμό με σκόρδο ή τσιγαριστά με διάφορα άλλα λαχανικά όπως οι κολοκυθοκορφάδες. Φτιάχνεται μέχρι και γιαχνί με πατάτες και χρησιμοποιείτε και για πίτες μαζί με άλλα χόρτα.

Βολβοί-Mouscari comosum
Άλλες ονομασίες: Κουρκουτσέλια, κρεμμυδούλες, σκυλοκρέμμυδα, ασκορδούλακας, σκορδούλακας, βροβιός 
Οικογένεια: Liliaceae





Πολυετή φυτά που φτάνουν τα 20 εκατοστά. Τα συναντάμε παντού σε χέρσα αλλά και καλλιεργημένα μέρη. Ανθίζουν από Φεβρουαρίου έως Απρίλιο ανάλογα τις περιοχές. Τα βλαστάρια με τα άνθη τους τρώγονται τσιγαριστά σε ομελέτες. Οι βολβοί βράζονται για να ξεπικρίσουν και σερβίρονται με λάδι και ξύδι ή γίνονται καταπληκτικό τουρσί για μεζέ!


Σίλυβο το μαριανό-Silybum marianum/Cardus marianus
Άλλες ονομασίες: Γαϊδουράγκαθο, κουφάγκαθο, κάρδος, σίλυβο.
Οικογένεια: Σύνθετα (Compositae).
Συγγενή είδη: Cnicus benedictus-αγιάγκαθο



Διετές ακανθώδες φυτό που φθάνει σε ύψος το 1,5 μέτρο. Τα φύλλα του είναι πράσινα με χαρακτηριστικά άσπρα σημάδια σαν φλέβες και τα λουλούδια του έχουν χρώμα βυσσινί.Είναι φυτό ιθαγενές της Μεσογείου και φυτρώνει σε όλη την νότια Ευρώπη. Είναι αυτοφυές, ευδοκιμεί σε χερσότοπους αλλά και σε καλλιεργημένες εκτάσεις. Προτιμά τα ηλιόλουστα μέρη και τα καλά στραγκιζόμενα εδάφη. Πολλαπλασιάζετε εύκολα από μόνο του με τους σπόρους του και αντέχει μέχρι και τους -15 βαθμούς κελσίου.
H ρίζα και τα φρέσκα νέα φύλλα του τρώγονται ωμά ή μαγειρεμένα αλλά πρέπει πρώτα να αφαιρεθούν οι αιχμηρές άκρες τους, το οποίο είναι αρκετά χρονοβόρο. Τα φύλλα είναι αρκετά παχιά και έχουν ήπια γεύση όταν είναι νέα, αλλά γίνονται πιο πικρά το καλοκαίρι με τη ζέστη. Μαγειρεμένα έχουν γεύση σπανακιού.
Τα κεφάλια του μπορούν να φαγωθούν όπως οι αγκινάρες πριν ανθίσουν, αλλά είναι πολύ πιο μικρά. Οι ξεφλουδισμένοι μίσχοι του τρώγονται ωμοί ή μαγειρεμένοι, είναι εύγευστοι και θρεπτικοί και μπορούν να χρησιμοποιηθούν όπως το σπαράγγι ή το ρεβέντι ή να προστεθούν σε σαλάτες. Τρώγονται καλύτερα την άνοιξη όταν είναι νέοι πριν σκληρύνουν. Οι ψημένοι σπόροι του είναι υποκατάστατο του καφέ.

Συνεχεια στο Β' Μέρος

Το είδαμε εδώ