Γλυπτά στο Νησί του Πάσχα: Τεράστια κεφάλια έξω, αλλά και σώμα μέσα στη γη!

Η  ανακάλυψη της Νήσου του Πάσχα έγινε το 1722 από τον Ολλανδό θαλασσοπόρο Γιάκομπ Ρόγκεβεν.Ήταν το πλησιέστερο κατοικημένο νησί μετά από ένα ταξίδι περίπου δύο χιλιάδων μιλίων μέσα στον ωκεανό και το πλοίο του αγκυροβόλησε για να αναπληρώσει τα αποθέματά του.

Η προσοχή του πλοιάρχου έπεσε στα μεγάλα ανθρώπινα κεφάλια που ήταν σκαλισμένα από πέτρα και ήταν τοποθετημένα στα υψώματα του νησιού. Έτσι ανακαλύφθηκε το Νησί του Πάσχα και έλαβε την ονομασία αυτή γιατί όταν η ολλανδική ομάδα έφθασε στο νησί, στην Ευρώπη γιορτάζανε το Πάσχα. Οι ντόπιοι αποκαλούν το νησί «Ράπα Νούι».

Η ύπαρξη αυτών των αγαλμάτων σε ένα μικρό απομονωμένο νησί στη μέση του ωκεανού προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Συνολικά έχουν βρεθεί 887 μοάι στο νησί Οι αποκαλούμενες «κεφαλές της Νήσου Πάσχα», στην πραγματικότητα έχουν και πλήρη κορμό. Το πρώτο άγαλμα αποκαλύφθηκε το 2012.

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του νησιού είναι τα τεράστια ανθρωπόμορφα γλυπτά από πέτρα που οι Ράπα Νούι τα αποκαλούν Μοάι- πέτρινα αγάλματα, τα οποία είναι σκαλισμένα από ηφαιστειακά πετρώματα.

Το ύψος τους είναι από 3 έως 5 μέτρα. Υπάρχουν αγάλματα τα οποία είναι 10-12 μέτρων με πλάτος 1,6 μέτρα. Έχουν καταγραφεί 887 γλυπτά τα οποία κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1250 και του 1500. Στα γλυπτά υπάρχουν επιγραφές στη γραφή και γλώσσα Ραπανούισκομ- rapanuyskom-, η οποία δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί.

Η αρχαιολογική ομάδα με επικεφαλής την Αμερικανίδα αρχαιολόγο, Jo Anne Van Tilburg, μετά από ανασκαφές 12 ετών, διαπίστωσε ότι τα αγάλματα της Νήσου του Πάσχα δεν είναι μόνο τα τεράστια κεφάλια, αλλά υπάρχει και το σώμα τους μέσα στη γη. Το σώμα τους έχει αρμονικό μέγεθος με το αυτό του κεφαλιού, περίπου 7 μέτρα. Οι αρχαιολόγοι βρήκαν και τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά των Μοάι, καθώς και ανθρώπινους τάφους της εποχής.

Διαπιστώθηκε ακόμη ότι τα Μοάι δεν κοιτούν προς τη θάλασσα, όπως πιστεύεται, αλλά προς την ενδοχώρα. Μερικά από τα Μοάι είναι πράγματι τεράστια αφού το μήκος τους είναι μεγαλύτερο από 20 μέτρα. Και αυτό αποτελεί ένα εντυπωσιακό στοιχείο της κατασκευής και της μετακίνησής τους από τους ντόπιους.

Πηγές : mikres-ekdoseis- Γιῶργος  Ἐχέδωρος,  EISP- Easter Island Statue Project... 

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Βραχογραφίες 40 χιλιάδων ετών στην Ινδονησία αλλάζουν τα ιστορικά δεδομένα (Εικόνες - Video)

10/2014. Η Ασία διεκδικεί πλέον με αξιώσεις από την Ευρώπη τον επίζηλο τίτλο της κοιτίδας της ανθρώπινης τέχνης, καθώς σε σπήλαια στην Ινδονησία ανακαλύφθηκαν βραχογραφίες ηλικίας τουλάχιστον 40.000 ετών, οι οποίες μπορεί να είναι οι αρχαιότερες που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα.

Σε κάθε περίπτωση, η ανακάλυψη αναγκάζει τους επιστήμονες να ξαναγράψουν το αρχικό κεφάλαιο στην ιστορία της τέχνης, καθώς αποδεικνύεται ότι, πέρα από τα σπήλαια της Γαλλίας και της Ισπανίας με τις διάσημες βραχογραφίες, μια αντίστοιχη καλλιτεχνική δραστηριότητα αναπτυσσόταν παράλληλα και στην άλλη πλευρά του πλανήτη, κάτι άγνωστο έως τώρα.

Εξαιρετική τεχνική

Οι ινδονησιακές βραχογραφίες, οι οποίες απεικονίζουν ζώα και ανθρώπινες παλάμες (που θυμίζουν την τεχνική του «στένσιλ»), έχουν ζωγραφιστεί στο εσωτερικό επτά ασβεστολιθικών σπηλαίων του μεγάλου νησιού Σουλαβέζι. Για τη δημιουργία των περισσότερων βραχογραφιών χρησιμοποιήθηκε μια χρωστική ουσία, που λέγεται ερυθρά ώχρα.

Έως τώρα πιστευόταν ότι η Δυτική Ευρώπη αποτελεί το λίκνο της τέχνης, πριν περίπου 35.000 έως 40.000 χρόνια.

Το γεγονός ότι οι προϊστορικοί κάτοικοι της Ινδονησίας, την ίδια περίπου εποχή, έκαναν παραπλήσια πράγματα, δείχνει, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ότι η τέχνη των σπηλαίων πιθανώς αναπτύχθηκε ανεξάρτητα σε όλο τον κόσμο, από την Ευρώπη έως τη νοτιοανατολική Ασία.

