BREAKING NEWS
latest

ΕΠΙΒΙΩΣΗ

ΕΠΙΒΙΩΣΗ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΙΑΣΤΗΜΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΙΑΣΤΗΜΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Μαύρες τρύπες και σκουληκότρυπες (Video & εικόνες)


Μια «μαύρη τρύπα» είναι πραγματικά ένα από τα πιο μυστηριώδη ουράνια αντικείμενα, στο εσωτερικό των οποίων οι νόμοι της Φυσικής δεν έχουν καμιά υπόσταση.

Οι «μαύρες τρύπες» δημιουργούνται όταν άστρα με υλικά πολλαπλάσια της ύλης που έχει ο Ήλιος φτάσουν στο τέλος της ζωής τους και αναγκαστούν να καταρρεύσουν και να εκραγούν.

Η έκρηξη αυτή, που ονομάζεται «σουπερνόβα», είναι ένα από τα πιο βίαια φαινόμενα στο Σύμπαν, με αποτέλεσμα την αστραπιαία κατάρρευση του άστρου και τη δημιουργία μιας «μαύρης τρύπας».

Πρόκειται για ένα «αντικείμενο» που προβλέπεται από τη Θεωρία της Βαρύτητας του Αλμπερτ Αϊνστάιν, σύμφωνα με την οποία κάθε άστρο ή πλανήτης, καθετί το υλικό στο Σύμπαν, δημιουργεί μια παραμόρφωση στον χωρόχρονο γύρω του. Η παραμόρφωση, μάλιστα, αυτή είναι ανάλογη με την ποσότητα των υλικών που περιλαμβάνει.

Στα γιγάντια άστρα η κατάρρευση συνεχίζεται ακάθεκτη έως ότου το άστρο περιοριστεί σ’ ένα «ιδιόμορφο χωροχρονικό σημείο» που ονομάζεται «μοναδικότητα».


Σύμφωνα, δηλαδή, με τις εξισώσεις της Γενικής Σχετικότητας, στο «ιδιόμορφο» αυτό σημείο η πυκνότητα είναι άπειρη, ο χώρος έχει άπειρη καμπυλότητα και ο χρόνος «σταματά» να υπάρχει. Η δύναμη της βαρύτητας μιας «μαύρης τρύπας», δηλαδή, παραμορφώνει τον χωρόχρονο γύρω της σε τέτοιο βαθμό, ώστε ούτε κι αυτό ακόμη το φως να μην μπορεί να διαφύγει από την ελκτική της δύναμη.

Για να γίνει κατανοητό το γεγονός αυτό, πάρτε, για παράδειγμα, τη βαρύτητα της Γης. Για να διαφύγει κάποιος από τη βαρυτική έλξη της Γης, χρειάζεται έναν πύραυλο που θα κινείται με ταχύτητα 40.000 χιλιομέτρων την ώρα (δηλαδή με 11 χλμ. το δευτερόλεπτο). Μ’ αυτή την ταχύτητα, ο πύραυλος κινείται τόσο γρήγορα, ώστε η βαρυτική δύναμη της Γης δεν μπορεί να τον τραβήξει πίσω στην επιφάνεια.



Στην περίπτωση, όμως, μιας «μαύρης τρύπας», η απαιτούμενη ταχύτητα διαφυγής υπερβαίνει την ίδια την ταχύτητα του φωτός (300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο). Γι’ αυτό ακόμη και μία αχτίδα φωτός δεν μπορεί να «τρέξει» αρκετά γρήγορα για να ξεφύγει.

Αυτό σημαίνει ότι ο εντοπισμός μιας «μαύρης τρύπας» μπορεί να γίνει μόνο από την επίδραση που αυτή έχει στη γύρω της περιοχή και σε κάποιο γειτονικό της άστρο.

Γιατί αφού τα περισσότερα άστρα στο Σύμπαν είναι μέλη διπλών και πολλαπλών αστρικών συστημάτων, υπάρχει περίπτωση ένα από τα δύο άστρα ενός ζευγαριού να εξελιχθεί σε «μαύρη τρύπα», κι έτσι εάν βρίσκεται αρκετά κοντά στο άλλο άστρο η δύναμη της τεράστιας βαρύτητάς της θα τραβήξει τα υλικά του συντρόφου της σαν μια απόκοσμη διαστημική ρουφήχτρα.


Τα αστρικά υλικά συγκεντρώνονται σ’ έναν παχύ «δίσκο επικάθισης» γύρω από τη «μαύρη τρύπα», σε μια τελευταία προσπάθεια ν’ αποφύγουν το αναπόφευκτο. Μάταια όμως, γιατί σύντομα η βαρυτική δύναμη της «μαύρης τρύπας» τα τραβάει με επιταχυνόμενο ρυθμό στην απύθμενη άβυσσό της, εκπέμποντας στα πρόθυρα τεράστιες ποσότητες ακτίνων Χ, που είναι το κύκνειο άσμα των καταδικασμένων σε αφανισμό υλικών.

Αυτές τις ακτινοβολίες μπορούμε να παρατηρήσουμε άνετα με τα διαστημικά μας τηλεσκόπια και να εντοπίσουμε έτσι την ύπαρξη μιας «μαύρης τρύπας», αλλά και να υπολογίσουμε την ποσότητα των υλικών που διαθέτει.

Θα αναρωτιέστε, όμως: «Πού πηγαίνουν όλα αυτά τα υλικά που εισχωρούν στη μαύρη τρύπα»; Αφού η βαρυτική δύναμη της «μαύρης τρύπας» μάς εμποδίζει να εισχωρήσουμε στο εσωτερικό της, δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε τον μελλοντικό πραγματικό προορισμό των υλικών που εισχωρούν στο εσωτερικό της. Το γεγονός, όμως, αυτό δεν εμποδίζει τους θεωρητικούς Φυσικούς να κάνουν τις δικές τους υποθέσεις.

Μία από τις υποθέσεις αυτές είχε επεξεργαστεί ο ίδιος ο Αϊνστάιν με τον συνεργάτη του Nathan Rosen το 1935, και η οποία ονομάστηκε «Γέφυρα Αϊνστάιν-Ρόζεν». Το 1957, ο περίφημος Αμερικανός θεωρητικός Φυσικός John Archibald Wheeler έδωσε στις κοσμικές αυτές σήραγγες την ονομασία «σκουληκότρυπες», αλλά απέδειξε ότι δεν μπορούν να παραμείνουν σταθερές.

Σύμφωνα με την άποψη αυτή, οι «μαύρες τρύπες» θα μπορούσαν να σχηματίζουν παράξενες κοσμικές σήραγγες, οι οποίες ίσως να οδηγούν σε κάποιο άλλο άγνωστο Σύμπαν, με το οποίο δεν υπάρχει καμιά άλλη επικοινωνία, ούτε και τρόπος επιστροφής.

Παράλληλα, μια άλλη εκδοχή, προτείνει τη σύνδεση μιας «μαύρης τρύπας» με άλλα σημεία του δικού μας Σύμπαντος. Σημεία, δηλαδή, που απέχουν μεταξύ τους όχι μόνο στον χώρο αλλά και στον χρόνο.

Φυσικά, αφού ο χρόνος και ο χώρος είναι έννοιες που δεν έχουν καμιά υπόσταση στο εσωτερικό μιας «μαύρης τρύπας», υπάρχει πιθανότητα κάποτε στο μέλλον, και με την κατάλληλη τεχνολογία, να γίνουν οι «μαύρες τρύπες» το κλειδί των μελλοντικών μας μετακινήσεων στην προσπάθειά μας να εξερευνήσουμε ολάκερο το Σύμπαν.