Ένα εναλλακτικό σενάριο είναι ότι η τέχνη μεταφέρθηκε στην Ασία από τους πρώτους μετανάστες (Homo sapiens), οι οποίοι έφθασαν από την Αφρική αρχικά στην Ευρώπη και μετά εξαπλώθηκαν προς τα ανατολικά. H «απρόσμενη» -όπως χαρακτηρίστηκε- ανακάλυψη παρουσιάστηκε στην επιθεώρηση «Nature» από αυστραλούς και ινδονήσιους επιστήμονες με επικεφαλής τον Μαξίμ Ομπέρ του Πανεπιστημίου Γκρίφιθ.

Γνωστά αλλά… άγνωστα

Τα προϊστορικά έργα τέχνης της Ινδονησίας ήσαν γνωστά από τη δεκαετία του ’50, όμως ποτέ ως τώρα δεν είχε προσδιοριστεί η χρονολόγησή τους. Μερικοί ειδικοί νόμιζαν ότι είναι περίπου 10.000 ετών, αλλά η νέα ανάλυσή τους με τις πιο σύγχρονες μεθόδους (μέτρηση ραδιενεργών ισοτόπων ουρανίου - θορίου) δείχνει πως ορισμένα είναι πολύ πιο παλιά, τουλάχιστον 39.900 ετών.

Υπάρχουν επίσης έργα πιο πρόσφατα, ηλικίας περίπου 27.000 ετών, πράγμα που σημαίνει ότι οι άνθρωποι των σπηλαίων ζωγράφιζαν στο ίδιο μέρος επί 13.000 χρόνια. Σε ένα άλλο ινδονησιακό σπήλαιο, 100 χιλιόμετρα βορειότερα, βρέθηκαν επίσης βραχογραφίες που δεν έχουν χρονολογηθεί ακόμη, αλλά φαίνονται εξίσου παλιές.

Πανάρχαια τέχνη

Η αρχαιότερη γνωστή απεικόνιση σε βράχους μέχρι σήμερα στον κόσμο -μία ερυθρά κηλίδα ηλικίας περίπου 40.800 ετών- έχει ανακαλυφθεί στο ισπανικό σπήλαιο Ελ Καστίγιο. Οι βραχογραφίες ζώων στα γνωστά γαλλικά σπήλαια Λασκό και Σοβέ είναι πιο πρόσφατες, περίπου 26.000 έως 18.000 ετών, αν και μία απεικόνιση ρινόκερου στο Σοβέ έχει χρονολογηθεί πριν από 35.000 χρόνια (κάτι που αμφισβητείται).

Οι απεικονίσεις της παλάμης στην Ινδονησία είναι οι αρχαιότερες στον κόσμο (τουλάχιστον 2.000 χρόνια παλαιότερες από τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές) και γίνονταν με τον ίδιο τρόπο όπως στην Ευρώπη και όπως κάνουν ακόμη σήμερα τα παιδιά και μερικοί καλλιτέχνες.

Οι άνθρωποι πίεζαν τα χέρια τους πάνω στον βράχο και φυσούσαν (με το στόμα ή άλλο τρόπο) μια χρωστική ουσία ανάμεσα στα ανοιγμένα δάχτυλά τους, έτσι ώστε να μείνει τελικά το αποτύπωμα του περιγράμματος της παλάμης τους.

«Η ανακάλυψη είναι πραγματικά σημαντική, επειδή μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από την ευρωκεντρική άποψη ότι η έκρηξη της δημιουργικότητας ήταν κάτι που αφορούσε μόνο την Ευρώπη και ότι δεν εμφανίστηκε σε άλλα μέρη του κόσμου παρά πολύ αργότερα», δήλωσε ο καθηγητής Κρις Σίνγκερ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.

Οι επιστήμονες θεωρούν πλέον πιθανό ότι αρκετές γνωστές τοποθεσίες στην Ασία περιέχουν εξίσου αρχαία έργα τέχνης, απλώς δεν έχουν ακόμη χρονολογηθεί με ακρίβεια. Πολλά, όμως, από αυτά τα έργα φαίνεται να έχουν υποστεί ανεπανόρθωτες ζημιές από τη βιομηχανική ρύπανση της ατμόσφαιρας και την εξορυκτική δραστηριότητα

Δείτε ένα βίντεο με τις πανάρχαιες εντυπωσιακές βραχογραφίες της Ινδονησίας

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ο τάφος της Αμφίπολης σε 3D απεικόνιση! - Περιηγηθείτε μόνοι σας στους χώρους του τύμβου

10/2014. Τη δυνατότητα μιας 3D περιήγησης στον τύμβο της Αμφίπολης προσφέρει μια εφαρμογή που ανέπτυξαν γραφίστες, οι οποίοι βασίστηκαν στις επίσημες διαστάσεις και αναλογίες που έχουν ανακοινωθεί από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Μέσα από τη 3D περιήγηση του amfipoli-news.com, o αναγνώστης, κουνώντας τον ερευνητή μέσα στον τύμβο Καστά με τα βελάκια του πληκτρολογίου, μπορεί να δει ό,τι βλέπουν και οι αρχαιολόγοι.

Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν ανήκουν στο υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και προέρχονται από τα επίσημα Δελτία Τύπου που ανακοινώθηκαν τους τελευταίους μήνες σχετικά με τις ανασκαφές στον τάφο της Αμφίπολης.

 Όπως αναφέρει η ιστοσελίδα, η 3D αναπαράσταση σε μορφή online τρισδιάστατου παιχνιδιού θα ανανεώνεται κάθε φορά που υπάρχει επίσημη ανακοίνωση από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού σχετικά με το ταφικό μνημείο.

Κάντε Κλικ ΕΔΩ  για να δείτε την 3D απεικόνιση

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Δείτε την καταστροφή της Πομπηίας μέσα από ένα εκπληκτικό βίντεο

Πολλές ταινίες και χιλιάδες κείμενα έχουν γραφτεί για την καταστροφή της Πομπήιας.

Οσα θα δείτε μέσα από ένα εκπληκτικό βίντεο animation, θα σας κάνουν να ανατριχιάσετε, καθώς πρόκειται για μια πραγματικά ρεαλιστική απόδοση, που ο θεατής τη βιώνει σαν να βρίσκεται στο σημείο. 