Το είδαμε εδώ και εδώ

Δείτε πως φτιάχνουν το φαγητό τους οι αστροναύτες (Video)


Ένα νέο βίντεο ανέβασε στo YouTube (στις 4 Ιουν 2015) η Samantha Cristoforetti από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη γη για να λύσει απορίες σχετικά με το πως φτιάχνουν το φαγητό τους, αλλά και τι τρώνε οι αστροναύτες σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας.

Η ίδια επέλεξε να φτιάξει κάτι απλό και σύντομο, το οποίο περιλαμβάνει τις θρεπτικές αξίες που χρειάζονται οι αστροναύτες χωρίς να χρησιμοποιήσει περίπλοκα υλικά, αλλά και… τραπέζι.

Όπως θα δείτε στο βίντεο, πρώτα βγάζει από τα ειδικά φακελάκια μια τορτίγια. Στην συνέχεια, ανοίγει ένα δεύτερο φακελάκι και αλείφει μ” ένα κουτάλι την κρέμα πράσου.

Να σημειωθεί ότι λόγω των συνθηκών μπορεί να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα, χωρίς να ανησυχεί καθόλου, καθώς μπορεί να αφήσει τα υλικά να αιωρούνται και μετά από λίγο να τα πιάνει.

Συνεχίζοντας, προσθέτει κινόα καθώς και λιαστές ντομάτες, ενώ για το τέλος βάζει κομμάτια σκουμπρί. Μετά από ένα τύλιγμα, η λαχταριστική τορτίγια είναι κιόλας έτοιμη.




Οι πλανήτες που βρίσκονται σε δυαδικά αστρικά συστήματα είναι αμέτρητοι


Οι πλανήτες που βρίσκονται σε δυαδικά αστρικά συστήματα έγιναν ευρέως γνωστοί από την πρώτη από τις έξι ταινίες του «Πολέμου των Αστρων» στην οποία ο πρωταγωνιστής ζει σε έναν τέτοιο πλανήτη, τον θρυλικό Τατούιν. 

Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις των άστρων ενός δυαδικού συστήματος κάνει εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο τον σχηματισμό πλανητών κοντά τους. 

Ομως τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπιστεί αρκετοί πλανήτες που βρίσκονται σε δυαδικά συστήματα. Μια νέα μελέτη αναφέρει ότι οι πλανήτες με δύο ήλιους είναι πολύ πιο κοινοί στο Σύμπαν από όσο πιστεύαμε και μάλιστα αρκετοί από αυτούς είναι βραχώδεις και με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Γης.

«Τα διπλά ηλιοβασιλέματα σαν αυτά του Τατούιν μπορεί να είναι πολύ πιο κοινά από όσο πιστεύαμε» αναφέρουν οι ερευνητές στη μελέτη που θα δημοσιευθεί στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal». Τη μελέτη πραγματοποίησε ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Γιούτα και το Αστεροσκοπείο Harvard Smithsonian για λογαριασμό του Προγράμματος Εξωτερικών Πλανητών της NASA.

Το είδαμε εδώ

Κενή είναι η πιο κρύα περιοχή του Σύμπαντος;


Ονομάστηκε «Ψυχρό Σημείο» αφού, σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται για το πιο κρύο σημείο του Σύμπαντος.

Μέχρι τώρα οι ειδικοί δεν είχαν σχεδόν κανένα δεδομένο για αυτό το απόκοσμο μέρος του Διαστήματος στο οποίο η θερμοκρασία κυμαίνεται πέριξ των – 270 Κελσίου, τρεις μόλις βαθμούς Κελσίου πάνω από το απόλυτο μηδέν.

Διεθνής ομάδα επιστημόνων υποστηρίζει ότι βρήκε την εξήγηση. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η περιοχή στην οποία βρίσκεται το Ψυχρό Σημείο είναι μάλλον εντελώς κενή για αυτό και οι θερμοκρασίες εκεί είναι ακραία χαμηλές.

Το 2004, οι αστρονόμοι, μελετώντας τον «χάρτη» της ακτινοβολίας μικροκυμάτων, η οποία διαπερνά μέχρι σήμερα το Σύμπαν ως «απόηχος» της αρχικής «Μεγάλης Έκρηξης» ανακάλυψαν μια… ανωμαλία: μια ασυνήθιστα μεγάλη «έρημη» περιοχή του Σύμπαντος, στην κατεύθυνση του αστερισμού του Ηριδανού. Η περιοχή αυτή απέχει τρία δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη και εκτιμάται ότι καταλαμβάνει έκταση 1,8 δισεκατομμυρίων ετών φωτός.

Στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχει ένα σημείο που έλαβε την ονομασία «Ψυχρό Σημείο» αφού πρόκειται για το πιο κρύο σημείο του Σύμπαντος. Από την πρώτη στιγμή του εντοπισμού του… κρύου σημείου μέχρι σήμερα, οι επιστήμονες κατέβαλλαν μεγάλη προσπάθεια για να δοθεί μια εξήγηση για την ύπαρξή του. Ωστόσο, ως τώρα δεν είχαν βρεθεί κάποια πειστικά δεδομένα.

Στον χάρτη της μικροκυματικής ακτινοβολίας σημειώνεται με κύκλο κάτω δεξιά η γιγάντια περιοχή του Σύμπαντος στην οποία υπάρχει το Ψυχρό Σημείο και η οποία σύμφωνα με τη νέα μελέτη είναι κενή

Η εξήγηση

Διεθνής ομάδα αστρονόμων από τις ΗΠΑ, την Ιταλία και την Ουγγαρία, με επικεφαλής τον δρα Ίστβαν Σζαπουντί του Ινστιτούτου Αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Χαβάης πιστεύουν ότι βρήκαν την εξήγηση για το Ψυχρό Σημείο. Εκτιμούν ότι η περιοχή στην οποία βρίσκεται είναι σχεδόν κενή και κατ’ επέκταση… κατεψυγμένη.

Οπως είπε ο δρ Σαζπουντί, πρόκειται «για τη μεγαλύτερη ατομική δομή που έχει εντοπιστεί ποτέ από τον άνθρωπο». Η εντυπωσιακή ανακάλυψη έγινε με τον συνδυασμό στοιχείων από το επίγειο οπτικό τηλεσκόπιο Pan-STARRS1 στη Χαβάη και το διαστημικό τηλεσκόπιο υπερύθρων ακτίνων WISE της NASA.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, δεν μπορεί να είναι σύμπτωση η ανακάλυψη αυτής της τόσο μεγάλης, σχεδόν κενής, περιοχής εκεί όπου βρίσκεται και το Ψυχρό Σημείο. Θα χρειαστούν όμως περαιτέρω παρατηρήσεις για να επιβεβαιωθεί η συγκεκριμένη εξήγηση. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society».

Το είδαμε εδώ

Γιατί δεν επιστρέψαμε ποτέ στη Σελήνη από το 1972;


Μετά τη διαστημική κούρσα του ’60 και την κατάκτηση του δορυφόρου μας το 1969, κανείς δεν ξαναπήγε εδώ και 43 χρόνια. Γιατί; Το κόστος, οι προτεραιότητες, οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, και, φυσικά, οι θεωρίες συνωμοσίας

Στις 14 Δεκεμβρίου 1972, η διαστημική αποστολή Apollo 17 άφηνε την επιφάνεια της Σελήνης ξεκινώντας το ταξίδι της πίσω στη Γη. Ο αστροναύτης Γιουτζίν Σέρναν, μπαίνοντας στη σεληνάκατο και κλείνοντας την πόρτα, έγινε ο τελευταίος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του σε άλλον πλανήτη.

Το ταξίδι του ήταν το τελευταίο σε μια σειρά επικών διαστημικών αποστολών που έφεραν τον άνθρωπο από πρώτη φορά σε τροχιά το 1961, στην επιφάνεια της Σελήνης μέσα σε μόλις 8 χρόνια. Στη διάρκεια αυτής της οκταετίας, αυτό που ονομάστηκε «διαστημική κούρσα» ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ ήταν η μεταφορά του Ψυχρού Πολέμου σε τροχιά. Εφόσον δεν μπορούσαν να πολεμήσουν μεταξύ τους με όπλα (άσχετα αν πολεμούσαν δι αντιπροσώπων στον μισό πλανήτη) οι δύο υπερδυνάμεις βάλθηκαν να αποδείξουν η κάθε μία την ανωτερότητά της κατακτώντας το Διάστημα.

Η Σελήνη ήταν ο προφανής στόχος. Και το χρονοδιάγραμμα το έθεσε τον Σεπτέμβριο του 1962 ο ίδιος ο πρόεδρος Τζον Κένεντι, όταν σε μια ιστορική ομιλία ανέφερε ότι «Κανένα έθνος που φιλοδοξεί να είναι ο ηγέτης των άλλων εθνών δεν μπορεί να μένει πίσω στην κούρσα του Διαστήματος. Αποφασίσαμε να πάμε στη Σελήνη πριν από το τέλος της δεκαετίας όχι επειδή είναι εύκολο, αλλά επειδή είναι δύσκολο».Στη NASA δεν πρέπει να άκουσαν αυτά τα νέα και με μεγάλη χαρά. Ενώ πίστευαν πως πράγματι μπορούσαν, σε βάθος χρόνου, να στείλουν ανθρώπους στη Σελήνη, η ανελαστική προθεσμία δυσκόλευε τα πράγματα.

Την εποχή εκείνη το αμερικανικό διαστημικό πρόγραμμα ήταν όντως πίσω. Οι Σοβιετικοί είχαν εκτοξεύσει τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο το 1957 και είχαν στείλει τον πρώτο άνθρωπο σε τροχιά το 1961, ενώ λίγο αργότερα έστειλαν και την πρώτη γυναίκα στο Διάστημα, το 1963. Όμως τα γεγονότα αυτά, μαζί με την προεδρική ομιλία, ουσιαστικά έδωσαν λευκή επιταγή στη NASA να κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε οι ΗΠΑ να κερδίσουν. Και το κατάφεραν.


Στη Σελήνη προσγειώθηκαν έξι επανδρωμένες αποστολές και στην επιφάνειά της περπάτησαν 12 άνθρωποι. Αν και τα πρώτα βήματα του Νιλ Άμστρονγκ ήταν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, τους επόμενους που πάτησαν εκεί δυσκολεύονται να τους θυμηθούν ακόμα και οι ίδιοι οι Αμερικανοί. Τη δε αποστολή του Apollo 13 το 1970 δεν θα την έπαιρνε είδηση σχεδόν κανείς αν δεν συνέβαινε το ατύχημα που λίγο έλειψε να καταλήξει σε τραγωδία. Η ΕΣΣΔ δεν μπήκε καν στον κόπο να στείλει τους κοσμοναύτες της στον δορυφόρο μας. Αν και είχαν την τεχνολογία, αποφάσισαν πως δεν έχει κανένα νόημα να φτάσουν δεύτεροι. Και έτσι κανείς Σοβιετικός δεν πάτησε ποτέ εκεί.

Μια ακριβή ερωμένη

Γιατί σταματήσαμε να πηγαίνουμε στη Σελήνη; Ο προφανής λόγος είναι το τεράστιο κόστος. Τη δεκαετία του ’60 η NASA απορροφούσε το 4-5% του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού των ΗΠΑ. Αν σήμερα συνέβαινε το ίδιο θα μιλούσαμε για μπάτζετ 140 δισ. δολαρίων, αντί για τα $16,7 δισ. που είχε το 2014. Μετά το 1970, και αφού ο στόχος είχε επιτευχθεί, ο πρόεδρος Νίξον αποφάσισε οριστικά ότι η διαστημική κούρσα είχε τελειώσει, είχε νικητή και αυτός δεν ήταν η NASA, αλλά οι ΗΠΑ. Έτσι περιέκοψε δραματικά τα κονδύλιά της, άλλαξε τις προτεραιότητες του κράτους (τότε βρισκόταν ακόμα σε εξέλιξη ο πόλεμος στο Βιετνάμ) και ανάγκασε τη NASA να περιοριστεί στα του γήινου οίκου της. Εκείνη την εποχή, μάλιστα, η ΕΣΣΔ είχε ήδη εγκαινιάσει τον πρώτο της διαστημικό σταθμό, τον Salyut 7, και έδειχνε να ελέγχει το «κοντινό» στη Γη Διάστημα.


Σύμφωνα με την ίδια η NASA η διακοπή των επανδρωμένων πτήσεων προς τη Σελήνη οφείλεται στην περικοπή του προϋπολογισμού και την αλλαγή των στόχων προς τις κοινές πτήσεις Apollo-Soyuz με την ΕΣΣΔ, τον αμερικανικό διαστημικό σταθμό Skylab, την ανάπτυξη του διαστημικού λεωφορείου και, τελικά, του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS).

Σαν άντρας που κατακτά τη γυναίκα που πάντα ήθελε και που αμέσως μετά της γυρίζει την πλάτη, αλλά συνεχίζει να της στέλνει δώρα, ο άνθρωπος σταμάτησε μεν να ασχολείται με τη Σελήνη σχεδόν αμέσως, αλλά συνέχισε να στέλνει ρομποτικά ερευνητικά διαστημόπλοια σχεδόν χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα. Στην επιφάνειά της έχουν φτάσει οχήματα από την ΕΣΣΔ και τη Ρωσία, την Ιαπωνία, την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία, την Κίνα και την Ινδία. Ο Τζορτζ Μπους Τζ. είχε εγκρίνει το πρόγραμμα Constellation με σκοπό την επιστροφή στη Σελήνη το 2020, αλλά οι περικοπές του Ομπάμα το 2011 ουσιαστικά το ακύρωσαν.

Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν πως το ενδιαφέρον μας πρέπει να επικεντρωθεί πέραν του ηλιακού μας συστήματος. Η μεταφορά ανθρώπων στο Διάστημα συνεπάγεται ασύλληπτα κόστη σε σχέση με τα αυτόματα οχήματα, και δεν έχει ουσιαστικό νόημα αφού τα ρομπότ μπορούν πια να κάνουν τα πάντα. «Στο φεγγάρι πήγαμε, το ερευνήσαμε, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε» δηλώνει σε συνεντεύξεις του ο Μπαζ Όλντριν, ο δεύτερος άνθρωπος που πάτησε στη Σελήνη, στην ίδια αποστολή με τον Νιλ Άμστρονγκ. «Στόχος δεν πρέπει να είναι οι εντυπωσιακές επιτυχίες, αλλά οι μακροχρόνιες επενδύσεις».