Δείτε το βίντεο:

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

"Αδελφές" των Καρυάτιδων του Ερεχθείου οι δύο Καρυάτιδες της Αμφίπολης: Τα αγάλματα είναι ολόκληρα

9/2014. Ολόσωμες είναι οι εκπληκτικής ομορφιάς Καρυάτιδες που βρέθηκαν στο τάφο της Αμφίπολης και "μιλάνε" από μόνες τους για την ελληνικότητα της αρχαίας Μακεδονίας (οι καρυάτιδες είναι αρχιτεκτονικό δημιούργημα της κλασικής Ελλάδας και απεικονίζουν κόρες από τις Καρυές, μια πόλη έξω από την Σπάρτη, ενώ υπάρχουν μόνο σε 100% ελληνικές περιοχές) και το ενιαίο του αρχαίου ελληνικού χώρου.

Αυτό καταδεικνύεται από την σχεδιαστική αναπαράσταση του τάφου που δόθηκε  στη δημοσιότητα από το υπουργείο Πολιτισμού και την οποία έχει εκπονήσει  ο αρχιτέκτων της ανασκαφής Μιχάλης Λεφαντζής.

Αλλωστε και στις φωτογραφίες που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Πολιτισμού την Κυριακή οι Καρυάτιδες από το ύψος του στήθους και κάτω φαίνονται απλά «θαμμένες» στο χώμα που υπάρχει ανάμεσα στο διαφραγματικό τοίχο όπου βρίσκονται και στον τοίχο σφράγισης, χωρίς να γίνεται σαφές το πού σταματά το άγαλμα, αν δηλαδή σταματά στο στήθος ή υπάρχει και σώμα που κρύβεται στο χώμα.

To γεγονός ότι οι Καρυάτιδες φαίνεται ότι είναι ολόσωμες "χαρίζει" στον Ελληνισμό δύο Καρυάτιδες στην θέση της μίας που έχουν απαγάγει οι Βρετανοί επί τουρκοκρατίας και πιο συγκεκριμένα ο πλέον διάσημος αρχαικοκάπηλος όλων των εποχών ο λόρδος Ελγιν. Εν αναμονή πάντα της αρπαγμένης "αδελφής" του...

Το υπουργείο Πολιτισμού στην ανακοίνωσή του την Κυριακή εκτιμούσε ότι οι Καρυάτιδες, οι οποίες είναι ημίγλυφες, προσαρτημένες επάνω στους πεσσούς και αρχαϊστικές (μιμούνται δηλαδή αρχαϊκές κόρες), έχουν τα χέρια σε έκταση σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν συμβολικά τους τυμβορύγχους, ενώ οι περισσότεροι αρχαιολόγοι θεωρούν πως οι Κόρες έπρεπε ως δομικό συστατικό του μνημείου να σηκώνουν το υπερκείμενο επιστύλιο.

Επίσης, από τη σχεδιαστική αναπαράσταση του τάφου που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα αφήνεται να εννοηθεί ότι ανάμεσα στις δύο Καρυάτιδες υπάρχει θυραίο άνοιγμα.

Σύμφωνα με το παλαιό στέλεχος της Αρχαιολογικής υπηρεσίας Ιορδάνη Δημακόπουλο, η ύπαρξη των δύο σφραγιστικών τοίχων στην πρόσοψη του ταφικού μνημείου και στον εσωτερικό διαφραγματικό τοίχο δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, καθώς ήταν κάτι που συνηθιζόταν Ιδίως όταν δεν υπήρχαν θυρόφυλλα. Σε αυτές τις περιπτώσεις έκλειναν τον τάφο με σφραγιστικούς τοίχους από πωρόλιθο και χωρίς συνδετικό κονίαμα ανάμεσά τους.

Οπως αναφέρει ο κ. Δημακόπουλος τα «πρωτοφανή» σ' αυτόν τον τάφο σε σχέση με τους υπόλοιπους μακεδονικούς είναι ο γλυπτός διάκοσμος και ο κτιστός υπερμεγέθης περίβολος. Κατά τα άλλα, είναι ένα τυπικό δείγμα μακεδονικού τάφου. Η προσπέλασή του είναι μετωπική, ασχέτως αν έχει σκαλιά, αν προηγείται κτιστός δρόμος ή απλώς ένας διάδρομος με χώμα.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Εντεκάχρονος βρήκε σπαθί ηλικίας 3.000 ετών σε... ποτάμι!

9/2014. Ένας 11χρονος από την Κίνα θέλησε να πάει μία βόλτα σε ένα ποτάμι κοντά στην επαρχία που έμενε. 'Οταν έσκυψε να πλύνει τα χέρια του στα νερά, ακούμπησε την άκρη του σπαθιού και το έβγαλε έξω.

Το παιδί πήγε αμέσως το σπαθί στην οικογένεια του και όλοι οι ντόπιοι μαζεύτηκαν για να δουν το σπάνιο εύρημα.

Μάλιστα πολλοί πρόσφεραν αρκετά λεφτά για να το αποκτήσουν. Ο πατέρας όμως του μικρού, αποφάσισε να το πάει στους ειδικούς για να το ερευνήσουν γιατί δε θεωρούσε σωστό να το πουλήσει.

Οι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι το σπαθί ανήκει στη δυναστεία είτε των Shang είτε των Zhou, που υπήρχαν στην ανατολή του κινέζικου πολιτισμού ενώ πιθανολογούν ότι δεν πρόκειται για πολεμικό εργαλείο αλλά για ένα σύμβολο του πολιτικού καθεστώτος της εποχής.

Οι αρχαιολόγοι σχεδιάζουν τώρα μία σημαντική αρχαιολογική ανασκαφή στο ποτάμι προκειμένου να δουν αν υπάρχει κάποιο άλλο αντικείμενο από την εποχή ενώ στον πατέρα του 11χρονου δόθηκε ένα σημαντικό ποσό ως αμοιβή.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Εντυπωσιακές εικόνες από τις καρυάτιδες που αποκαλύφθηκαν στην Αμφίπολη

9/2014. Δύο καρυάτιδες αποκαλύφθηκαν στην Αμφίπολη όπως επίσημα ανακοινώθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού. Με την αφαίρεση των αμμωδών χωμάτων, στο χώρο μπροστά από τον δεύτερο διαφραγματικό τοίχο, αποκαλύφθηκαν κάτω από το μαρμάρινο επιστύλιο, ανάμεσα στις, επίσης, μαρμάρινες παραστάδες, δύο εξαιρετικής τέχνης καρυάτιδες, από θασίτικο μάρμαρο συμφυείς με πεσσό, διατομής 0,20Χ0,60 μ.