Η νέα κούρσα του Διαστήματος

Η ρήση του JFK ότι τα έθνη-ηγέτες πρέπει να έχουν ηγετική θέση και στο Διάστημα εξακολουθεί να έχει οπαδούς, με φανατικότερη την Κίνα. Στην προσπάθειά της να καταστεί μια κανονική παγκόσμια υπερδύναμη, σχεδιάζει να στείλει ανθρώπους στη Σελήνη μετά το 2025. Παρόμοιο πρόγραμμα ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία (ESA), οι ΗΠΑ με το πρόγραμμα EM-2, ενώ η ιδιωτική εταιρεία Space Adventures Ltd έχει ανακοινώσει πως θα στείλει τουρίστες στο φεγγάρι με εισιτήριο 100 εκατ. δολάρια και πρώτη εκτόξευση το 2018 (χωρίς, ωστόσο, τα στοιχεία να συνηγορούν σε κάτι τέτοιο).

Ο μεγάλος στόχος, όμως, είναι ο πλανήτης Άρης. Γιατί να ξοδευτούν χρήματα και πόροι κάθε είδους για έναν στόχο που έχει κατακτηθεί, και όχι για έναν άλλον που θα αποτελέσει παγκόσμιο επίτευγμα; Η σημερινή τεχνολογία για ένα ταξίδι στον Άρη είναι πολύ πιο προχωρημένη από όσο η τεχνολογία του ’60 για ένα ταξίδι στη Σελήνη (η σειρά Apollo είχε σχεδόν πάντα και από μια μικρή ή μεγάλη δυσλειτουργία). Όμως και εδώ μπαίνει το κόστος σε σχέση με το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Ο άνθρωπος στον Άρη θα ήταν ένα πρώτης τάξεως επικοινωνιακό γεγονός, αλλά από επιστημονικής σκοπιάς δεν θα άξιζε τα χρήματά της. Ωστόσο ο ίδιος ο πρόεδρος Ομπάμα έχει στηρίξει το πρόγραμμα αποστολών στον Άρη και έχει δηλώσει πως ο άνθρωπος θα πατήσει εκεί γύρω στο 2035.


Οι εξωγήινοι και η προσελήνωση που δεν έγινε

Φυσικά, υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν πως όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία αφού ο άνθρωπος δεν πήγε ποτέ στη Σελήνη και πως όλες οι κινηματογραφικές σκηνές και οι φωτογραφίες ελήφθησαν σε ένα μυστικό στούντιο της NASA. Ειδικοί και «ειδικοί» αναλύουν τις σκιές και τις λεπτομέρειες στην προσπάθειά τους να αποδείξουν πως οι ΗΠΑ πούλησαν παραμύθι στον υπόλοιπο κόσμο - παρά τις εικόνες που έχουν ληφθεί σε μεταγενέστερες αποστολές και δείχνουν τα αντικείμενα που έχουν αφεθεί στην επιφάνειά της.

Υπάρχουν και εκείνοι που δεν αμφισβητούν την προσελήνωση, αλλά έχουν μια άλλη θεωρία για το τι σταμάτησε τις αποστολές. Όντα από άλλους πλανήτες, ή οι ίδιοι οι κάτοικοί της, παρουσιάστηκαν στους αστροναύτες και τους διέταξαν να αφήσουν ήσυχη τη Σελήνη. Το ότι η ανθρωπότητα σταμάτησε τις επανδρωμένες αποστολές δείχνει ότι πήραμε στα σοβαρά την προειδοποίηση, αλλά όχι ακριβώς. Τα ρομποτικά διαστημόπλοια εξακολουθούν να προσεληνώνονται και κανείς δεν μας τα σπάει ούτε τα πετάει πίσω στο Διάστημα. Εκτός αν υπάρχει κάποια... μυστική συμφωνία με τους εξωγήινους.

Το είδαμε εδώ

Περίεργα σήματα «δείχνουν» κατοικήσιμο πλανήτη 22 έτη φωτός μακριά (Video)


3/2015. Τα μυστηριώδη σήματα, που έως τώρα οι ειδικοί πίστευαν ότι προέρχονταν από αστρικές εκρήξεις, είναι μάλλον από κάποιον άλλο πλανήτη σαν τη Γη, υποστηρίζουν αστρονόμοι. 

Ο πλανήτης Gliese 581d έχει συνθήκες που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τη ζωή και είναι πιθανό να είναι βραχώδης και να έχει το διπλάσιο μέγεθος από τη Γη.

Τα σήματα από τον πλανήτη αυτό είχαν ανακαλυφθεί για πρώτη φορά το 2010. Την περασμένη χρονιά οι ερευνητές πίστευαν ότι ήταν «θόρυβος» από μακρινά άστρα.

Τώρα, μια νέα μελέτη υποστηρίζει, ότι η έρευνα που είχε γίνει το 2014 είχε βασιστεί σε «μη ακριβείς αναλύσεις των δεδομένων», προσθέτοντας ότι ο Gliese 581d όντως υπάρχει.

Σύμφωνα με όσα αναφέρει δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail, την προηγούμενη χρονιά, ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια είχαν δηλώσει ότι ο Gliese 581d και η «παρέα» του Gliese 581g δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ένα τέχνασμα φωτός, που προκλήθηκε από μαγνητικές εκρήξεις σε ένα άστρο 22 έτη φωτός μακριά.

Μια νέα βρετανική έρευνα, από επιστήμονες στο πανεπιστήμιο Queen Mary, το πανεπιστήμιο του Λονδίνου και το πανεπιστήμιο του Χερτφορντσάιρ, ισχυρίζεται ότι η μέθοδος που χρησιμοποίησε η ομάδα από το αμερικανικό πανεπιστήμιο ήταν κατάλληλη μόνο για μεγάλους πλανήτες και πως μπορούσε να «χάνει» μικρότερους πλανήτες όπως ο GJ 581d. Οι βρετανοί ερευνητές υποστηρίζουν, ότι έχουν χρησιμοποιήσει ένα πιο ακριβές μοντέλο επάνω στα υπάρχοντα δεδομένα.

Ο πλανήτης GJ 581d πιστεύεται ότι είναι ο πρώτος πλανήτης έξω από το ηλιακό μας σύστημα, στη ζώνη Goldilocks γύρω από το άστρο του, μια περιοχή όπου δεν είναι ούτε πολύ θερμά, ούτε πολύ ψυχρά για την ύπαρξη ζωής, εξήγησαν οι ερευνητές. 



Το είδαμε εδώ

Ανακαλύφθηκε η μεγαλύτερη μαύρη τρύπα ίση με 12 δισεκατομμύρια Ήλιους


Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν μια πανάρχαια και αδιανόητα μεγάλη μαύρη τρύπα, τόσο υπερμεγέθη που οι επιστήμονες μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις έως τώρα θεωρίες τους για το πως αναπτύσσεται μια μαύρη τρύπα.

Η συγκεκριμένη μαύρη τρύπα, σε απόσταση 12,8 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη, είναι η μεγαλύτερη και πιο λαμπερή που έχει ποτέ βρεθεί στις απαρχές του σύμπαντος, καθώς «γεννήθηκε» μόλις 900 εκατ. χρόνια μετά την αρχική «Μεγάλη Έκρηξη» (Μπιγκ Μπανγκ).

Έχει μάζα όσο 12 δισεκατομμύρια Ήλιοι, υπερδιπλάσια από τη μάζα άλλων μαύρων οπών παρόμοιας ηλικίας. Συγκριτικά, η μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία μας, έχει μάζα μόνο 4 έως 5 εκατ. φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο μας.

Οι επιστήμονες, δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί η συγκεκριμένη μαύρη τρύπα, με την ονομασία J0100+2802, που βρίσκεται σε ένα μακρινό κβάζαρ (ενεργό γαλαξιακό πυρήνα), μεγάλωσε τόσο γρήγορα. Μια πιθανότητα είναι ότι δύο μεγάλες μαύρες τρύπες στο νεαρό σύμπαν συγκρούστηκαν και συγχωνεύτηκαν σε μια ακόμη μεγαλύτερη.

Τα κβάζαρ, που ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά το 1963, είναι τα πιο λαμπερά αντικείμενα στο σύμπαν και βρίσκονται στο κέντρο μακρινών γαλαξιών. Μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί πάνω από 200.000 κβάζαρ. Αποτελούνται από υπερβολικά φωτεινά νέφη υλικών, στη διαδικασία απορρόφησής τους από μια τερατώδη μαύρη τρύπα.

Η μαύρη τρύπα που μόλις εντοπίστηκε, δεν είναι μόνο το πιο μεγάλο κβάζαρ που έχει ποτέ ανακαλυφθεί, αλλά και το πιο φωτεινό, με λάμψη περίπου 420 εκατομμύρια φορές πιο έντονη από τον Ήλιο μας και επτά φορές πιο λαμπρή από το πιο μακρινό ήδη γνωστό κβάζαρ.

Η ανακάλυψη από διεθνή ομάδα αστρονόμων, με επικεφαλής τον κινέζο καθηγητή Χούε Μπινγκ Γου του Τμήματος Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Πεκίνου, παρουσιάστηκε στο περιοδικό "Nature".



«Μαύρη» θύελλα μπορεί να στειρώσει γαλαξίες!


Μια πραγματικά εντυπωσιακή, από κάθε άποψη, ανακάλυψη έκανε διεθνής ομάδα αστρονόμων χρησιμοποιώντας τα διαστημικά τηλεσκόπια XMM-Newton και NuSTAR. 

Τα δύο τηλεσκόπια κάνουν παρατηρήσεις σε διαφορετικά φάσματα φωτός των ακτίνων Χ και ο συνδυασμός των παρατηρήσεών τους αποκάλυψε ένα εκπληκτικό κοσμικό φαινόμενο. Σε έναν γαλαξία που βρίσκεται σε απόσταση δύο δισ. ετών φωτός από εμάς υπάρχει μια κολοσσιαία μελανή οπή η οποία έχει λάβει την ονομασία PDS 456. 

Οι ερευνητές εντόπισαν τους ανέμους που δημιουργούνται  από τη δράση αυτής της μαύρης τρύπας. Πρόκειται, όπως λένε, για τους ισχυρότερους ανέμους που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι συγκεκριμένοι άνεμοι μεταφέρουν κάθε δευτερόλεπτο ενέργεια μεγαλύτερη από εκείνη που εκπέμπουν μαζί ένα τρισ. άστρα σαν τον Ηλιο! 

Οπως αναφέρουν, αν αυτή η τρομερή κοσμική θύελλα χτυπούσε έναν γαλαξία θα εξαφάνιζε όλα εκείνα τα συστατικά (αέρια, σκόνη) που είναι απαραίτητα για την παραγωγή άστρων. Με απλά λόγια ο γαλαξίας αυτός θα γινόταν άγονος. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».

Το είδαμε εδώ

Κβαντική εξίσωση αμφισβητεί το Big Bang


Το Σύμπαν ενδεχομένως να υπήρχε από πάντοτε, σύμφωνα με ένα νέο μοντέλο το οποίο χρησιμοποιεί όρους διόρθωσης κβαντικών λαθών για να «ενισχύσει» τη γενική θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. 

Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του PhysOrg, το μοντέλο ενδεχομένως να «εξηγεί» και τη Σκοτεινή Ύλη και τη Σκοτεινή Ενέργεια, λύνοντας με αυτόν τον τρόπο μια σειρά πολλαπλών ζητημάτων επιστημονικής φύσης.

Η ηλικία του Σύμπαντος θεωρείται ότι ανέρχεται στα 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, όπως υπολογίζεται βάσει της γενικής σχετικότητας. Στην αρχή, τα πάντα πιστεύεται ότι «περιέχονταν» σε ένα σημείο ανυπολόγιστης πυκνότητας ύλης, μια «μοναδικότητα» (singularity). Από εκεί και πέρα, άρχισε η επέκταση, με το «Big Bang» που σήμανε και «επίσημα» τη δημιουργία του Σύμπαντος.

Αν και η «μοναδικότητα» και το Big Bang προκύπτουν βάσει των μαθηματικών της γενικής σχετικότητας, κάποιοι επιστήμονες βρίσκουν την θεωρία προβληματική, καθώς είναι δυνατή η επεξήγηση αυτών που συνέβησαν μόνο αμέσως μετά και όχι πριν τη μοναδικότητα ή κατά τη διάρκειά της. «Η μοναδικότητα του Big Bang είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα της γενικής σχετικότητας, επειδή οι νόμοι της Φυσικής φαίνονται να καταρρέουν εκεί» αναφέρει στο PhysOrg o Αχμέντ Φαράγκ Αλί, Αιγύπτιος επιστήμονας του Πανεπιστημίου της Μπένχα.

Ο Αιγύπτιος ερευνητής, σε συνεργασία με τον Σαούρια Ντας, του University of Lethbridge στην Αλμπέρτα του Καναδά, επιδεικνύουν σε ένα paper που δημοσιεύτηκε στο Physics Letters B ότι η μοναδικότητα του Big Bang μπορεί να «εξηγηθεί» από το νέο μοντέλο τους, στο οποίο το Σύμπαν είναι αιώνιο, χωρίς να έχει αρχή και τέλος.

Οι δύο φυσικοί τονίζουν ότι οι αρχές διόρθωσης κβαντικών λαθών τους δεν εφαρμόζονται ad hoc στο πλαίσιο προσπάθειας για κατάρριψη της θεωρίας του Big Bang. Η δουλειά τους βασίζεται σε ιδέες του θεωρητικού φυσικού Ντέιβιντ Μπομ, ο οποίος είναι επίσης γνωστός για τη συνεισφορά του στον χώρο της φιλοσοφίας της Φυσικής. Ξεκινώντας τη δεκαετία του 1950, ο Μπομ διερεύνησε την αντικατάσταση της κλασικής γεωδαιτικής (η πιο σύντομη απόσταση μεταξύ δύο σημείων σε μια κυρτή επιφάνεια) με κβαντικές τροχιές. Στο paper τους, ο Αλί και ο Ντας εφάρμοσαν τις τροχιές του Μπομ σε μία εξίσωση που είχε αναπτυχθεί το 1950 από τον Αμάλ Κουμάρ Ραϊτσαουντούρι, ο οποίος ήταν επίσης καθηγητής του Ντας όταν ήταν προπτυχιακός φοιτητής.