Οι δύο εξαιρετικής τέχνης Καρυάτιδες, απο θασίτικο μάρμαρο ενωμένες με κολόνα, διατομής 0,20Χ0,60 μ. αποκαλύφθηκαν με την αφαίρεση των αμμωδών χωμάτων, στο χώρο μπροστά από τον δεύτερο διαφραγματικό τοίχο, κάτω από το μαρμάρινο επιστύλιο, ανάμεσα στις, επίσης, μαρμάρινες παραστάδες.

Το πρόσωπο της δυτικής Καρυάτιδας σώζεται σχεδόν ακέραιο, ενώ από την ανατολική λείπει.

Οι Καρυάτιδες έχουν σγουρά μαλλιά και μπούκλες που καλύπτουν τους ώμους τους, φέρουν σκουλαρήκια, και φορούν χιτώνα με μανίκια. Το δεξί χέρι της μιας και το αριστερό της άλλης ήταν προτεταμμένα, ώστε με την κίνηση τους να αποτρέπουν συμβολικά εκείνους οι οποίοι θα επιχειρούσαν την είσοδο στον τάφο και ήταν ένθετα.

Ακολουθείται, δηλαδή, η ίδια τεχνική, όπως στις κεφαλές και στα φτερά των Σφιγγών. Οι μορφές, επί των οποίων σώζονται ίχνη κόκκινου και μπλε χρώματος, παραπέμπουν στον τύπο της Κόρης.

Ανάμεσα στα αμμώδη χώματα βρέθηκαν θραύσματα των γλυπτών, όπως τμήμα παλάμης και μικρότερα θραύσματα από τα δάκτυλα τους. Η διάταξη της δεύτερης εισόδου με τις Καρυάτιδες αποτελεί σημαντικό εύρημα, το οποίο συνηγορεί στην άποψη ότι πρόκειται για εξέχον μνημείο, ιδιαίτερης σπουδαιότητας.

Μπροστά από τις καρυάτιδες, και από το ύψος της μέσης τους και κάτω, αποκαλύπτεται τοίχος σφράγισης από πωρόλιθους σε όλο το πλάτος των 4,5μ.

Πρόκειται για δεύτερο τοίχο σφράγισης που ακολουθεί την ίδια τεχνική, όπως και στην πρόσοψη του ταφικού μνημείου. Είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό της προσπάθειας των κατασκευαστών για την αποτροπή εισόδου στο μνημείο.

Με τις εργασίες της περασμένης Παρασκευής όπου απομακρύνθηκαν τα χώματα πίσω από τον δεύτερο διαφραγματικό τοίχο, αποκαλύφθηκε, σε απόσταση 2 περίπου μέτρων από τη θόλο και 4,5 μέτρων, περίπου, από το δάπεδο, μαρμάρινη ορθογώνια πλάκα, μήκους 4.2μ, πλάτους 1μ. και πάχους 0.21μ, σε άριστη κατάσταση.

Εδράζεται οριακά σε πώρινο λίθο του τρίτου διαφραγματικού τοίχου και στο ανώτερο τμήμα ορθομαρμάρωσης, το οποίο φέρει κυμάτιο.

Στο κάτω μέρος της πλάκας υπάρχει γραπτός διάκοσμος σε γαλάζιο, κόκκινο και κίτρινο χρώμα, όπου παριστάνονται φατνώματα με ρόδακα στο κέντρο. Πρόκειται για τμήμα της οροφής του συγκεκριμένου χώρου.

Στον ίδιο χώρο, που δημιουργείται μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου διαφραγματικού τοίχου, διαπιστώθηκε σημαντική απομείωση διατομής των θολιτών, σε τμήματα τόσο του δυτικού, όσο του ανατολικού τμήματος της θόλου. Αντιστηρίχθηκε η στέψη της θόλου, με την τοποθέτηση ξύλινων δοκών σε επαφή με αφρώδες υπόστρωμα και κατακόρυφη υποστύλωση.

Έγιναν εργασίες αντιστήριξης και του δεύτερου διαφραγματικού τοίχου, το οποίο φέρει επιστύλιο και γείσο, με ξύλινο πλαίσιο και εγκάρσια στηρίγματα από μεταλλικές σωληνωτές δοκούς.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Εκπληκτικό βίντεο: Η διαδρομή για το Μάτσου Πίτσου

Το Μάτσου Πίτσου ή πιο απλά «αρχαίο βουνό» είναι ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα του κόσμου.

Ο βιντεογράφος Devin Supertramp είχε την ευκαιρία να ταξιδέψει στο Περού, να περάσει από την αρχαία πόλη Μάτσου Πίτσου και πολλές άλλες περιοχές της Νότιας Αμερικής.

Φυσικά πριν το ταξίδι φρόντισε να έχει πάρει μαζί και την κάμερα του ώστε να βιντεοσκοπήσει όλη την διαδρομή προς την αρχαία πόλη Μάτσου Πίτσου.

Ο Devin επεξεργάστηκε τις εικόνες δημιουργώντας το εκπληκτικό αυτό βίντεο δίνοντας του τον τίτλο «Road To Machu Picchu».

Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε ένα 4λεπτο ταξίδι στο Μάτσου Πίτσου:

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Τι αποκαλύπτουν οι Σφίγγες της Αμφίπολης -Είναι χαραγμένες πάνω σε νομίσματα του 530 π.Χ

Σε τετράδραχμα 14,40 και 12,90 γραμμαρίων, σε δυόβολο 1,40 γραμμαρίων καθώς και σε υποδιαίρεση του 1/8 του στατήρα, 1,20 γραμμαρίων - σύμφωνα με την αρχαϊκή μέτρηση - φαίνεται πως είναι αποτυπωμένες οι Σφίγγες της Αρχαίας Αμφίπολης.