Μέσω της κβαντικά διορθωμένης εξίσωσης αυτής, ο Αλί και ο Ντας «παρήγαγαν» κβαντικά διορθωμένες εξισώσεις Φρίντμαν, οι οποίες περιγράφουν τη διαστολή και εξέλιξη του σύμπαντος (περιλαμβανομένου του Big Bang) εντός του πλαισίου της γενικής σχετικότητας. Αν και δεν αποτελεί μια πραγματική θεωρία «κβαντικής βαρύτητας», το μοντέλο αυτό περιλαμβάνει στοιχεία τόσο κβαντικής θεωρίας όσο και γενικής σχετικότητας. Ο Αλί και ο Ντας αναμένουν τα αποτελέσματα της δουλειάς τους να «αντέξουν» ακόμα και μετά την σύνθεση μιας πλήρους θεωρίας κβαντικής βαρύτητας (σημειώνεται ότι η κανονική κβαντική βαρύτητα αποτελεί μια οικογένεια θεωριών που θεωρεί ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι κβαντοποιημένοι, δηλαδή αποτελούνται, όπως και η ύλη, από ελάχιστες και διακριτές- δηλαδή «κβαντισμένες» - ποσότητας. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η θεωρία της κβαντικής βαρύτητας βρόχων, μια κβαντική θεωρία του χωροχρόνου που μπορεί να «συμφιλιώσει» τις φαινομενικά ασυμβίβαστες θεωρίες της κβαντομηχανικής και της γενικής σχετικότητας).

Πέρα από το ότι δεν «βλέπει» Big Bang, το μοντέλο των δύο φυσικών δεν βλέπει επίσης «Big Crunch»: στη γενική σχετικότητα, μία πιθανή μοίρα του σύμπαντος το «θέλει» να συστέλλεται μέχρι την κατάρρευσή του και τον μετασχηματισμό ξανά σε ένα σημείο άπειρης πυκνότητας ύλης.

Οι δύο φυσικοί σκοπεύουν να αναλύσουν εκτενέστερα το μοντέλο τους στο μέλλον.

Το είδαμε εδώ

Η συνταγή που κάνει έναν πλανήτη σαν τη Γη


Η Γη είναι ένας μοναδικός κόσμος , που υποστηρίζει τη ζωή , αλλά μια νέα έρευνα προτείνει ότι η «συνταγή» για τη Γη θα μπορούσε να ισχύει και για εξωπλανήτες σε τροχιά γύρω από μακρινά αστέρια.

Η νέα έρευνα δείχνει ότι άλλοι βραχώδεις, πλανήτες σαν τη Γη ακολουθούν την ίδια βασική σύνθεση στοιχείων και πιθανόν σχηματίστηκαν  με τον ίδιο τρόπο που διαμορφώθηκε ηΓη. Οι πλανήτες σαν τη Γη περιλαμβάνουν τον πρόσφατα ανακαλύφθέντα Κέπλερ-93b, που είναι περίπου 300 έτη φωτός μακρυά από τη Γη.

"Το ηλιακό μας σύστημα δεν είναι τόσο μοναδικό όσο θέλουμε να πιστεύουμε," δήλωσε ο Courtney Dressing, επικεφαλής συγγραφέας της νέας μελέτης και ερευνητής στο Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics. "Φαίνεται ότι βραχώδεις εξωπλανήτες χρησιμοποιούν τα ίδια βασικά συστατικά."

Αυτοί οι δυνητικά σαν τη Γη εξωπλανήτες χρειάζονται το σωστό μείγμα χημικών και θα πρέπει να είναι σε μια κατοικήσιμη ζώνη ενός νεαρού αστεριού, τροχιά όπου το υγρό νερό θα μπορούσε θεωρητικά να υπάρχει στην επιφάνεια του πλανήτη. Στη συνέχεια, αν ένας αστεροειδής φέρει το νερό και το σωστό είδος των οργανικών ενώσεων, ο πλανήτης μπορεί ενδεχομένως να μπορεί να φιλοξενήσει ζωή, σύμφωνα με τη νέα έρευνα, η οποία παρουσιάστηκε κατά τη συνεδρίαση της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας στο Σιάτλ νωρίτερα αυτό το μήνα.

Τα νέα ευρήματα προέρχονται από το υψηλής ακρίβειας High-Accuracy Radial Velocity Planet Searcher (HARPS)-όργανο που τοποθετείται σε ένα τηλεσκόπιο που ονομάζεται Telescopio Nazionale Galileo στα Κανάρια Νησιά της Ισπανίας. Το όργανο έχει σχεδιαστεί ειδικά για να μελετηθούν οι εξωπλανήτες σαν τη Γη και οι διαφοροποιήσεις  μεταξύ τους,  καθώς και τα περισσότερα αέρια των εξωγήινων κόσμων.

Η συσκευή HARPS μπορεί να προσδιορίσει με ακρίβεια τη μάζα ενός πλανήτη μετρώντας πόσο φως μπλοκάρει, όταν περνά μπροστά από το γειτονικό του αστέρι. Η μάζα του πλανήτη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον υπολογισμό της πυκνότητας του, και η πυκνότητα αποκαλύπτει από τι ο πλανήτης αποτελείται και αν είναι δυνητικά κατοικήσιμος.

Ομάδα ερευνητών επικεντρώθηκε στον Κέπλερ-93b, έναν πλανήτη περίπου 1,5 φορές το μέγεθος της Γης. Το High-Accuracy Radial Velocity Planet Searcher μέτρησε την μάζα του Kepler-93b, περίπου τέσσερις φορές με αυτή της Γης. Αυτό σημαίνει ότι ο πλανήτης είναι πιθανότατα ένας βραχώδης, πλανήτης σαν τη Γη, είπαν.

Η ομάδα στη συνέχεια μέτρησε τη μάζα 10 άλλων εξωπλανητών, όλοι με διάμετρο μικρότερη από 2,7 φορές την διάμετρο της Γης. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι πέντε μικρότεροι πλανήτες έχουν μια πολύ στενή σχέση μεταξύ της μάζας και του μεγέθους, και είναι πιθανόν βραχώδεις, όπως η Γη, ισχυρίζονται οι επιστήμονες.

Οι πέντε μεγαλύτεροι πλανήτες είχαν πολύ χαμηλότερες πυκνότητες, που σημαίνει ότι αποτελούνται πιθανόν περισσότερο από  χαμηλής πυκνότητας υλικά όπως το νερό, το υδρογόνο ή το ήλιο, πρόσθεσε η η ερευνητική ομάδα.

Η συνταγή της Γης

Πώς μπορείτε να κάνετε ένα πλανήτη σαν τη Γη; Λεπτομερής συνταγή, η οποία εφαρμόζεται επίσης στους εξωπλανήτες, παρόμοιους με τη Γη σε τροχιά γύρω από μακρινά αστέρια.


Οι αστρονόμοι που χρησιμοποιούν το HARPS-Βόρειας Κορέας έχουν επικεντρώσει τις προσπάθειές τους σε πλανήτες μικρότερους από το διπλάσιο από το μέγεθος της Γης, αλλά το οριακό μέγεθος για πλανήτες σαν τη Γη μπορεί να είναι ακόμη μικρότερο.

"Για να ανακαλύψουμε έναν πραγματικά σαν τη Γη κόσμο, θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε πλανήτες λιγότερο από 1,6 φορές το μέγεθος της Γης, διότι αυτοί είναι οι βραχώδεις κόσμοι," δήλωσε ο Courtney Dressing.

Η νέα έρευνα θα δημοσιευτεί στο Astrophysical Journal.

Το είδαμε εδώ

Το επικό ντοκιμαντέρ της Google για το Διάστημα (Video)


1/2015. Ο κολοσσός της Google αποτελεί έναν από τους αδιαμφισβήτητους κυρίαρχους του κόσμου της τεχνολογίας. 

Η εταιρεία που αποτελεί συνώνυμο των μηχανών αναζήτησης απλώνει τα φτερά της και πέρα από το Διαδίκτυο, επεκτεινόμενη σε άλλους τομείς, και χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό είναι το Lunar Xprize contest, το οποίο σκοπεύει να αποτελέσει έμπνευση για ομάδες ερευνητών και μηχανικών που σκοπεύουν να προσεδαφίσουν διαστημόπλοιο στη Σελήνη.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Google ανέβασε στο YouTube το ντοκιμαντέρ της Back to The Moon For Good- The New Space Race, που παρέχει επιπλέον στοιχεία για το Lunar Xprize. 

Αφηγητής είναι ο Τιμ Άλεν. Το ντοκιμαντέρ «ξεναγεί» τον χρήστη σε όλη την ιστορία της εξερεύνησης της Σελήνης, μέσω 3D γραφικών, πολύχρωμων γραφημάτων και εξελιγμένων animations. 



Το είδαμε εδώ

Αποικίες στην αθέατη πλευρά της Σελήνης θέλει η ESA (Video)


1/15. Ενα νέο φιλόδοξο σχέδιο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) αποκαλύπτεται μέσα από ένα εντυπωσιακό βίντεο που δόθηκε στη δημοσιότητα. Το βίντεο που τιτλοφορείται «Προορισμός: Σελήνη» και σε αυτό περιγράφεται ένα σχέδιο δημιουργίας αποικιών στη Σελήνη.

Τα υψώματα

Η ESA θεωρεί ότι παράγοντας κλειδί για να φτάσει όσο το δυνατόν πιο ο άνθρωπος στο Διάστημα είναι να κατακτήσει τη Σελήνη. Η δημιουργία βάσεων και αποικιών στο φυσικό μας δορυφόρο αποτελεί σύμφωνα με τους ειδικούς ένα πρώτο αλλά πολύ σημαντικό βήμα για την εξάπλωση μας αρχικά στο ηλιακό σύστημα και αργότερα ακόμη πιο μακριά.

Οι εμπνευστές του συγκεκριμένου σχεδίου μιλάνε για τη δημιουργία αποικιών στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Εχουν μάλιστα εντοπίσει και την περιοχή που θα δημιουργηθούν αυτές οι αποικίες.

Πρόκειται για το λεκανοπέδιο Aitken στον Νότιο Πόλο της Σελήνης που έχει διάμετρο περίπου 2,5 χιλιάδες χλμ και μεγάλα υψώματα κάποια εκ των οποίων εκτείνονται πολλά χλμ πάνω από το δάπεδο του. Αυτά τα υψώματα τα λούζει μόνιμα το ηλιακό φως άρα αποτελούν ιδανικό τόπο δημιουργίας αποικιών που θα χρησιμοποιούν την άφθονη ηλιακή ενέργεια για να λειτουργούν.

Δείτε το εντυπωσιακό βίντεο



Το είδαμε εδώ

Σκουληκότρυπα στον Γαλαξία μας για χωροχρονικά ταξίδια


Συνδυάζοντας παρατηρησιακά δεδομένα και τη γενική θεωρία της σχετικότητας, μια διεθνής ομάδα αστροφυσικών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πιθανόν ο Γαλαξίας μας «φιλοξενεί» μια σκουληκότρυπα. 

Η ομάδα, η οποία αποτελείται από επιστήμονες από την Ινδία, τις ΗΠΑ και τη Διεθνή Σχολή Προηγμένων Μελετών (SISSA) στην Ιταλία, δημοσίευσε τη μελέτη της στο περιοδικό Annals of Physics, στην οποία μάλιστα αναφέρει πως οι υπολογισμοί της δείχνουν πως η σκουληκότρυπα θα μπορούσε να είναι «σταθερή», επιτρέποντας έτσι τα χωροχρονικά ταξίδια.

«Λαμβάνοντας υπόψη τον χάρτη της σκοτεινής ύλης στον Γαλαξία και το πιο πρόσφατο μοντέλο για τη Μεγάλη Έκρηξη, και με την προϋπόθεση βέβαια πως οι “χωροχρονικές σήραγγες” όντως υπάρχουν, συμπεράναμε πως θα μπορούσε όντως να υπάρχει στον Γαλαξία μια τέτοια σήραγγα, με διαστάσεις μάλιστα που να αγγίζουν το μέγεθός του», αναφέρει στο σάιτ της SISSA ο Πάολο Σαλούτσι, αστροφυσικός στη Σχολή και ειδικός στη μελέτη της σκοτεινής ύλης.

Όπως προσθέτει ο Σαλούτσι, οι υπολογισμοί των επιστημόνων έδειξαν πως η σήραγγα θα μπορούσε να προσφέρει τη δυνατότητα χωροχρονικών ταξιδιών, όπως περίπου αποδίδονται στην πρόσφατη ταινία Interstellar.

Η αλήθεια είναι πως πολλοί μη ειδικοί έμαθαν για πρώτη φορά από την ταινία επιστημονικής φαντασίας του Κρίστοφερ Νόλαν για τις σκουληκότρυπες – ή τις «γέφυρες Αινστάιν-Ρόζεν», όπως τις αποκαλούν οι φυσικοί. 

Αποτελέσματα της επίλυσης των εξισώσεων της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, οι σήραγγες συνδέουν απευθείας δύο σημεία, «παρακάμπτοντας» τη συμβατική απόσταση που τα χωρίζει. 

Μάλιστα, τουλάχιστον θεωρητικά, αφού δεν έχει υπάρξει έως σήμερα κανένα πειραματικό στοιχείο που να επιβεβαιώνει την ύπαρξη των σκουληκότρυπων, η «είσοδος» και η «έξοδός» τους μπορεί να ανήκουν είτε στο ίδιο είτε σε διαφορετικά σύμπαντα.

Όπως είναι φυσικό, ούτε για την ύπαρξη μιας χωροχρονικής σήραγγας στον γαλαξία μας δεν υπάρχει κάποιο πειραματικό στοιχείο που να την επιβεβαιώνει. «Προφανώς δεν ισχυριζόμαστε πως ανακαλύψαμε μια σκουληκότρυπα στον γαλαξία μας, αλλά απλώς ότι, σύμφωνα με το θεωρητικό μας μοντέλο, πρόκειται για μια εύλογη θεωρία», σημειώνει ο αστροφυσικός.

Όσον αφορά πάντως την πειραματική «δοκιμή» του μοντέλου, ο Σαλούτσι υποστηρίζει πως δεν είναι εκ των προτέρων αδύνατη. «Θα μπορούσαμε να το ελέγξουμε συγκρίνοντας δύο γαλαξίες – τον Γαλαξία μας με κάποιον άλλο που βρίσκεται σε αρκετά μικρή απόσταση, όπως για παράδειγμα το Νέφος του Μαγγελάνου. Ωστόσο, απέχουμε ακόμη πολύ από την υλοποίηση μιας τέτοιας σύγκρισης».