Σύμφωνα με τον νομισματολόγο-ερευνητή Αστέριο Τσίντσιφο, το αρχαίο αυτό νόμισμα πρωτοέκανε την εμφάνιση του στην περιοχή της Αρχαίας Αμφίπολης, στα τέλη του 6ου αιώνα π. Χ.

Ξεδιπλώνοντας το "κουβάρι" της ιστορίας της περιοχής, ο κ. Τσίντσιφος ανατρέχει, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, στην εποχή που η πόλη των Εννέα Οδών, μετέπειτα Αμφίπολη, γνώρισε μεγάλη δόξα στα χρόνια της αρχαιότητας, λόγω της θέσεως που κατείχε, καθώς ήταν κομβικό εμπορικό σημείο και συνόρευε με το μεγάλο εμπορικό λιμάνι της Αμφίπολης.

"Οι Εννέα Οδοί υπήρξαν στην κυριολεξία πολυεθνική πόλη. Από τον 7ο π.Χ. αιώνα, υπήρχαν εκεί Χαλκιδαίοι άποικοι. Η πολυπληθέστερη αποικία ήταν οι Μιλήσιοι, που μύησαν τους ντόπιους στη νομισματοκοπία. Το μιλησιακό σύστημα βαρών που ακολουθήθηκε, μας το φανερώνει. Υπήρχαν ακόμα μικρότερες αποικίες των Φωκαέων, Σαμίων και Ερυθραίων από την Ιωνία. Από το 520 π.Χ. και μετά, το βισαλτικό στοιχείο μαζί με το μακεδονικό, που ήδη υπήρχε στη Βισαλτία, έγινε πολύ έντονο στην πόλη.

Τέλος, παρουσία εκεί είχαν Άνδριοι και Ακάνθιοι άποικοι. Μετά τις Περσικές εκστρατείες και την οριστική αποχώρηση των Περσών το 479 π.Χ., άρχισε μια αντίστροφη μέτρηση, που οδήγησε τελικά τις Εννέα Οδούς στα χέρια των Αθηναίων και στη μετονομασία της σε Αμφίπολη" επεξηγεί ιστορικά ο κ. Τσίνσιφος, αναλύοντας τη νομισματική πορεία της περιοχής και τη θέση της Σφίγγας πάνω στα νομίσματα και συνεχίζει:

"Οι Εννέα Οδοί, όπως απεδείχθη νομισματικά, υπήρξε έδρα του βασιλιά των Ηδωνών Γέτα. Οι μύθοι με τον Διόνυσο, τους Ήδωνες και τον βασιλιά Λυκούργο, που αιωρούνταν πάνω από το Παγγαίο, εκπορεύτηκαν από τις Εννέα Οδούς, που κατ' εξοχήν ήταν το κέντρο της Διονυσιακής λατρείας.

Εδώ θεοποιείται η Σφίγγα, που όπως αναφέρεται από ιστορικά στοιχεία προηγήθηκε και αυτής του δωδεκαθέου. Γεγονός είναι ότι από τον 6ο π.Χ. αιώνα και μετά, έμεινε να λατρεύεται σε ελάχιστα φανερά σημεία. Ο μύθος γι' αυτήν μπορεί να γεννήθηκε στη Θήβα του Οιδίποδα, όμως νομισματικά τουλάχιστον δεν υπήρξε και έτσι, φαινομενικά, δεν υπάρχει σύνδεση της Σφίγγας με τη Θήβα του 5ου π.Χ. αιώνα και μετά.

Τα φανερά σημεία λατρείας της, που είναι γνωστά έως σήμερα, είναι η Χίος, όπως αποδεικνύει όλη η νομισματική της παραγωγή, η Νάξος, όπως απέδειξε με το άγαλμα της Σφίγγας, που οι κάτοικοί της απέστειλαν στους Δελφούς και η πόλη Γέργη της Τρωάδας, της Μικράς Ασίας, όπου επίσης όλη η νομισματική της παραγωγή βασίστηκε στη Σφίγγα. Η λατρεία της Σφίγγας ήταν στενά συνδεδεμένη με τη Διονυσιακή λατρεία και το κρασί που παραγόταν. Έτσι, στη Θήβα, ανακαλύπτουμε τον Διόνυσο, τον αμφορέα για το κρασί και το σταφύλι σαν σύμβολο. Στη Νάξο πάλι, τον Διόνυσο, σκεύη για κρασί και σταφύλια και ούτω καθεξής.

Στα φανερά σημεία λατρείας της Σφίγγας πλέον, συγκαταλέγεται η Αμφίπολη, από την εποχή ακόμα που το όνομά της ήταν Εννέα Οδοί. Οι δυο Σφίγγες στο μνημείο του λόφου Καστά δεν εκπλήσσουν με την εμφάνισή τους εκεί, γιατί το πανάρχαιο νομισματικό θέμα της πόλης ήταν η Σφίγγα. Η ελληνική σφίγγα, υπήρξε νομισματικό θέμα των Εννέα Οδών. Η Σφίγγα λοιπόν φαίνεται να είχε ιδιαίτερη σημασία για τους κατοίκους της Αμφίπολης, αφού και όταν ακόμα άλλαξαν θεματολογία στα νομίσματά τους, η σφίγγα παρέμεινε πάνω σ' αυτά, πλέον σαν σύμβολο.

Το 530 π.Χ., περίπου μέσα σ' έναν οργασμό νομισματοκοπίας στο Παγγαίο, οι κάτοικοι των Εννέα Οδών επιλέγουν την σφίγγα και την αγελάδα μόνη της ή με το μοσχαράκι της, σαν θέματα για τα νομίσματά τους. Οι αποτυπώσεις στα νομίσματά τους ομολογούσαν τη θεότητα που λάτρευαν, ως οπαδούς του Διόνυσου, αλλά και την ασχολία τους που ήταν κυρίως η κτηνοτροφία. Όπως φαίνεται πολύ αργότερα, οι Αμφιπολίτες, δεν ξεχνούν τις ρίζες τους και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τη σφίγγα σαν σύμβολο, όμως η κύρια απόδειξη για την ταυτοποίηση των Εννέα Οδών με τη σφίγγα, έρχεται από την αποκωδικοποίηση των οπισθοτύπων.