Το είδαμε εδώ

Θαυμάστε την εκπληκτική φωτογραφία των 1,5 δισ. pixel του γαλαξία της Ανδρομέδας από το διαστημικό τηλεσκόπιο (Video)


Στις 5 Ιανουαρίου 2015 το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble πήρε την μεγαλύτερη σε χωρητικότητα φωτογραφία στην ιστορία του με στόχο τον γαλαξία της Ανδρομέδας. 

Η φωτογραφία έχει ανάλυση 69.536 x 22.230 pixels κάτι που ισοδυναμεί συνολικά 1,5 δισ. pixels ή 4,3GB στον σκληρό δίσκο.

Θαυμάστε την εκπληκτική φωτογραφία στο βίντεο που ακολουθεί αλλά και εδώ



Το είδαμε εδώ

Μόλις το 10% των γαλαξιών «φιλόξενο» για εξελιγμένες μορφές ζωής


1/15. Ίσως το σύμπαν να είναι πολύ πιο έρημο απ’ ό,τι θεωρούνταν μέχρι σήμερα. Κι αυτό γιατί, όπως υποστηρίζουν δύο αστροφυσικοί, από τους 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες που περιέχει, μόλις στο 10% επικρατούν συνθήκες που θα επέτρεπαν την ανάπτυξη εξελιγμένων μορφών ζωής, όπως συνέβη στη Γη.

Στο υπόλοιπο 10%, προσθέτουν οι επιστήμονες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα εξαιρετικά βίαια γεγονότα έχουν προκαλέσει την εκπομπή μεγάλων ποσοτήτων ακτινοβολίας –ένα φαινόμενο γνωστό ως εκλάμψεις ακτίνων γ– με συνέπεια κάθε φορά να εξαλείφεται οποιοσδήποτε μικροοργανισμός που υπήρχε εκεί και ήταν πιο περίπλοκος από τα μικρόβια.

Η επιστημονική κοινότητα εξετάζει εδώ και χρόνια κατά πόσο μια έκλαμψη ακτίνων γ θα μπορούσε να βλάψει τον πλανήτη μας. Αυτές οι εκπομπές ανακαλύφθηκαν το 1967 και διαχωρίζονται σε δύο τύπους, ανάλογα με τη διάρκεια τους. Έτσι, οι σύντομες εκλάμψεις διαρκούν 1-2 δευτερόλεπτα και κατά κανόνα προέρχονται από τη σύγκρουση αστέρων νετρονίων ή την απορρόφηση ενός αστέρα νετρονίου σε μία μαύρη τρύπα.

Ωστόσο, παρατηρούνται και εκλάμψεις με διάρκεια μεγαλύτερη από μερικές δεκάδες δευτερόλεπτα, που οφείλονται στην κατάρρευση μεγάλων αστρικών σωμάτων.

Αν και αυτές οι εκλάμψεις είναι πιο σπάνιες, εκλύουν 100πλάσια ενέργεια και μπορεί να αποδειχθούν θανατηφόρες για τους πλανήτες που βρίσκονται στην «εμβέλειά» τους.

Ο λόγος είναι πως θα προκαλέσουν αλυσιδωτές χημικές αντιδράσεις στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, καταστρέφοντας το στρώμα όζοντος στα ανώτερα επίπεδά της. Έτσι, χωρίς πλέον αυτό το προστατευτικό στρώμα, η υπεριώδης ακτινοβολία του μητρικού αστέρα θα «βομβαρδίζει» για μήνες ή και χρόνια την επιφάνεια του πλανήτη – καταστρέφοντας τις περισσότερες μορφές ζωής.

Πρόσφατα δεδομένα δείχνουν πως αυτές οι μεγαλύτερης διάρκειας εκλάμψεις συμβαίνουν κυρίως σε περιοχές όπου σχηματίζονται νέοι αστέρες με σχετικά χαμηλά επίπεδα σε στοιχεία βαρύτερα από το υδρογόνο και το ήλιο – με χαμηλή «μεταλλικότητα», σύμφωνα με την επιστημονική ορολογία.

Με αυτό ως δεδομένο, το παραπάνω αποκαλυπτικό σενάριο έχει συμβεί συχνά στη συντριπτική πλειονότητα των γαλαξιών του σύμπαντος, σύμφωνα με τον Τσβι Πιράν και τον Ραούλ Χιμένεζ, θεωρητικούς αστροφυσικούς στο πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και της Βαρκελώνης, αντίστοιχα. 

Πιο συγκεκριμένα, στη μελέτη τους που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Physical Review Letters, οι δύο αστροφυσικοί σημειώνουν πως οι περισσότεροι γαλαξίες χαρακτηρίζονται από χαμηλή «μεταλλικότητα». Ως αποτέλεσμα, συμπεραίνουν, στο 90% θα πρέπει να έχουν συμβεί πολλές εκλάμψεις ακτίνων γ στο παρελθόν, καθιστώντας τα περιβάλλοντά τους εντελώς «εχθρικά» για την εξέλιξη της ζωής.

Ακόμη χειρότερα, προσθέτουν, για περίπου 5 δισεκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, όλοι οι γαλαξίες βρίσκονταν σε αυτή την κατάσταση, με συνέπεια η ανάπτυξη ανώτερων μορφών ζωής να ήταν απαγορευτική παντού στο σύμπαν.

Αν και η έκθεση σε μεγάλες δόσεις ακτινοβολίας θα εξαφάνισε οποιαδήποτε εξελιγμένη μορφή ζωής, αυτό δεν σημαίνει πως στο 90% των γαλαξιών ενδεχομένως δεν επιβίωσαν ορισμένα «σκληροτράχηλα» βακτήρια.

Ωστόσο, όπως σημειώνουν οι δύο αστροφυσικοί, τέτοια βίαια φαινόμενα είναι βέβαιο πως ανέκοψαν την πορεία εξέλιξης της ζωής προς τα νοήμονα όντα. Μια διαδικασία που, έπειτα από κάθε τέτοια έκλαμψη, ουσιαστικά θα ξεκίνησε πάλι από τα πρώτα στάδια.

Όσον αφορά τον γαλαξία μας, οι ερευνητές εκτιμούν πως οι πλανήτες που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη από 6500 έτη φωτός από το κέντρο του έχουν 95% πιθανότητα να έχουν «βομβαρδισθεί» από μια έκλαμψη μεγάλης διάρκειας μέσα στα τελευταία 1 δισ. χρόνια. Γενικά, συμπεραίνουν, η ανάπτυξη ζωής είχε μεγαλύτερη πιθανότητα για αίσια έκβαση στα ηλιακά συστήματα που βρίσκονται στις εξωτερικές περιοχές των γαλαξιών.

Σύμφωνα με τους δύο ερευνητές, η μελέτη «δείχνει» σε ποιες συμπαντικές περιοχές θα πρέπει να αναζητηθούν πιθανές νοήμονες μορφές ζωής. Για παράδειγμα, το πρόγραμμα SETI, το οποίο προσπαθεί να εντοπίσει με γήινα ραδιοτηλεσκόπια σήματα από εξωγήινους εξελιγμένους πολιτισμούς, επικεντρώνεται κυρίως στο κέντρο του Γαλαξία μας, όπου οι αστέρες έχουν μεγαλύτερη πυκνότητα.

Σε αυτή τη «γειτονιά», ωστόσο, οι εκλάμψεις ακτίνων γ φαίνεται πως απαγόρευσαν τη δημιουργία νοήμονος ζωής, κάτι που σημαίνει πως ίσως οι παρυφές του γαλαξία είναι καλύτεροι υποψήφιοι.

Το είδαμε εδώ