Στην πρώτη πλευρά των ασημένιων νομισμάτων, που έχουν βρεθεί και χρονολογούνται από 520 π.Χ. μέχρι και το 470 π.Χ. φαίνεται η Σφίγγα, ενώ το οπισθότυπό της, η πίσω πλευρά του νομίσματος, φανερώνει τον τόπο κοπής του νομίσματος- στην προκειμένη περίπτωση τις Εννέα Οδούς. Με θέμα τη Σφίγγα καλύφθηκαν πέντε νομισματικές υποδιαιρέσεις, ενώ άλλες πέντε καλύφθηκαν με την αγελάδα. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα νομίσματα με τη Σφίγγα δεν ήταν άγνωστα, αλλά λόγω αδυναμίας ταυτοποίησης, χαρακτηρίζονται έως σήμερα ανεξακρίβωτα Θρακο-μακεδονικά.

Από το 520 π.Χ., που έχουμε τη νομισματική απόδειξη των Εννέα Οδών, έως και το 357 π.Χ., που κόβονταν τα Αμφιπολίτικα νομίσματα, η Σφίγγα είχε παρουσία στην Αμφίπολη. Το μοναδικό διάστημα που απουσίασε νομισματικά, ήταν η περίοδος κατάληψής της από τους Αθηναίους (438 - 422 π.Χ.). Το 438 π.Χ., που ο Άγνων ο οικιστής ίδρυσε την Αμφίπολη στη θέση των Εννέα Οδών, ο χρυσούς αιών στην Αθήνα, ήταν στο αποκορύφωμά του.

Έως τότε, το μισό Παγγαίο, από τα μεταλλεία που αφαίρεσαν το 464 π.Χ. από τους Θασίτες, δούλευε για τους Αθηναίους. Μετά την ίδρυση της Αμφίπολης, όλο το Παγγαίο ήταν δικό τους. Το χρήμα έρεε άφθονο και ένας από τους διαχειριστές αυτού στο Παγγαίο, ήταν ο Άγνωνας. Ο Άγνωνας είναι μια πολύ λίγο γνωστή ιστορική προσωπικότητα, που με την ενέργειά του να ιδρύσει πόλη με το όνομά του 'Αγνώνεια', πολύ κοντά στην Αμφίπολη, έδειξε τουλάχιστον μια τάση επίδειξης, που εκδηλώθηκε μέσα από οικοδομική δραστηριότητα.

Ο Θουκυδίδης κάνει αναφορά για 'Αγνώνεια οικοδομήματα', που μετά την απελευθέρωσή τους το 422π.Χ., οι Αμφιπολίτες καταστρέφουν με μανία. Μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, το 404 π.Χ., η Αμφίπολη θα γνωρίσει μεγάλη οικονομική ακμή. Στα τετράδραχμα, που θα εκδώσουν οι Αμφιπολίτες, χρησιμοποίησαν σύμβολα, τα οποία γι' αυτούς είχαν σημασία. Μέσα σε αυτά υπήρχε η Σφίγγα, που παρέπεμπε στις Εννέα Οδούς, υπήρχε και ο τρίποδας που παρέπεμπε στο μαντείο του Διονύσου, το σταφύλι, το στάχυ, η μέλισσα κ.ά.".

Όπως υποστηρίζει ο νομισματολόγος Αστέριος Τσίντσιφος, "οριστικά οι εμφανίσεις της Σφίγγας στα νομίσματα θα σταματήσουν με τη μακεδονοποίηση της Αμφίπολης το 357 π.Χ.. Αυτό προκύπτει από τις δεκάδες αμφιπολίτικες κοπές νομισμάτων του Μεγάλου Αλέξανδρου αργότερα, στις οποίες ούτε μία έχει σαν σύμβολο τη Σφίγγα. Αντίθετα, τα περισσότερα από τα άλλα σύμβολα των Αμφιπολιτών (δάδα, τρίποδας, μέλισσα, δελφίνι κ.ά.), μεταφέρθηκαν στα τετράδραχμα του Αλέξανδρου".

Σύμφωνα πάντως με τον ίδιο, μερικά από τα αρχαία ασημένια νομίσματα, που απεικόνιζαν τη Σφίγγα και έφεραν την ταυτοποίηση των Εννέα Οδών πουλήθηκαν σε μεγάλους οίκους δημοπρασιών της Ευρώπης, με πώληση του ανεξακρίβωτου τετράδραχμου ασημένιου νομίσματος, βάρους 14,40 γραμμαρίων, να πωλείται στη Γερμανία στον οίκο δημοπρασιών Lanz του Μονάχου, στις 28 Νοεμβρίου του 2005, έναντι 3600 ευρώ και του ανεξακρίβωτου τετράδραχμου ασημένιου νομίσματος, βάρους 12,90 γραμμαρίων, να πωλείται στις 22 Σεπτεμβρίου του 2011, στο Μόναχο, στον οίκο δημοπρασιών Hirsch, έναντι 4000 ευρώ.

Την ίδια ώρα, όπως λέει ο νομισματολόγος Αστέριος Τσίντσιφος, εξακριβωμένα ασημένια αμφιπολίτικα τετράδραχμα νομίσματα που χρονολογούνται από το 390 π.Χ μέχρι το 360 π.Χ., όπου συναντάμε τις τελευταίες εμφανίσεις της Σφίγγας σαν σύμβολο, σε μικρογραφία δίπλα στο Απόλλωνα, πουλήθηκαν: το ένα 14,40 γραμμαρίων, στον οίκο δημοπρασιών Leu της Ζυρίχης, στις 16 Μαΐου του 2001 έναντι 390.000 ελβετικών φράγκων, ενώ το δεύτερο εξακριβωμένο τετράδραχμο 14,43 γραμμαρίων δημοπρατήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 2011, στη Νέα Υόρκη, στον οίκο δημοπρασιών CNG, στην τιμή των 700.000 δολαρίων.

Πηγή

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Βρέθηκε το αρχαιότερο παιχνίδι στον κόσμο

8/2014. Μια παιδική κουδουνίστρα έφεραν στο φως οι ανασκαφές στη Καππαδοκία.

Οι αρχαιολόγοι που ανασκάπτουν την αρχαία εμπορική αποικία υπολογίζουν πως το μέρος κατοικείται από το 4.000 π. Χ. και εκεί τοποθετούν χρονικό και το αρχαίο παιδικό παιχνίδι, δίνοντάς του τον άτυπο τίτλο του «αρχαιότερου παιχνιδιού στον κόσμο». 

Στην ανασκαφή στην περιοχή της Καππαδοκίας, που ξεκίνησε το 1948 και ακόμα δίνει νέα ευρήματα έχουν ακόμα βρεθεί διάφορα αρχαία αντικείμενα από αυτά που είχαν τα σπίτια τότε, όπως για παράδειγμα κατσαρόλες, καθίσματα και άλλα. 

Οι επιστήμονες υπολογίζουν πως ο πληθυσμός της περιοχής 4.000 χρόνια π. Χ. ήταν περίπου 50.000 κάτοικοι, με άλλους να ανεβάζουν τον αριθμό στις 70.000, εξηγώντας πως επρόκειτο για μια «μητρόπολη» της εποχής. Κάποιοι από αυτούς ήταν Ασσύριοι, αλλά οι περισσότεροι προέρχονταν από την Ανατολή. 

Η αρχαία κουδουνίστρα έκανε θόρυβο όταν την κουνούσες, ακριβώς όπως οι σημερινές κουδουνίστρες. 

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Guardian: "Η θέση των ωραιότερων γλυπτών του κόσμου αυτών του Παρθενώνα είναι η Αθήνα"

8/2014. Μεγαλώνει το κίνημα της επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα που είχε κλέψει ο Έλγιν και εκτείθενται στο Βρετανικό μουσείο.Εναν ακόμη σύμμαχο φαίνεται πως βρίσκει η Ελλάδα στην προσπάθειά της να πιέσει για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, καθώς, ο αρθρογράφος του βρετανικού Guardian, Τζόναθαν Τζόουνς, δηλώνει ότι η φυσική τους θέση είναι στην Αθήνα.

Ο Τζόουνς σε άρθρο του στον Guardian επισημαίνει ότι η επίσκεψή του στην Ελλάδα τον έπεισε πως το Μουσείο της Ακρόπολης είναι το μέρος στο οποίο πρέπει να βρίσκονται τα Μάρμαρα.

«Τι μπορεί να κάνει κάποιος με τα πιο όμορφα έργα τέχνης του κόσμου; Πού ανήκουν; Πώς πρέπει να φροντίζονται και πού πρέπει να εκτίθενται;» αναρωτιέται τονίζοντας για άλλη μία φορά πως τα γλυπτά πρέπει να επιστρέψουν στον τόπο καταγωγής τους.

Το άρθρο του έχει τον τίτλο «Τα γλυπτά του Παρθενώνα είναι τα ωραιότερα έργα τέχνης στον κόσμο και για αυτό πρέπει να τα επιστρέψουμε», ενώ ο δημοσιογράφος κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο περιγράφοντας πότε και πως δημιουργήθηκαν.

Δεν παραλείπει να τα συγκρίνει με άλλα μνημεία παγκόσμιου ενδιαφέροντος, ενώ σημειώνει ότι «Τα γλυπτά δημιουργήθηκαν στην Αθήνα τον 5ο αιώνα π.Χ. για να διακοσμήσουν τον Παρθενώνα, τον ναό της Αθηνάς, που ακόμα και σήμερα δεσπόζει στον ορίζοντα της ελληνικής πρωτεύουσας».

«Είναι φανερό» αναφέρει ο Τζόναθαν Τζόουνς «ότι ο Λόρδος Ελγιν αφαίρεσε τα καλύτερα διατηρημένα τμήματα που διασώθηκαν από τον ναό στις αρχές του 19ου αιώνα, και τα μετέφερε στο Λονδίνο, όπου από τότε συγκαταλέγονται στα εκθέματα του Βρετανικού Μουσείου».

«Είναι επίσης εμφανές ότι η Ελλάδα θέλει τα Μάρματα του Παρθενώνα πίσω και το 2009 άνοιξε ένα μουσείο -έργο τέχνης, κάτω από το λόφο της Αρκόπολης που στέκεται ο Παρθενώνας για να τα στεγάσει» επισημαίνει ο αρθρογράφος.

«Πού ανήκουν όμως πραγματικά τα γλυπτά; Για να βρει όμως κανείς μια λογική απάντηση σε αυτό το ερώτημα», υποστηρίζει ο αρθρογράφος και συνεχίζει «πρέπει πρώτα να σκεφτεί ότι πρόκειται για την πιο όμορφη τέχνη στον κόσμο. Εχει μόνο ελάχιστους αντιπάλους – σκεφτείτε τον Λεονάρντο ντα Βίντσι και τον Μιχαήλ Αγγελο».

«Τα γλυπτά όμως του Παρθενώνα δημιουργήθηκαν 2.000 χρόνια πριν από τα αριστουργήματα της Αναγέννησης. Κρύβουν ζωή, ενέργεια, ηρεμία και μεγαλείο. Οι μορφές των ανακλινόμενων θεών από το ανατολικό αέτωμα, για παράδειγμα, αποδίδουν τρομακτικά τη σύνθεση της μορφής και της χάρης και μοιάζουν περισσότερο με όνειρα παρά με αντικείμενα. Οι φλέβες που διακρίνονται από τα πλευρά ενός κενταύρου, το πάθος των ζώων που κοιτάζουν ψηλά στον ουρανό την ώρα που οδηγούνται προς θυσία – αυτές οι λεπτομέρειες συνθέτουν μια άψογη ομορφιά που επαναλαμβάνω, γράφει ο αρθρογράφος, συναγωνίζονται μόνο τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Αναγέννησης» αναφέρεται στο άρθρο.

Ο Τζόναθαν Τζόουνς κάνει και μια σύγκριση με άλλα σπουδαία έργα τέχνης σημειώνοντας «Εάν οι τοιχογραφίες της Καπέλα Σιστίνα είχαν αποσπαστεί από την οροφή τον 19ο αιώνα και εκθέτοντας στην Εθνική Πινακοθήκη (στο Λονδίνο) θα μπορούσαμε να τις εκτιμήσουμε τόσο; Οχι.

Θα προσπαθούσαμε να φανταστούμε την πραγματική δύναμη του έργου του Μιχαήλ Αγγελου στην φυσική του θέση. Θα χάναμε την συγκίνηση που νιώθει κανείς όταν πονάει ο λαιμός του στην προσπάθεια να τα θαυμάσει στην οροφή της καπέλα Σιστίνα αλλά και τον ενθουσιασμό να διασχίζουμε το Βατικανό προκειμένου να τα θαυμάσουμε, ακόμη και μέσα από τη φασαρία της αναμονής».

Μέσα στο Βρετανικό Μουσείο δεν μπορείς να θαυμάσεις την τελειότητά τους.

«Η θλιβερή αλήθεια είναι πως μέσα στο Βρετανικό Μουσείο, τα γλυπτά του Παρθενώνα δεν μπορεί να τα θαυμάσει κανείς στην τελειότητά τους. Κυρίως για έναν λόγο, παρουσιάζονται σε μια γκρίζα, νεοκλασική αίθουσα όπου οι πέτρινοι τοίχοι της δεν κάνουν αντίθεση με αυτά τα λίθινα έργα τέχνης – είναι μια νεκρική αίθουσα που τα «πλακώνει» αντί να τα φωτίζει. Επομένως, αν το Βρετανικό Μουσείο θέλει να κρατήσει αυτά τα αριστουργήματα, πρέπει να βρει τα χρήματα να τα παρουσιάσει σε έναν χώρο με πιο μοντέρνα αισθητική» σημειώνει με νόημα ο Τζόουνς και προσθέτει «Ή, θα μπορούσε να τα επιστρέψει στην Ελλάδα, που έχει κατασκευάσει ήδη ένα υπέροχο σύγχρονο μουσείο για να το κάνει αυτό. Το καλύτερο πράγμα σχετικά με την έκθεση των γλυπτών στο Μουσείο της Ακρόπολης, για τα γλυπτά του Παρθενώνα, είναι πως καθιστά εύκολο στον θεατή να δει πώς ταιριάζουν τα γλυπτά στο κτίριο και πώς λειτουργούν ως σύνολο. Έχει επίσης ένα πλεονέκτημα που το Λονδίνο δεν μπορεί σε τίποτε να συναγωνιστεί – μπορεί κανείς να θαυμάσει τα γλυπτά και μετά μέσα από τον γυάλινο τοίχο να δει τον ίδιο τον Παρθενώνα, δημιουργώντας μια αισθητική σύνδεση ανάμεσα στην τέχνη και το αρχιτεκτονικό σπίτι τους».

«Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα τον Παρθενώνα μαγεύτηκα από την μοναδική φωτεινότητα και την τελειότητά του και σκέφτηκα ότι είναι απολύτως προφανές πως τα μάρμαρα του Παρθενώνα πρέπει να βρίσκονται στην Αθήνα, τονίζει ο αρθρογράφος. Τότε έμαθα περισσότερα για την εκστρατεία επιστροφής τους. Φαινόταν να αφορά κυρίως την εθνική υπερηφάνεια και όχι τόσο την ίδια την τέχνη.

Με ενδιαφέρει μόνο ο καλύτερος τρόπος για να αναδειχθεί αυτό το καταπληκτικό έργο τέχνης, ώστε ο καθένας να μπορεί να αισθανθεί τη δύναμή του» γράφει ο αρθρογράφος για να καταλήξει ότι «η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι αγαπά την τέχνη. Η Ελλάδα και όχι το Βρετανικό Μουσείο αξίζει να είναι ο θεματοφύλακας της μεγαλύτερης τέχνης του κόσμου. Για τον κόσμο. Και για την τέχνη» καταλήγει το άρθρο του Guardian.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Μεγαλώνει το μυστήριο με τις γραμμές της Νάσκα

8/2014. Το μυστήριο με τις γραμμές της Νάσκα, που βρίσκονται λαξευμένες κάπου στην περουβιανή έρημο, φαίνεται ότι εντείνεται μετά και από την αποκάλυψη νέων γεωγλυφικών, τα οποία ήρθαν για πρώτη φορά το φως.

Τα αρχαία αυτά σχέδια ανακάλυψε και πάλι ένας πιλότος. Εκτείνονται σε μήκος 60 μέτρων και μοιάζουν σαν ένα φίδι και ένα άλλο ζώο που θυμίζει λάμα, επάνω από ένα σχέδιο που μοιάζει με πτηνό.

Οι νέες αυτές γραμμές «ενώνονται» με τα υπάρχοντα γεωγλυφικά (ένα σκυλί, ένα κολιμπρί, έναν κόνδορα και μια μαϊμού), τα οποία οι ειδικοί εκτιμούν ότι σχεδίασαν οι αρχαίοι πολιτισμοί της περιοχής, ανάμεσα στον 1ο και 6ο αιώνα.

Την ανακάλυψη έκανε ο πιλότος Eduardo Herrán Gómez de la Torre, ενώ πετούσε επάνω από τους λόφους El Ingenio Valley και Pampas de Jumana, σύμφωνα με δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της El Comercio.

Οι αρχαιολόγοι προσπαθούν τώρα να επιβεβαιώσουν την αυθεντικότητα των νέων γεωγλυφικών.

Οι Γραμμές της Νάσκα εντοπίστηκαν πρώτη φορά από τον αέρα το 1939, και πάλι από έναν πιλότο ο οποίος πέταξε πάνω από αυτές τις παράκτιες ορεινές περιοχές του Περού.

Χαρακτηρίστηκαν ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ουνέσκο το 1994.

Τα γεωγλυφικά εκτείνονται σε απόσταση 80 χιλιομέτρων ανάμεσα στις πόλεις Νάσκα και Πάλπα (400 χιλιόμετρα νότια της πρωτεύουσας).

Πηγή

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω